Ντροπή ή ελπίδα; Πώς πρέπει να αισθανόμαστε για την αλλαγή του κλίματος;
ντροπή:
Σκεπτικό: Πολλοί άνθρωποι μπορεί να αισθάνονται μια αίσθηση ντροπής ή ενοχής λόγω του ρόλου που έχουν διαδραματίσει οι άνθρωποι στη συμβολή στην αλλαγή του κλίματος μέσω δραστηριοτήτων όπως η καύση ορυκτών καυσίμων, η αποδάσωση και η υπερκατανάλωση.
- Μπορούν να αντιληφθούν αυτές τις ενέργειες ως ανεύθυνες και να αισθάνονται μια προσωπική σχέση με τη βλάβη που προκαλείται στο περιβάλλον και τις μελλοντικές γενιές.
- Η ντροπή μπορεί να ζητήσει από μερικούς να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους, να μειώσουν την κατανάλωση των πόρων τους και να υποστηρίξουν τις περιβαλλοντικά βιώσιμες πρακτικές.
Ελπίδα:
Σκεπτικό: Η ελπίδα είναι επίσης μια κοινή συναισθηματική ανταπόκριση στην αλλαγή του κλίματος. Πολλά άτομα παραμένουν ελπιδοφόρα και αποφασισμένα να βρουν λύσεις παρά το μέγεθος της πρόκλησης. Ακολουθούν ορισμένοι λόγοι για τους οποίους η ελπίδα παρακινεί:
- Η εστίαση σε θετικές αφηγήσεις και επιτυχίες που επιτυγχάνονται σε τομείς όπως η μετάβαση ή η διατήρηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας μπορούν να εμπνεύσουν και να ενθαρρύνουν τις προσωπικές προσπάθειες για τη βιωσιμότητα.
- Η ελπίδα προωθεί τη συνεργατική δράση πέρα από τις μεμονωμένες επιλογές. Συμπληρώνει τους ανθρώπους να υποστηρίξουν τις κυβερνητικές πολιτικές, τις εταιρικές δεσμεύσεις και τα συλλογικά μέτρα που αφορούν την αλλαγή του κλίματος σε μεγαλύτερη κλίμακα.
- Πολλοί βλέπουν τον επείγοντα χαρακτήρα της αλλαγής του κλίματος ως ευκαιρία για την ανθρώπινη καινοτομία, την κοινωνική προσαρμογή και τη δημιουργία ενός πιο βιώσιμου και δίκαιου μέλλοντος.
- Η οικοδόμηση της κοινοτικής ανθεκτικότητας εξουσιοδοτεί τα άτομα, δημιουργώντας τη νοοτροπία ότι ακόμη και οι μικρές ενέργειες που έγιναν από κάθε άτομο συμβάλλουν σε ουσιαστικό μετασχηματισμό.
