Πώς επανασχεδιάστηκε αυτός ο παλιός επαναστατικός ζωολογικός κήπος για τον 21ο αιώνα

Στο απόγειο των δυνάμεών του στη Φλωρεντία του 15ου αιώνα, ο Lorenzo de Medici κατάφερε να εξασφαλίσει μια υπέροχη καμηλοπάρδαλη για το θηριοτροφείο του. Το ζώο ήταν τόσο θαύμα που πολλά έργα τέχνης απεικόνιζαν την άφιξή του. (Το πόσο εξαντλητική και φρικτή πρέπει να ήταν η διέλευση προς την καμηλοπάρδαλη έχει χαθεί στην ιστορία.) Για αιώνες, τα ιδιωτικά θηριοτροφεία ήταν ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι στις πόλεις - δηλαδή οι ανώτερες τάξεις - μπορούσαν να δουν άγρια ​​ζώα. Τελικά, ωστόσο, καθώς οι αυτοκρατορίες έπεσαν, τα ιδιωτικά θηριοτροφεία εξελίχθηκαν σε δημοτικούς ζωολογικούς κήπους, επιτρέποντας στο κοινό, κυρίως στα παιδιά, να θαυμάσει τους πιθήκους, τα ανατριχιαστικά ερπυστριοφόρα και τα λιοντάρια.

Σήμερα, όμως, οι ζωολογικοί κήποι φαντάζονται κάπως λιγότερο θετικά. Κάποιοι πιστεύουν ότι το να κρατάς ζώα αιχμάλωτα, για θέαμα, μπορεί να είναι επικίνδυνο και σκληρό. Αυτό εγείρει το ερώτημα — μπορεί η αγάπη για τους ζωολογικούς κήπους να εξισορροπηθεί με τις ανάγκες των ζώων; Αυτό ήταν το αίνιγμα που αντιμετώπισε ο παγκοσμίου φήμης αρχιτέκτονας Bernard Tschumi όταν, αμέσως μετά την εργασία στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης της Αθήνας, δέχτηκε μια σύμβαση για τον επανασχεδιασμό του κατεστραμμένου Ζωολογικού Πάρκου του Παρισιού το 2003. Χτισμένο το 1934, το Πάρκο «ήταν διαφορετικό» από τα σύγχρονά του , είπε ο Τσούμι. «Ήταν ένα τεχνητό τοπίο για να ζήσουν τα ζώα, αλλά χωρίς θέατρο, κάτι που ήταν αρκετά νέο για την εποχή. Δεν ήταν τσίρκο.»

Ο Tschumi και η ομάδα του πέρασαν πέντε χρόνια για την ανακατασκευή του ζωολογικού κήπου, ο οποίος άνοιξε ξανά στο κοινό το 2014. Δουλεύοντας γύρω από το κοπάδι των καμηλοπαρδάλεων (ήταν πολύ δύσκολο να μετακινηθούν), προσπάθησε να ενσωματώσει την ιστορία του ζωολογικού κήπου, τις μεταβαλλόμενες ηθικές απόψεις για τη διατήρηση των ζώων , και το στυλ του —μια μινιμαλιστική, σχεδόν βιομηχανική αισθητική— στη δομική του αναθεώρηση. «Έπρεπε να είναι όσο το δυνατόν πιο απλό, όσο το δυνατόν πιο αληθινό», είπε. Ναυτίλος κάθισε με τον Tschumi στο στούντιο του στο Μανχάταν, περιτριγυρισμένος από μοντέλα σε κουτί που προορίζονται για μια νέα εμφάνιση της πρόσφατης αναδρομικής του έκθεσης στο Centre Pompidou, για να μιλήσουν για τον ζωολογικό κήπο και πώς αντικατοπτρίζει την μεταβαλλόμενη αφήγηση της επιστήμης της διατήρησης.

