Η μεγαλύτερη εστίαση που απαιτείται για το πώς το υπάρχον διεθνές δίκαιο μπορεί να αποτρέψει την αύξηση της στρατιωτικοποίησης του εξωτερικού χώρου, λέει η μελέτη
Σύμφωνα με τη μελέτη, το σημαντικότερο νομικό μέσο είναι η Συνθήκη του 1967 Outer Space, η οποία απαγορεύει την τοποθέτηση όπλων μαζικής καταστροφής σε τροχιά ή σε ουράνια σώματα. Ενώ η συνθήκη δεν απαγορεύει ρητά άλλους τύπους όπλων, η μελέτη υποστηρίζει ότι μπορεί να ερμηνευτεί ότι τους συμπεριλάβει.
Για παράδειγμα, η συνθήκη δηλώνει ότι ο εξωτερικός χώρος πρέπει να χρησιμοποιείται "μόνο για ειρηνικούς σκοπούς" και ότι δεν θα χρησιμοποιηθεί "με οποιονδήποτε τρόπο που θα θέσει σε κίνδυνο τη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια". Η μελέτη υποστηρίζει ότι αυτές οι ευρείες απαγορεύσεις θα μπορούσαν να ερμηνευθούν ώστε να περιλαμβάνουν την ανάπτυξη συστημάτων όπλων που έχουν σχεδιαστεί για να βλάπτουν ή να καταστρέφουν δορυφόρους ή άλλα αντικείμενα στο διάστημα.
Η μελέτη εξετάζει επίσης άλλα μέσα του διεθνούς δικαίου που θα μπορούσαν να είναι σχετικά με την πρόληψη της στρατιωτικοποίησης του εξωτερικού χώρου, συμπεριλαμβανομένης της συνθήκης αντι-μπαλλικών πυραύλων του 1972 (ABM), της συμφωνίας του φεγγαριού του 1979 και των κατευθυντήριων γραμμών του 2010 για την πρόληψη ενός αγώνα εξοπλισμού στον εξωτερικό χώρο.
Ενώ αυτά τα όργανα δεν απαγορεύουν ρητά τη στρατιωτικοποίηση του εξωτερικού χώρου, η μελέτη υποστηρίζει ότι θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την οικοδόμηση μιας υπόθεσης εναντίον της. Για παράδειγμα, η Συνθήκη ABM απαγορεύει την ανάπτυξη, τη δοκιμή και την ανάπτυξη συστημάτων που αποσκοπούν στην παρακολούθηση βαλλιστικών πυραύλων έξω από την ατμόσφαιρα. Η μελέτη υποστηρίζει ότι αυτή η απαγόρευση θα μπορούσε να επεκταθεί ώστε να περιλαμβάνει συστήματα που αποσκοπούν στην παρακολούθηση δορυφόρων ή άλλων αντικειμένων στο διάστημα.
Η μελέτη καταλήγει στο συμπέρασμα ότι υπάρχει μια σταθερή βάση στο υπάρχον διεθνές δίκαιο για την πρόληψη της στρατιωτικοποίησης του εξωτερικού χώρου. Ωστόσο, αναγνωρίζει επίσης ότι υπάρχουν προκλήσεις για την επιβολή αυτών των νόμων και ότι ενδέχεται να χρειαστούν νέα νομικά μέσα για την αντιμετώπιση των αναδυόμενων τεχνολογιών.
Παρά τις προκλήσεις αυτές, η μελέτη υποστηρίζει ότι η εστίαση στον υφιστάμενο νόμο είναι μια πιο ελπιδοφόρα προσέγγιση για την πρόληψη της στρατιωτικοποίησης του εξωτερικού χώρου από την επιδίωξη νέων συμφωνιών ελέγχου των όπλων. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι νέες συμφωνίες θα ήταν δύσκολο να διαπραγματευτούν και θα μπορούσαν να χρειαστούν χρόνια για να τεθούν σε ισχύ. Αντίθετα, ο υφιστάμενος νόμος μπορεί να ερμηνευτεί και να εφαρμοστεί αμέσως για την αντιμετώπιση των κινδύνων ενός μελλοντικού αγώνα εξοπλισμών στο διάστημα.
