Γιατί οι περισσότεροι επιστήμονες απορρίπτουν την Continental Drift;

1. Έλλειψη εύλογου μηχανισμού: Στις αρχές του 20ου αιώνα, οι επιστήμονες δεν είχαν σαφή κατανόηση του τρόπου με τον οποίο οι ηπείρους θα μπορούσαν να μετακινηθούν στην επιφάνεια της Γης. Η θεωρία της τεκτονικής της πλάκας, η οποία παρέχει τη σύγχρονη εξήγηση για την Continental Drift, δεν αναπτύχθηκε μέχρι τη δεκαετία του 1960.

2. Φαινομενική σταθερότητα των ηπείρων: Με βάση τις παρατηρήσεις τους, πολλοί επιστήμονες πίστευαν ότι οι ηπείρους καθορίστηκαν στις τρέχουσες θέσεις τους. Έδειξαν την έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων για πρόσφατα ηπειρωτικά κινήματα μεγάλης κλίμακας, όπως η απουσία διπλωμένων οροσειρών ή βαθιών ωκεανών κατά μήκος των ηπειρωτικών περιθωρίων.

3. Ανεπαρκή απολιθωμένα στοιχεία: Οι επικριτές της Continental Drift ισχυρίστηκαν ότι το απολιθωμένο αρχείο δεν υποστήριξε την ιδέα ότι οι ηπείρους είχαν συνδεθεί στο παρελθόν. Επισημαίνουν ότι διαφορετικές ηπείρους έχουν ξεχωριστά συγκροτήματα φυτών και ζώων, υποδηλώνοντας ότι ήταν πάντα ξεχωριστές.

4. Αμφιβολίες για την ηλικία της γης: Εκείνη την εποχή, πολλοί επιστήμονες πίστευαν ότι η γη ήταν πολύ νεότερη από ό, τι στην πραγματικότητα. Αυτό περιόρισε το διαθέσιμο χρονικό διάστημα για τις ηπείρους να έχουν μεταφερθεί στις τρέχουσες θέσεις τους.

5. Προκατάληψη προς τον σταδιακό χαρακτήρα: Πολλοί επιστήμονες επηρεάστηκαν από την επικρατούσα πίστη στον ομοιομορφισμό, ο οποίος έκρινε ότι οι γεωλογικές διαδικασίες ήταν πάντα σταδιακές και αμετάβλητες. Η Continental Drift, η οποία πρότεινε την ταχεία κίνηση των ηπείρων, αμφισβήτησε αυτή την υπόθεση και συνεπώς συναντήθηκε με σκεπτικισμό.

Παρά τις αντιρρήσεις αυτές, η Continental Drift τελικά έγινε αποδεκτή από την επιστημονική κοινότητα, καθώς προέκυψαν περισσότερα στοιχεία, μεταξύ άλλων από τον παλαιομαγνητισμό, τη μελέτη του μαγνητικού πεδίου της Γης που καταγράφηκε σε βράχους και από τη διάδοση του θαλασσινού νερού, η οποία παρείχε τον μηχανισμό για την κίνηση της πλάκας.