Ποια ήταν η αρχική στρατηγική σας για τον επανασχεδιασμό του ζωολογικού κήπου;

Αποφασίσαμε να αναπτύξουμε μια εντελώς νέα στρατηγική για τον ζωολογικό κήπο, η οποία δεν αφορούσε την έκθεση ειδών, αλλά την αναδημιουργία μιας σειράς αποκαλούμενων «βιοζώνων», που αντιστοιχούν σε γεωγραφικές και κλιματικές συνθήκες, είτε πρόκειται για την έρημο Σαχάρα είτε για πάγος του τοπίου της Παταγονίας. Τα περισσότερα από αυτά επιτυγχάνονται μέσω των διαδρομών. Ο ζωολογικός κήπος είναι σχετικά μικρός, αλλά επειδή οι διαδρομές είναι μαιάνδρες, έχετε την αίσθηση ότι ο ζωολογικός κήπος είναι πολύ μεγαλύτερος. Τα ελικοειδή μονοπάτια σας επιτρέπουν να ορίσετε και ενδιαιτήματα ζώων. Έχετε λοιπόν τον καθορισμένο χώρο θεάματος που είναι και χώρος κίνησης. Με άλλα λόγια, η αρχιτεκτονική έπρεπε να είναι ένα υπόβαθρο στο τοπίο, σε αντίθεση με το τοπίο να είναι ένα υπόβαθρο στην αρχιτεκτονική.

Πώς οι απαιτήσεις του ζωολογικού κήπου ενημέρωσαν το σχέδιό σας;

Υπάρχουν μερικά αντικείμενα που δεν μπορείτε να αποφύγετε όταν σχεδιάζετε έναν ζωολογικό κήπο. Θα τα χώριζα σε τρεις κατηγορίες. Πρώτον, πτηνοτροφεία. Δεύτερον, τροπικό θερμοκήπιο. Και το τρίτο σχετίζεται με το γεγονός ότι ένας ζωολογικός κήπος είναι στην πραγματικότητα ένα πολύ τεχνικό κτίριο. Είναι ταυτόχρονα νοσοκομείο, γιγάντιο εστιατόριο, θέαμα και κατά κάποιο τρόπο χώρος υψίστης ασφαλείας. Χρησιμοποιώ τη λέξη «περιοχή» και όχι φυλακή, γιατί αυτή η υψηλή ασφάλεια είναι αμφίδρομη. πρέπει να προστατεύσετε τους φύλακες του ζωολογικού κήπου, το κοινό και τα ζώα - ένα πολύπλοκο πάρε-δώσε. Συνεργαστήκαμε με βιολόγους και ειδικούς σε ζώα επί τόπου. Αυτό δεν ήταν κάτι που μπορούσαμε να επινοήσουμε ή να μαντέψουμε. Τα ζώα πρέπει να αισθάνονται σχετικά προστατευμένα. Έχουν στιγμές που θέλουν να είναι εκτός προβολής. Για κάποιους, χρησιμοποιήσαμε κάποια κόλπα, όπως το λιοντάρι είχε έναν μεγάλο βράχο που θερμαινόταν και έτσι ακουμπούσε στον θερμαινόμενο βράχο μπροστά στο κοινό.

Υπήρξε μια πρόκληση σχεδιασμού που σας γοήτευσε περισσότερο;

Πιθανώς το πιο ενδιαφέρον μέρος, για αυτούς τους τεχνικούς χώρους δίπλα στα ζώα, είναι κάτι που έχω χρησιμοποιήσει σε άλλα έργα, που ονομάζεται Αρχή Διπλού Φάκελου. Αυτό σημαίνει ότι, από έξω, το κτίριο φαίνεται να είναι πολύ ενσωματωμένο στο ίδιο το τοπίο, αλλά στην πραγματικότητα πίσω από αυτή την πρόσοψη είναι κάτι που δύσκολα βλέπεις. Για παράδειγμα, κοιτάξτε πίσω από τις ξύλινες σανίδες του σπιτιού της καμηλοπάρδαλης, θα δείτε ότι είναι πραγματικά ένα μεταλλικό κτίριο εκεί κάτω. Ο εξωτερικός φάκελος παίζει πραγματικά με την ευαισθησία της φύσης. Είναι πολύ όμορφο το πώς το ξύλο είχε αρχικά αυτό το πορτοκαλί χρώμα, αλλά μετά όταν γεράσει γίνεται αυτό το ουδέτερο χρώμα, το οποίο λειτουργεί καλά με τα τεχνητά πετρώματα από τις πρώτες μέρες. Η σχέση του ζώου με το ξύλο μου φάνηκε περισσότερο, τολμώ να πω, «φυσική».

