Πώς η Αρχαία εναλλαγή του διακόπτη αζώτου-upke για να αποφευχθεί η υπερκατανάλωση
Στο επίκεντρο αυτού του ρυθμιστικού μηχανισμού βρίσκεται μια κρίσιμη πρωτεΐνη γνωστή ως καταστολέας AMTR. Το AMTR ενεργεί ως πύργος, ελέγχοντας την έκφραση γονιδίων που κωδικοποιούν τον μεταφορέα αμμωνίου AMTB. Όταν τα επίπεδα αζώτου είναι χαμηλά, το AMTR είναι ανενεργό, επιτρέποντας την παραγωγή AMTB και διευκολύνει την πρόσληψη αμμωνίου. Καθώς τα επίπεδα αζώτου αυξάνονται, η AMTR ενεργοποιείται και δεσμεύεται στην περιοχή προαγωγού του γονιδίου AMTB, απενεργοποιώντας αποτελεσματικά τη μεταγραφή του. Αυτός ο βρόχος ανατροφοδότησης εξασφαλίζει ότι η Archaea μπορεί να προσαρμόσει την πρόσληψη του αζώτου τους ως απάντηση στη διαθεσιμότητα αυτού του απαραίτητου θρεπτικού συστατικού.
Είναι ενδιαφέρον ότι η ενεργοποίηση του AMTR δεν είναι μια απλή διαδικασία. Περιλαμβάνει έναν μηχανισμό δύο σταδίων που προσθέτει ένα επιπλέον στρώμα ελέγχου στον διακόπτη πρόσθιας αζώτου. Στο πρώτο βήμα, μια πρωτεΐνη που ονομάζεται GLNK αισθάνεται τα επίπεδα της γλουταμίνης, μια βασική αζωτούχο ένωση. Όταν τα επίπεδα γλουταμίνης είναι χαμηλά, το GLNK υφίσταται μια αλλαγή διαμόρφωσης που ενεργοποιεί την αλληλεπίδραση με την AMTR. Αυτή η αλληλεπίδραση οδηγεί στη σταθεροποίηση και την ενεργοποίηση του AMTR, τελικά καταστέλλει την έκφραση του AMTB.
Το δεύτερο βήμα περιλαμβάνει μια άλλη πρωτεΐνη που ονομάζεται PII. Το PII δρα ως αισθητήρας τόσο για τη γλουταμίνη όσο και για το 2-οξογλουταρικό, ένα ενδιάμεσο στον κύκλο του κιτρικού οξέος. Όταν τα επίπεδα γλουταμίνης είναι χαμηλά και τα επίπεδα 2-οξογλουταδικών είναι υψηλά, το PII υφίσταται μια μεταβολή διαμόρφωσης που του επιτρέπει να δεσμεύεται σε AMTR. Αυτή η δέσμευση ενισχύει περαιτέρω τη σταθερότητα και τη δραστηριότητα του AMTR, εξασφαλίζοντας την αποτελεσματική καταστολή του γονιδίου AMTB.
Συνοπτικά, η Archaea χρησιμοποιεί έναν εξελιγμένο μοριακό διακόπτη που περιλαμβάνει τον καταστολέα AMTR, το GLNK και το PII για να αλλάξει τα μηχανήματα του αζώτου. Αυτό το περίπλοκο ρυθμιστικό σύστημα τους επιτρέπει να διατηρούν μια λεπτή ισορροπία στην απόκτηση αζώτου, αποφεύγοντας τόσο την ανεπάρκεια αζώτου όσο και την υπερκατανάλωση. Αυτή η προσαρμογή υπογραμμίζει τις αξιοσημείωτες στρατηγικές που εξελίχθηκαν οι Αρχαίες για να ευδοκιμήσουν σε διαφορετικά περιβάλλοντα και να συμβάλουν στη συνολική οικολογική ισορροπία.