Μια στενή συνάντηση με έναν αιγυπτιακό γύπα με φλόγα
Ένα φωτεινό πρωινό του Μαρτίου, καθώς ο φωτογράφος άγριας ζωής Oriol Alamany τρώει πρωινό στο νησί Socotra, ένας αιγυπτιακός γύπας προσγειώθηκε σε έναν κοντινό βράχο. Πιασμένος χωρίς τον κατάλληλο εξοπλισμό, ο Alamany σύρθηκε στο έδαφος για να φωτογραφίσει το πουλί από κάτω σε κοντινή απόσταση με μια μικρή κάμερα που κρατούσε στην τσέπη του. Ο γύπας στάθηκε στα πόδια του. Το είδος, Neophron percnopterus , είναι γνωστό για την ανοχή του στους ανθρώπους και την αφθονία του σε αυτό το νησί με εξαιρετική βιοποικιλότητα, μια ορεινή νιφάδα της Υεμένης στις εκβολές του Κόλπου του Άντεν που έχει ονομαστεί Γκαλαπάγκος του Ινδικού Ωκεανού. Αιγύπτιοι γύπες περιστοιχίζουν τοίχους και χωματερές γύρω από τις πόλεις Hadiboh και Qalansiya. ειδοποιούν τους βοσκούς για γεννήσεις και θανάτους ανάμεσα στα κοπάδια τους. μαζεύονται γύρω από γαμήλιους εορτασμούς και πικνίκ και, όπως ανακάλυψε ο Alamany, είναι πολύ χαρούμενοι που θα συναντήσουν έναν ταξιδιώτη στο παρελθόν του.
Η όρεξη των πουλιών για πλούσιες ανθρώπινες αποβολές δεν είναι το μόνο σημάδι της ευφυΐας τους. Είναι επίσης ένα από τα λίγα είδη πουλιών που έχουν παρατηρηθεί χρησιμοποιώντας εργαλεία, ρίχνοντας πέτρες σε αυγά που ανήκουν σε άλλα μεγάλα πουλιά σε μια προσπάθεια να πετύχουν ένα νόστιμο, φρέσκο γεύμα. Οι συγκεκριμένοι στόχοι αυτών των επιθέσεων -τα αυγά στρουθοκαμήλων, πελεκάνων και φλαμίνγκο ανάμεσά τους- εξαρτώνται από την τοποθεσία εντός της σημαντικής περιοχής των γύπων, η οποία εκτείνεται σε τρεις ηπείρους. Οι Αιγύπτιοι γύπες μαζεύουν επίσης μαλλί τυλίγοντάς το με ραβδιά για να αφρατέψουν τις μυρωδάτες φωλιές τους, οι οποίες μπορεί να περιλαμβάνουν κόκαλα ψαριών, δέρματα ζώων και ανθρώπινα περιττώματα μεταξύ των κλαδιών τους.
Τα κακά δεν είναι μόνο δομικά. είναι και μαγειρική. Η κοπροφαγία των πτηνών μπορεί να βοηθήσει να δώσει στο γυμνό πρόσωπό τους το εντυπωσιακό κίτρινο χρώμα τους. Μερικοί θεωρούν ότι ο αιγυπτιακός γύπας είναι ο πιο όμορφος μεταξύ των ειδών γύπας εξαιτίας αυτού και του εντυπωσιακού φτερώματος τους. Τα φτερά τους είναι ως επί το πλείστον λευκά, που οριοθετούνται με μακριά, κομψά φτερά jet black. Και το φτέρωμα στα κεφάλια, στο λαιμό, στην πλάτη και στο στήθος τους βάφεται από χρυσό έως πορτοκαλί από το σίδηρο που βρίσκεται στα κόκκινα χώματα των άνυδρων οικοτόπων που προτιμούν. Στο Socotra, συγκεκριμένα, οι γύπες είναι λαμπεροί.
