Γιατί τα μυϊκά κύτταρα συνήθως βασίζονται στην αερόβια αναπνοή και όχι στη ζύμωση;

Αποδοτικότητα: Η αερόβια αναπνοή είναι ένας πολύ πιο αποτελεσματικός τρόπος για την παραγωγή ενέργειας από τη ζύμωση. Κατά τη διάρκεια της αερόβιας αναπνοής, η γλυκόζη χωρίζεται πλήρως σε διοξείδιο του άνθρακα και νερό, απελευθερώνοντας μεγάλη ποσότητα ενέργειας. Αντίθετα, η ζύμωση μόνο μερικώς διασπά τη γλυκόζη, παράγοντας γαλακτικό οξύ ως υποπροϊόν. Ως αποτέλεσμα, η αερόβια αναπνοή μπορεί να παράγει έως και 36 μόρια ΑΤΡ ανά μόριο γλυκόζης, ενώ η ζύμωση μπορεί να παράγει μόνο 2 μόρια ΑΤΡ ανά μόριο γλυκόζης. Αυτό σημαίνει ότι τα μυϊκά κύτταρα μπορούν να παράγουν πολύ περισσότερη ενέργεια μέσω της αερόβιας αναπνοής από τη ζύμωση, επιτρέποντάς τους να διατηρήσουν παρατεταμένη δραστηριότητα.

Διαθεσιμότητα οξυγόνου: Τα μυϊκά κύτταρα έχουν συνήθως μεγάλη ζήτηση για ενέργεια, ειδικά κατά τη διάρκεια της έντονης άσκησης. Για να καλύψουν αυτό το αίτημα, απαιτούν μια συνεχή παροχή οξυγόνου. Το οξυγόνο χρησιμοποιείται ως τελικός αποδέκτης ηλεκτρονίων στην αλυσίδα μεταφοράς ηλεκτρονίων, το οποίο είναι το τελευταίο βήμα της αερόβιας αναπνοής. Χωρίς επαρκή οξυγόνο, η αλυσίδα μεταφοράς ηλεκτρονίων δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά και δεν μπορεί να συμβεί αερόβια αναπνοή. Ως αποτέλεσμα, τα μυϊκά κύτταρα βασίζονται στην αερόβια αναπνοή όταν είναι διαθέσιμο οξυγόνο για τη μεγιστοποίηση της παραγωγής ενέργειας.

Παραγωγή γαλακτικού: Κατά τη διάρκεια της έντονης άσκησης, τα μυϊκά κύτταρα μπορεί να μην είναι σε θέση να λαμβάνουν αρκετό οξυγόνο για να υποστηρίξουν την αερόβια αναπνοή. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε συσσώρευση γαλακτικού οξέος, υποπροϊόν ζύμωσης. Η συσσώρευση γαλακτικού οξέος μπορεί να προκαλέσει κόπωση και κράμπες μυών, τελικά οδηγώντας σε μείωση της απόδοσης. Επομένως, τα μυϊκά κύτταρα συνήθως βασίζονται στην αερόβια αναπνοή για να αποφευχθούν οι αρνητικές επιδράσεις της παραγωγής γαλακτικού.