Δοκιμάσατε να μιμηθείτε τη φύση στο σχέδιό σας;

Δεν βρίσκεις κολοσσούς στη ζούγκλα. Είναι λειτουργικές απαιτήσεις, αλλά μετατρεπόμενες σε ποιητικά περιβάλλοντα. Σε καμία στιγμή δεν θέλαμε να επιβάλουμε την αρχιτεκτονική ως αρχιτεκτονική. Προσπάθησα πολύ να το αποφύγω και χρησιμοποιώ αρκετά απλές συσκευές όπως η προστασία των ξύλινων δοκών ως κάτι που διατηρεί τον συμπαθητικό χαρακτήρα του περιβάλλοντος κατά την εκτέλεση μιας λειτουργίας.

Είχατε επιφυλάξεις σχετικά με τη διατήρηση κάτι που κρατά τα ζώα μακριά από το φυσικό τους περιβάλλον;

Κατά κάποιο τρόπο, αυτό είναι πολύ δύσκολο να το πει κανείς, γιατί σκέφτεστε αυτούς τους εξερευνητές του 19ου αιώνα που έπαιρναν αντικείμενα από τη Μεσοποταμία, από την Αίγυπτο ή από την Ελλάδα. Είπαν ότι ήταν και για διατήρηση και προστασία. Έτσι είχα, στην αρχή, ένα είδος ενστικτώδους αντίδρασης για να νιώσω το ίδιο για αυτά τα ζώα. Αλλά όταν το ανέφερα στους φύλακες του ζωολογικού κήπου, είπαν:«Καταλαβαίνετε ότι αυτές οι καμηλοπαρδάλεις ήταν στον ζωολογικό κήπο για πέντε ή έξι γενιές; Δεν μπορείς να τους στείλεις πίσω». Έτσι, σε πολλές περιπτώσεις δεν πρόκειται καθόλου για να τα απομακρύνουμε από το περιβάλλον τους. Πρόκειται για την προστασία ορισμένων ειδών όπου, στο δικό τους περιβάλλον, δεν θα επιζούσαν. Είναι μια πολύ διαφορετική οπτική.

Πώς ήταν να ξαναεπισκεφτώ τον ζωολογικό κήπο ως σχεδιαστής τόσα πολλά χρόνια αφότου είχα πάει εκεί ως παιδί;

Στην πραγματικότητα ήταν μια από τις τύψεις μου:ο παλιός ζωολογικός κήπος είχε έναν πολύ τεράστιο βράχο, τον οποίο ονόμαζαν Rock of Monkeys. Ήταν σε τόσο κακή κατάσταση που έπρεπε να το κατεβάσουμε. Έτσι τώρα οι πίθηκοι βρίσκονται σε ένα ελαφρώς διαφορετικό περιβάλλον. Αλλά τότε, δεν είμαι ειδικός στον ζωολογικό κήπο. Ως αρχιτέκτονας, το να είσαι δημιουργικός, όχι να είσαι κλισέ. Να μην εμπλέκονται στις ιδέες που λαμβάνονται για το πώς πρέπει να μοιάζει ένας ζωολογικός κήπος ή ένα εργοστάσιο. Αυτό το βρίσκω πολύ διεγερτικό.

Η Claire Cameron είναι Συντάκτης μέσων κοινωνικής δικτύωσης και ειδήσεων Nautilus. Ακολουθήστε την στο Twitter @clarabell8.