Υπάρχει οξυγόνο στο πάτωμα του ωκεανού;

Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση εξαρτάται από τη συγκεκριμένη θέση από το πάτωμα του ωκεανού και το βάθος του νερού. Γενικά, η ποσότητα οξυγόνου που διατίθεται στον ωκεανό μειώνεται με αυξανόμενο βάθος. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το οξυγόνο απορροφάται από θαλάσσιους οργανισμούς, βακτήρια και χημικές διεργασίες καθώς βυθίζεται μέσω της στήλης νερού.

Σε ρηχά νερά, ιδιαίτερα κοντά στην ακτή ή σε κοραλλιογενείς υφάλους, συνήθως υπάρχει αρκετό οξυγόνο διαθέσιμο για τη θαλάσσια ζωή. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το φως του ήλιου μπορεί να διεισδύσει σε αυτά τα νερά, επιτρέποντας την εμφάνιση φωτοσύνθεσης. Η φωτοσύνθεση είναι η διαδικασία με την οποία τα φυτά χρησιμοποιούν το φως του ήλιου για την παραγωγή οξυγόνου.

Ωστόσο, καθώς το νερό γίνεται βαθύτερο, το φως του ήλιου δεν μπορεί να διεισδύσει επίσης. Αυτό σημαίνει ότι λαμβάνει χώρα λιγότερη φωτοσύνθεση και επομένως είναι διαθέσιμο λιγότερο οξυγόνο. Μερικοί οργανισμοί βαθιάς θάλασσας έχουν προσαρμοστεί σε αυτές τις συνθήκες και μπορούν να επιβιώσουν σε περιβάλλοντα χαμηλού οξυγόνου. Αυτοί οι οργανισμοί συχνά έχουν εξειδικευμένα αναπνευστικά συστήματα που τους επιτρέπουν να εξάγουν οξυγόνο από το νερό πιο αποτελεσματικά.

Σε ορισμένες περιοχές του ωκεανού δαπέδου, όπως τα τάφρους της βαθιάς θάλασσας, τα επίπεδα οξυγόνου μπορεί να είναι εξαιρετικά χαμηλά ή ακόμα και ανοξικά, πράγμα που σημαίνει ότι δεν υπάρχει οξυγόνο. Αυτές οι περιοχές συχνά χαρακτηρίζονται από ψυχρές θερμοκρασίες, υψηλή πίεση και έλλειψη ηλιακού φωτός. Αυτό το σκληρό περιβάλλον καθιστά δύσκολο για τους περισσότερους θαλάσσιους οργανισμούς να επιβιώσουν.

Συμπερασματικά, ενώ υπάρχει διαθέσιμο οξυγόνο στο πάτωμα του ωκεανού, η ποσότητα οξυγόνου μειώνεται με αυξανόμενο βάθος. Μερικοί οργανισμοί βαθιάς θάλασσας έχουν προσαρμοστεί για να επιβιώσουν σε περιβάλλοντα χαμηλής οξυγόνου, ενώ άλλες περιοχές του ωκεανού δαπέδου, όπως τα τάφρους της βαθιάς θάλασσας, μπορεί να είναι εντελώς ανοξικές.