Γιατί είναι ένα μη μέταλλο άτομο περισσότερο ηλεκτροαρνητικό από το μέταλλο;

Η δήλωση "ένα μη μέταλλο άτομο είναι πιο ηλεκτροαρνητικό από το μέταλλο" δεν είναι γενικά αληθές. Τα μέταλλα τείνουν να έχουν χαμηλότερες τιμές ηλεκτροαρνητικότητας σε σύγκριση με τα μη μέταλλα. Η ηλεκτροαρνητικότητα είναι ένα μέτρο της ικανότητας ενός ατόμου να προσελκύει ηλεκτρόνια σε χημικό δεσμό.

Τα μέταλλα, όπως αυτά της ομάδας 1 (αλκαλικά μέταλλα) και η ομάδα 2 (μέταλλα αλκαλικής γης), έχουν χαμηλές τιμές ηλεκτροαρνητικότητας επειδή έχουν χαλαρά δεσμευμένα ηλεκτρόνια σθένους, τα οποία μπορούν εύκολα να εγκαταλείψουν, καθιστώντας τα ηλεκτρικά. Από την άλλη πλευρά, τα μη μέταλλα έχουν υψηλότερες τιμές ηλεκτροαρνητικότητας επειδή έχουν μεγαλύτερη ικανότητα να προσελκύουν ηλεκτρόνια λόγω του ισχυρού πυρηνικού τους φορτίου και του αποτελεσματικού πυρηνικού φορτίου που βιώνουν τα ηλεκτρόνια σθένους.

Ακολουθούν μερικά συγκεκριμένα παραδείγματα:

- Το καισίμιο (CS), ένα μέταλλο, έχει τιμή ηλεκτροαρνητικότητας 0,79, ενώ το φθόριο (F), μη μέταλλο, έχει τιμή ηλεκτροαρνητικότητας 3,98.

- Το νάτριο (Na), ένα άλλο μέταλλο, έχει τιμή ηλεκτροαρνητικότητας 0,93, ενώ το χλώριο (CL), ένα μη μέταλλο, έχει τιμή ηλεκτροαρνητικότητας 3,16.

Συνολικά, τα μη μέταλλα έχουν υψηλότερες τιμές ηλεκτροαρνητικότητας από τα μέταλλα, με ορισμένες εξαιρέσεις στον περιοδικό πίνακα όπου τα γειτονικά στοιχεία μπορεί να έχουν συγκρίσιμες τιμές ηλεκτροαρνητικότητας.