Το γεγονός ότι οι αιγυπτιακές γύπες είναι τόσο πανταχού παρόντες στο νησί, αριθμώντας 1.900 ή 2.560, ανάλογα με την πηγή που συμβουλευόμαστε, είναι ένα φωτεινό σημείο σε μια κατά τα άλλα ζοφερή ιστορία διατήρησης. Η Διεθνής Ένωση για τη Διατήρηση της Φύσης κήρυξε το είδος παγκοσμίως απειλούμενο το 2007, κυρίως λόγω της ξαφνικής πτώσης στην Ινδία, όπου τα πουλιά δηλητηριάστηκαν από πτώματα ζώων με το κτηνιατρικό αντιφλεγμονώδες φάρμακο δικλοφενάκη. Οι μακροπρόθεσμες μειώσεις έχουν επίσης επιβαρύνει την Ευρώπη, λόγω του ελέγχου των απορριμμάτων και της σκόπιμης δηλητηρίασης, και την Αφρική, λόγω της απώλειας μεγάλων άγριων οπληφόρων, μεταξύ μιας σειράς άλλων παραγόντων.
Οι ερευνητές R.F. Ο Porter και ο Ahmed Saeed Suleiman προτείνουν ότι ο ασυνήθιστα υγιής πληθυσμός της Socotra μπορεί να έχει ωφεληθεί από την έλλειψη άγριων σκύλων και φυτοφαρμάκων στην τοπική γεωργία και την απουσία δικλοφενάκης στο νησί, καθώς και από άφθονες σπηλιές και προστατευμένες προεξοχές μεταξύ των βράχων, των βράχων. και βουνά για φωλιά. Ίσως το πιο σημαντικό, σύμφωνα με μια μελέτη που δημοσιεύτηκε το 2013 από τη βιολόγο Laura Gangoso και τους συνεργάτες της, είναι ότι υπάρχει ακόμα μια αμοιβαία σχέση μεταξύ ανθρώπων και γύπων εδώ, βοηθώντας να γίνει ο πληθυσμός ένας από τους πιο πυκνούς στον κόσμο. Η αφθονία τους στο νησί πιθανώς προέκυψε για πρώτη φορά από την εισαγωγή μεγάλων ζώων από τους εποίκους πριν από περίπου 3.000 χρόνια, και ακόμη και τώρα, τα πουλιά παίζουν μεγάλο ρόλο στην τοπική διάθεση απορριμμάτων, εξαλείφοντας μεταξύ 16,6 και 22,4 τοις εκατό των οργανικών απορριμμάτων που παράγονται στο νησί το καθένα έτος, από τα σφάγια στα κόπρανα. Οι Σοκότρι διδάσκουν στα παιδιά τους να σέβονται τα πουλιά, να λένε ιστορίες και αστεία στα οποία εμφανίζονται και να τα αναφέρουν με αγάπη ως soeydu—κυριολεκτικά, «σκουπιδοτενεκές».
Η Sarah Gilman είναι συγγραφέας, εικονογράφος και συντάκτης που καλύπτει το περιβάλλον, την επιστήμη και τον τόπο από την αγροτική πολιτεία της Ουάσιγκτον. Είναι επίσης συντάκτρια στο Περιοδικό Hakai. Η δουλειά της εμφανίστηκε στο The Atlantic, Audubon, Smithsonian, High Country News, National Geographic και άλλα.
Ο Oriol Alamany είναι φωτογράφος φύσης, προστασίας και ταξιδιών από την Ισπανία, με πτυχίο Γραφιστικής. Η φωτογραφία του επικεντρώνεται κυρίως σε είδη που απειλούνται με εξαφάνιση, όπως η λεοπάρδαλη του χιονιού, η καφέ αρκούδα των Πυρηναίων ή το ψαλιδικό νερό των Βαλεαρίδων. Καλύπτει επίσης τον ευρύτερο φυσικό κόσμο και την πολιτιστική κληρονομιά απομακρυσμένων περιοχών του πλανήτη. Είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων και το έργο του έχει δημοσιευτεί στο National Geographic-Spain, BBC Wildlife, Terre Sauvage, και πολλές ακόμη δημοσιεύσεις.
Η εικόνα και το κείμενο εμφανίστηκαν αρχικά στο bioGraphic, ένα διαδικτυακό περιοδικό για την επιστήμη και τη βιωσιμότητα.
