Οι επιστήμονες βρήκαν έναν τρόπο να ενισχύσουν την ανθρώπινη ακοή σε θορυβώδεις καταστάσεις

Αν δυσκολεύεστε να συμβαδίσετε με τη γρήγορη φλυαρία ή τη συνομιλία σε θορυβώδη δωμάτια, μπορεί να οφείλεται σε προβλήματα με τον εγκέφαλο που επεξεργάζεται τις γρήγορες αλλαγές στον ήχο. Μια νέα μελέτη παρουσιάζει μια τεχνική εκπαίδευσης που θα μπορούσε να βοηθήσει στη διαχείριση του προβλήματος και στην ενίσχυση της ικανότητας ακρόασης.

Γνωστή ως εκπαίδευση διάκρισης ποσοστού, περιλαμβάνει την εξάσκηση του τρόπου με τον οποίο ο εγκέφαλος μπορεί να διαφοροποιήσει την ταχύτητα των ήχων. Και όπως δείχνει η μελέτη, η τεχνική θα μπορούσε ενδεχομένως να βελτιώσει την ακοή εκατομμυρίων ηλικιωμένων ενηλίκων, λαμβάνοντας φυσικά υπόψη ότι η ικανότητά μας να διακρίνουμε τους ήχους τείνει να μειώνεται καθώς γερνάμε.

Η παρατήρηση λεπτών αλλαγών στους ήχους βασίζεται στην ικανότητα του εγκεφάλου να επεξεργάζεται τα ηχητικά ερεθίσματα με την πάροδο του χρόνου, που ονομάζεται ακουστική χρονική επεξεργασία. Δεν επηρεάζει μόνο την κατανόηση του λόγου μας. μας βοηθά να κατανοήσουμε κάθε ήχο που φτάνει στα αυτιά μας.

"Έχουμε δει κάποια στοιχεία ότι αυτά τα χρονικά ελλείμματα επεξεργασίας μπορεί να βελτιωθούν σε ζωικά μοντέλα, αλλά αυτή είναι η πρώτη φορά που το δείξαμε σε ανθρώπους", λέει η ακουστική νευροεπιστήμονας Samira Anderson από το Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ.

Συνολικά 40 εθελοντές ολοκλήρωσαν εκπαίδευση σχετικά με τις διακρίσεις ως μέρος της μελέτης. Αυτό περιελάμβανε την ολοκλήρωση εννέα συνεδριών, η καθεμία διάρκειας 45–60 λεπτών, κατά τη διάρκεια των οποίων ζητήθηκε από τους συμμετέχοντες να διακρίνουν μεταξύ των συνόλων ήχων που παίζονταν με μια γρήγορη ακολουθία.

Μέσω της εκπαίδευσης, αυτά τα άτομα έπρεπε να εντοπίσουν αλλαγές στη συχνότητα - προσδιορίζοντας ποιοι τόνοι σε μια σειρά είχαν υψηλότερο ή χαμηλότερο τόνο. Παρόμοια τεστ χρησιμοποιήθηκαν πριν και μετά για να αξιολογηθεί η ικανότητα κάθε συμμετέχοντα να διακρίνει αλλαγές στον ήχο που άκουγε.

Σε σύγκριση με την ομάδα ελέγχου των 37 συμμετεχόντων των οποίων οι συνεδρίες περιελάμβαναν μια απλούστερη άσκηση ανίχνευσης τόνου, εκείνοι που υποβλήθηκαν στην εκπαίδευση διάκρισης ποσοστού παρουσίασαν βελτίωση στην ικανότητά τους να διακρίνουν αλλαγές στην ένταση και την ταχύτητα του ήχου.

Αυτό καταδεικνύεται με συνέπεια σε νέους και μεγαλύτερους συμμετέχοντες, συμπεριλαμβανομένων των μεγαλύτερων σε ηλικία συμμετεχόντων με κάποιο επίπεδο βαρηκοΐας.

Συνολικά, οι βαθμολογίες των δοκιμών ανίχνευσης ήχου ήταν καλύτερες μετά τη διαδικασία εκπαίδευσης από ό,τι πριν – με ορισμένους ηλικιωμένους εθελοντές να έχουν αποτελέσματα μετά την εκπαίδευση συγκρίσιμα με νεότερους εθελοντές πριν από την εκπαίδευση.

Τα αποτελέσματα "επιδεικνύουν τη δυνατότητα της ακουστικής εκπαίδευσης να αποκαταστήσει μερικώς τη χρονική επεξεργασία σε ηλικιωμένους ακροατές και τονίζουν τον ρόλο της γνωστικής λειτουργίας σε αυτά τα κέρδη", γράφουν οι ερευνητές στη δημοσιευμένη εργασία τους.

Προηγούμενες μελέτες έχουν επίσης διερευνήσει αυτήν την ιδέα:για παράδειγμα, η μουσική εκπαίδευση έχει αποδειχθεί ότι βελτιώνει τις χρονικές ικανότητες επεξεργασίας σε άτομα με φυσιολογική ακοή. Οι επιστήμονες έχουν επίσης δει στοιχεία ότι ο εγκέφαλος διατηρεί όντως κάποια πλαστικότητα (την ικανότητα τροποποίησης ή επανακαλωδίωσης των συνδέσεών του) μέχρι τα γηρατειά.

Η τρέχουσα μελέτη σχεδιάστηκε για να διερευνήσει περαιτέρω αυτούς τους τομείς, ιδίως εξετάζοντας πώς η ακουστική χρονική επεξεργασία σε νεότερα και μεγαλύτερα άτομα μπορεί να επηρεαστεί με αυτά τα είδη ασκήσεων εκπαίδευσης ρυθμού.

Όπως πάντα, υπάρχει περισσότερη δουλειά να γίνει. Για μια περαιτέρω μελέτη, οι ερευνητές επιθυμούν να στρατολογήσουν πρόσθετες ομάδες ανθρώπων για να συγκεντρώσουν περισσότερα δεδομένα σχετικά με την εκπαίδευση σχετικά με το ποσοστό διάκρισης και τα δυνητικά θετικά αποτελέσματά της.

Η ομάδα θέλει επίσης να εξετάσει πώς οι απαιτήσεις στη μνήμη μπορεί να αλλάξουν τον αντίκτυπο αυτών των ασκήσεων.

«Τα αποτελέσματα προσφέρουν μεγάλη ελπίδα στην ανάπτυξη κλινικά εφικτών προγραμμάτων ακουστικής εκπαίδευσης που μπορούν να βελτιώσουν την ικανότητα των ηλικιωμένων ακροατών να επικοινωνούν σε δύσκολες καταστάσεις», λέει η επικεφαλής ερευνήτρια για το έργο, ακουολόγος Sandra Gordon-Salant, επίσης από το Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ.

Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο Journal of the Association for Research in Otolaryngology .