Venom vs Poison:Ποια είναι η διαφορά μεταξύ του "Venomous" και του "Poisonous";

Η κύρια διαφορά μεταξύ του δηλητηρίου και του δηλητηρίου είναι ότι το δηλητήριο πρέπει να εγχυθεί στην κυκλοφορία του αίματος ενός θύματος για να είναι θανατηφόρο, ενώ το δηλητήριο έχει θανατηφόρα χαρακτηριστικά κατά την κατάποσή του.

Ενώ το δηλητήριο πρέπει να εγχυθεί στην κυκλοφορία του αίματος ενός θύματος για να είναι θανατηφόρο, το δηλητήριο έχει θανατηφόρα χαρακτηριστικά όταν καταποθεί. Αυτή είναι η βασική και πιο σημαντική διαφορά μεταξύ δηλητηρίου και δηλητηρίου.

Στην άγρια ​​φύση, κάθε ζώο είναι είτε αρπακτικό που περιμένει να σκοτώσει ένα άλλο ζώο, είτε θήραμα, κάνοντας ό,τι καλύτερο μπορεί για να μην γίνει το δείπνο ενός άλλου θηρίου. Δεν υπάρχει τίποτα προσωπικό σε αυτό. Απλώς η παλιά καλή αλυσίδα τροφίμων κάνει τη δουλειά της.

Αλλά ακόμη και ανάμεσα στις ορδές των άγριων ζώων που ζουν στην έρημο, μερικά ξεχωρίζουν. Για παράδειγμα, σκεφτείτε ένα δηλητηριώδες φίδι. Ένας θηρευτής αυτού του φιδιού δεν χρειάζεται απλώς να το κυνηγήσει, αλλά πρέπει επίσης να είναι προσεκτικός όταν το τρώει, καθώς ένα φίδι είναι γεμάτο με δηλητήριο.

Κάθε ζώο είναι είτε αρπακτικό είτε θήραμα.

Λοιπόν, πώς λειτουργεί αυτό; Πώς τρώνε τα αρπακτικά ζώα που είναι δηλητηριώδη; Τι συμβαίνει όταν τρώνε μέρη του σώματος που περιέχουν μεγάλες δόσεις δηλητηρίου, όπως η ουρά ενός σκορπιού ή το κεφάλι ενός φιδιού;

Ωστόσο, πριν φτάσουμε σε αυτό, βοηθάει να κατανοήσουμε τη βασική διαφορά μεταξύ δηλητηρίου και δηλητηρίου.

Poison vs Venom

Οι άνθρωποι συχνά χρησιμοποιούν τους όρους «δηλητήριο» και «δηλητήριο» εναλλακτικά, κάτι που στην πραγματικότητα δεν είναι ακριβές.

Ενώ το δηλητήριο πρέπει να εγχυθεί στην κυκλοφορία του αίματος ενός θύματος για να είναι θανατηφόρο, το δηλητήριο έχει θανατηφόρα χαρακτηριστικά όταν καταποθεί. Αυτή είναι η βασική και πιο σημαντική διαφορά μεταξύ δηλητηρίου και δηλητηρίου.

Ένα δηλητηριώδες ζώο (π.χ. ένας βάτραχος βελών) μπορεί να είναι θανατηφόρο όταν το δηλητήριό του καταποθεί με κάποιο τρόπο. Έτσι, εάν καταπιείτε, εισπνεύσετε ή αγγίξετε κάτι και στη συνέχεια αρρωστήσετε, μπορεί να ειπωθεί ότι έχετε δηλητηριαστεί. Από την άλλη πλευρά, τα δηλητηριώδη ζώα (π.χ. φίδι, σκορπιός κ.λπ.) μπορούν να βλάψουν τα θύματά τους με το δηλητήριό τους μόνο εάν τα τσιμπήσουν ή τα δαγκώσουν, εγχέοντας έτσι ενεργά το δηλητήριό τους κάτω από το δέρμα του θύματός τους. Από εκεί, το δηλητήριο βρίσκει το δρόμο του στην κυκλοφορία του αίματός τους και γίνεται θανατηφόρο ή ακόμα και θανατηφόρο.

Αυτό το μιμίδιο θα σας βοηθήσει να θυμάστε πώς να ξεχωρίζετε τα δηλητηριώδη και τα δηλητηριώδη πλάσματα.

