Πώς εξαπλώνεται η εξάπλωση του θαλασσινού νερού;
1. Σχηματισμός του νέου ωκεανού δαπέδου:Καθώς οι τεκτονικές πλάκες κινούνται χωριστά στα διαφορετικά όρια πλάκας, το μάγμα αυξάνεται από το μανδύα και γεμίζει το κενό. Αυτό το μάγμα ψύχεται και στερεοποιείται, σχηματίζοντας νέα ωκεάνια κρούστα. Αυτή η διαδικασία της διάδοσης του θαλάσσιου νερού συμβαίνει συνεχώς, σπρώχνοντας το θαλασσινό νερό μακριά από το κέντρο εξάπλωσης.
2. Παθητικά ηπειρωτικά περιθώρια:Όταν η ηπειρωτική κρούστα βρίσκεται κοντά στο κέντρο εξάπλωσης, η διαδικασία εξάπλωσης της θάλασσας σταδιακά διευρύνει τη λεκάνη των ωκεανών. Αυτό δημιουργεί παθητικά ηπειρωτικά περιθώρια , που χαρακτηρίζονται από απαλές πλαγιές και σχετικά ρηχά νερό. Οι χωρισμένες ηπειρωτικές μάζες απομακρύνονται μεταξύ τους, καθώς το νέο ωκεάνιο δάπεδο σχηματίζεται μεταξύ.
3. Οι κοιλάδες Rift και η ηπειρωτική διάλυση:Καθώς η διάδοση του θαλασσινού νερού συνεχίζεται, η απόσταση μεταξύ των χωρισμένων ηπειρωτικών περιθωρίων αυξάνεται. Τελικά, η ηπειρωτική κρούστα μπορεί να τεντωθεί και να αποδυναμωθεί για να σχηματίσει κοιλάδες ρήξης, οι οποίες είναι βαθιές κοιλότητες στην επιφάνεια της Γης. Με περαιτέρω απόκλιση, η κοιλάδα Rift μπορεί να εξελιχθεί σε μια λεκάνη ωκεανού, προκαλώντας την ηπειρωτική διάλυση και τον διαχωρισμό των κάποτε συνδεδεμένων ηπειρωτικών μαζών.
4. Σύγκλητα όρια πλάκας:Οι ωκεανικές πλάκες που απομακρύνονται από το κέντρο εξάπλωσης συναντούν τελικά τα συγκλίνοντα όρια πλάκας, όπου αλληλεπιδρούν με άλλες τεκτονικές πλάκες. Όταν μια ωκεάνια πλάκα συγκρούεται με μια ηπειρωτική πλάκα, η πυκνότερη ωκεανική πλάκα υποχωρεί κάτω από την ηπειρωτική πλάκα σε μια ζώνη υποπίεσης. Αυτή η διαδικασία συμβάλλει στο σχηματισμό βουνών και ηφαιστείων στα ηπειρωτικά περιθώρια, όπως τα βουνά των Άνδεων στη Νότια Αμερική.
Η έννοια της Continental Drift, που προτάθηκε από τον Alfred Wegener, ήταν αρχικά αμφιλεγόμενη, αλλά απέκτησε σημαντική υποστήριξη με τα αποδεικτικά στοιχεία που παρέχονται από τη διάδοση του θαλασσινού νερού. Η εξάπλωση του θαλασσινού νερού δεν εξηγεί μόνο τον διαχωρισμό και την κίνηση των ηπείρων, αλλά και αποτελεί τη βάση της τεκτονικής θεωρίας της πλάκας, η οποία περιγράφει τις μεγάλες κινήσεις και τις αλληλεπιδράσεις των τεκτονικών πλακών της Γης.
