bj
    >> Φυσικές Επιστήμες >  >> αστρονομία

Πώς λειτουργούν οι ηλιακές κηλίδες

Οι ηλιακές κηλίδες είναι σκοτεινές, δροσερές περιοχές στον ήλιο που εμφανίζονται ως κηλίδες στην επιφάνεια του. Προκαλούνται από έντονα μαγνητικά πεδία που εμποδίζουν το πλάσμα του ήλιου να ανεβαίνει στην επιφάνεια, με αποτέλεσμα μια πιο δροσερή και πιο σκούρα περιοχή. Δείτε πώς λειτουργούν οι ηλιακές κηλίδες:

συγκέντρωση μαγνητικού πεδίου :Το μαγνητικό πεδίο του ήλιου παράγεται από την κίνηση του πλάσματος μέσα στον ήλιο. Σε ορισμένες περιοχές, οι γραμμές μαγνητικού πεδίου μπερδεύονται και συγκεντρώνονται, δημιουργώντας ισχυρά μαγνητικά πεδία.

Αναστολή της μεταφοράς :Το πλάσμα του ήλιου κινείται συνεχώς σε μια διαδικασία που ονομάζεται μεταφορά. Το ζεστό πλάσμα ανεβαίνει από το εσωτερικό του ήλιου στην επιφάνεια, ψύχεται και βυθίζεται πίσω. Ωστόσο, σε περιοχές με έντονα μαγνητικά πεδία, οι μαγνητικές δυνάμεις είναι τόσο ισχυρές που αναστέλλουν την ανοδική ροή του πλάσματος.

σχηματισμός ηλιακής κηλίδας :Καθώς τα μαγνητικά πεδία γίνονται ισχυρότερα, το πλάσμα στην πληγείσα περιοχή εμποδίζεται να ανεβαίνει και να παγιδεύεται κάτω από την επιφάνεια του ήλιου. Η έλλειψη ζεστού πλάσματος που φτάνει στην επιφάνεια δημιουργεί μια πιο δροσερή και πιο σκούρα περιοχή, την οποία παρατηρούμε ως ηλιακό σημείο.

Δομή ηλιακής κηλίδας :Ένα ηλιακό σημείο αποτελείται συνήθως από μια σκοτεινή κεντρική περιοχή που ονομάζεται Umbra και μια λιγότερο σκοτεινή γύρω περιοχή που ονομάζεται Penumbra. Το Umbra είναι η περιοχή όπου το μαγνητικό πεδίο είναι το ισχυρότερο και το πλάσμα είναι πιο δροσερό. Το Penumbra είναι όπου η αντοχή του μαγνητικού πεδίου είναι πιο αδύναμη και το πλάσμα είναι θερμότερο.

Sunspot Lifespan :Τα ηλιακά σημεία μπορούν να διαρκέσουν από λίγες μέρες έως αρκετούς μήνες. Η εξέλιξη μιας ηλιακής κηλίδας επηρεάζεται από τις αλλαγές στη διαμόρφωση του μαγνητικού πεδίου. Καθώς το μαγνητικό πεδίο εξασθενεί, το ηλιακό σημείο συρρικνώνεται και τελικά διαχέεται.

Σύνδεσμος με ηλιακή δραστηριότητα :Οι ηλιακές κηλίδες συσχετίζονται συχνά με άλλες μορφές ηλιακής δραστηριότητας, όπως οι ηλιακές φωτοβολίδες και οι εκτροπές της στεφανιαίας μάζας (CMES). Τα μαγνητικά πεδία γύρω από τις ηλιακές κηλίδες μπορούν να γίνουν ασταθή και να απελευθερώσουν τεράστιες ποσότητες ενέργειας, προκαλώντας ηλιακές φωτοβολίδες και CMEs. Αυτά τα γεγονότα μπορούν να έχουν σημαντικές επιπτώσεις στο μαγνητικό πεδίο της Γης και να διαταράξουν τα συστήματα επικοινωνίας και ισχύος.

Η μελέτη των ηλιακών κηλίδων είναι σημαντική για την κατανόηση της ηλιακής δραστηριότητας και της επίδρασής της στο κλίμα και τον διάστημα της Γης. Παρακολουθώντας τη δραστηριότητα των ηλιακών κηλίδων, οι επιστήμονες μπορούν να προβλέψουν καλύτερα τις ηλιακές καταιγίδες και να μετριάσουν τις πιθανές επιπτώσεις τους στην τεχνολογία και την υποδομή μας.

Οι αστρονόμοι παρατηρούν το περιστρεφόμενο αστέρι νετρονίων να επιβραδύνεται ξαφνικά

Οι αστρονόμοι παρατηρούν το περιστρεφόμενο αστέρι νετρονίων να επιβραδύνεται ξαφνικά

Σε ένα κατόρθωμα που δεν έχει ξαναδεί, αστρονόμοι που χρησιμοποιούν το τηλεσκόπιο ακτίνων Χ Swift της NASA παρατήρησαν ένα περιστρεφόμενο αστέρι νετρονίων να επιβραδύνει ξαφνικά, κάτι που μπορεί να προσφέρει πολύτιμες ενδείξεις για την κατανόηση αυτών των μυστηριωδών αντικειμένων. Αστέρες νετρονίων

Αναμένεται ισχυρή γεωμαγνητική καταιγίδα μετά από στεφανιαία μαζική εκτίναξη που πρόκειται να χτυπήσει τη Γη

Αναμένεται ισχυρή γεωμαγνητική καταιγίδα μετά από στεφανιαία μαζική εκτίναξη που πρόκειται να χτυπήσει τη Γη

Ο Ήλιος πλησιάζει αργά στο μέγιστο σημείο του κύκλου του, όπως μπορούμε να δούμε από τις πιο συχνές προειδοποιήσεις για γεωμαγνητικές καταιγίδες. Καθώς το αστέρι μας γίνεται πιο ενεργό, εκτοξεύει περισσότερα φορτισμένα σωματίδια έξω στο ηλιακό σύστημα με τη μορφή στεφανιαίων εκτινάξεων μάζας (CME).

Δύο εξωγήινοι πλανήτες που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα αποτελούν το κοντινότερο γνωστό ζευγάρι στο Σύμπαν

Δύο εξωγήινοι πλανήτες που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα αποτελούν το κοντινότερο γνωστό ζευγάρι στο Σύμπαν

Το Kepler, ένα διαστημικό τηλεσκόπιο σε αποστολή να βρει εξωγήινους πλανήτες μετρώντας βυθίσεις στη φωτεινότητα περισσότερων από 150.000 αστέρων, συνάντησε μια φανταστική ανακάλυψη. Δύο πλανήτες σε τροχιά γύρω από ένα μακρινό αστέρι, οι οποίοι είναι πιο κοντά ο ένας στον άλλο από οποιονδήποτε άλλον