Τώρα που έχουμε μια βασική κατανόηση των δηλητηρίων και των δηλητηρίων, ας προχωρήσουμε στην επόμενη ερώτηση, δηλαδή πώς επιβιώνουν τα αρπακτικά τρώγοντας δηλητηριώδη ζώα, όπως τα φίδια;

Οι αρπακτικοί είναι έξυπνοι

Όλα τα αρπακτικά δείχνουν ένα ορισμένο επίπεδο διακριτικότητας όταν πρόκειται να τραφούν με το θήραμά τους. Πρώτον, τα αρπακτικά γενικά κατανοούν το σώμα του θηράματός τους αρκετά καλά ώστε να γνωρίζουν ποια μέρη να φάνε και ποια μέρη να αποφύγουν. Για παράδειγμα, οι σουρικάτες αφαιρούν τα τσιμπήματα των σκορπιών και τους ξεφορτώνονται και μετά συνεχίζουν να τρώνε τα βρώσιμα μέρη τους.

Στόμα – Η πρώτη γραμμή άμυνας

Η πρώτη γραμμή άμυνας για ένα αρπακτικό είναι το στόμα του. Αφού σκοτώσει το θήραμά του, ένα αρπακτικό αρχίζει να το τρέφεται. εάν τα χείλη του καούν, τότε δεν θα καταπιεί τα τρόφιμα, αποτρέποντας έτσι τον κίνδυνο να καταπιεί κάτι δυνητικά επικίνδυνο. Υπάρχουν επίσης γευστικοί κάλυκες, οι οποίοι επιτρέπουν στον θηρευτή να γνωρίζει εάν θα ήταν ασφαλές να καταπιεί κάτι.

Οι αλεπούδες τρώνε φίδια και συνήθως δεν πεθαίνουν μετά λόγω του δηλητηρίου των τελευταίων. (Photo Credit :arudhio / Flickr)

Επιπλέον, το σάλιο αυτών των αρπακτικών κάνει εξαιρετική δουλειά στο να διασπά τα τρόφιμα σε μικρότερα κομμάτια, ενώ τα ένζυμα και τα λευκά αιμοσφαίρια που υπάρχουν στο σάλιο κάπως «καθαρίζουν» την τροφή από τα επιβλαβή συστατικά του.

Οξύ στομάχου

Μόλις το τρόφιμο που προσλαμβάνεται φτάσει στο στομάχι, το οξύ του στομάχου (ή το γαστρικό οξύ) κάνει τη δουλειά του. Το στομάχι φιλοξενεί ισχυρά οξέα, ένζυμα και σημαντική ποσότητα θερμότητας, τα οποία κάνουν φανταστική δουλειά στη «μετουσίωσή» των δηλητηριωδών πρωτεϊνών. Το δηλητήριο του φιδιού, για παράδειγμα, αποτελείται κυρίως από πρωτεΐνες, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων διασπάται στο στομάχι, όπως ακριβώς και οι πρωτεΐνες που βρίσκονται στο κρέας και τα φασόλια.

Όταν λέω ότι οι πρωτεΐνες του δηλητηρίου «μετουσιώνονται» στο στομάχι, σημαίνει απλώς ότι το σχήμα αυτών των πρωτεϊνών έχει αλλάξει. Επομένως, δεν αντιδρούν με τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο που υποτίθεται ότι αντιδρούν.

Παρατηρήστε πώς η θερμότητα αλλάζει το σχήμα των μορίων πρωτεΐνης. Λέμε ότι οι αρχικές πρωτεΐνες έχουν πλέον «μετουσιωθεί» και η διαδικασία ονομάζεται «μετουσίωσης».

Έτσι, ένα αρπακτικό φιδιών, ας πούμε, ένα γεράκι, δεν χρειάζεται πραγματικά να ανησυχεί πολύ για το καταποθέν το κεφάλι του φιδιού το σκοτώνει, επειδή το δηλητήριο του φιδιού καταπιάστηκε από τον αετό. Εάν, ωστόσο, το φίδι δαγκώσει το γεράκι (με αποτέλεσμα να εγχύσει το δηλητήριό του στην κυκλοφορία του αίματος του γερακιού), τότε το τελευταίο θα αντιμετωπίσει κάποια σοβαρά προβλήματα επιβίωσης.

Σκεφτείτε το όλο θέμα ως εξής:το δηλητήριο είναι ένα τετράγωνο κουτί, η κυκλοφορία του αίματος (του θύματος) είναι μια τετράγωνη τρύπα και το στομάχι είναι μια κυκλική τρύπα. Ενώ το τετράγωνο κουτί (δηλητήριο) μπορεί σίγουρα να εισέλθει στην τετράγωνη τρύπα (ροή αίματος), δεν μπορεί να περάσει μέσα από μια κυκλική τρύπα (στομάχι) επειδή δεν είναι σχεδιασμένο να το κάνετε.