Γιατί γίνονται οι περισσότεροι σεισμοί γύρω από τον Ειρηνικό Ωκεανό;
Οι σεισμοί είναι σαν ένας «δαίμονας» που κρύβεται μέσα στη γη, περιστασιακά, θα αναποδογυρίσει και θα υπενθυμίσει στους ανθρώπους την ύπαρξή του με τη μορφή του ουρανού και της γης που συντρίβεται. Αυτός ο δαίμονας φαίνεται να προτιμά τον Ειρηνικό Ωκεανό ως καταφύγιό του.Ιστορικά, οι σεισμοί, τόσο σε αριθμό όσο και σε ένταση, έχουν συμβεί κυρίως σε χώρες κατά μήκος του Ειρηνικού Ωκεανού. Η Ιαπωνία, η Χιλή, η Νέα Ζηλανδία, η δυτική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών και η Αλάσκα και η Ταϊβάν είναι όλες χώρες και περιοχές που πλήττονται συχνά από σεισμούς. Δεν μπορεί κανείς παρά να αναρωτηθεί γιατί οι σεισμοί είναι τόσο μερικοί στον Ειρηνικό Ωκεανό;
Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε τα αίτια των σεισμών. Γνωρίζουμε ότι η θερμοκρασία μέσα στη γη είναι πολύ υψηλή, επομένως, σε κάποιο βαθμό, μπορεί να θεωρηθεί ως μια λεκάνη νερού που θερμαίνεται αργά στον πυθμένα και η ρηχή επιφάνεια είναι σαν πολλές ξύλινες σανίδες που καλύπτουν τη λεκάνη με ζεστό νερό . Η θέρμανση του πυθμένα θα προκαλέσει τη μεταφορά του νερού στη λεκάνη, με αποτέλεσμα οι σανίδες στην επιφάνεια του νερού να γίνουν ασταθείς, να συγκρούονται και να μετατοπίζονται μεταξύ τους.
Η εμφάνιση των σεισμών είναι παρόμοια με αυτή, είναι το αποτέλεσμα της αμοιβαίας κίνησης και σύγκρουσης της επιφάνειας της γης υπό την επίδραση αργής μεταφοράς στο εσωτερικό. Γεωλογικά, αυτές οι σανίδες ονομάζονται «πλάκες». Στην πραγματικότητα είναι στρώματα βράχου πάχους περίπου 100 χιλιομέτρων. Επομένως, δεν είναι δύσκολο να συμπεράνουμε ότι η περιοχή που είναι πιο επιρρεπής σε σεισμούς θα πρέπει να είναι η θέση όπου εφάπτονται δύο σανίδες, που είναι το λεγόμενο «όριο πλάκας».
Φυσικά, υπάρχει ακόμα μια μεγάλη διαφορά μεταξύ των πλακών στη γη και των ξύλινων σανίδων που επιπλέουν στην επιφάνεια του ζεστού νερού.Η μεγαλύτερη διαφορά είναι ότι η μεταφορά του νερού στη λεκάνη θα προκαλέσει μόνο σύγκρουση των σανίδων και θα Ορισμένα όρια στον ωκεανό (μεσοωκεάνιες κορυφογραμμές) μεγαλώνουν και μεγαλώνουν. Ωστόσο, η γη δεν θα γίνει μεγαλύτερη εξαιτίας αυτού, δηλαδή, η επιφάνεια της γης παραμένει η ίδια. Αυτό σημαίνει ότι το άλλο μέρος της πλάκας θα συρρικνωθεί σταδιακά. Η διαδικασία για την επίτευξη αυτής της μείωσης της επιφάνειας είναι στην πραγματικότητα ένα μέρος της πλάκας που σύρεται κάτω από μια άλλη πλάκα και εισέρχεται σταδιακά στο εσωτερικό της γης.
Φανταστείτε, εάν ένα στρώμα βράχου με πάχος 100 χιλιομέτρων τραβηχτεί στο εσωτερικό της γης, αναπόφευκτα θα προκύψουν πολύ κάμψη, συμπίεση, τέντωμα, τρίψιμο και ρωγμές, και αυτές οι διεργασίες θα συνοδεύονται από σεισμούς. Γύρω από τον Ειρηνικό Ωκεανό δεν υπάρχουν μόνο όρια πλακών, αλλά κυρίως τέτοια όρια πλακών, που ονομάζονται «ζώνες υποβύθισης», όπου η γιγάντια πλάκα του Ειρηνικού σύρεται κάτω από παρακείμενες πλάκες. Κατά μήκος των πλακών που πηγαίνουν στο εσωτερικό της Γης, από την επιφάνεια έως το βάθος περίπου 700 χιλιομέτρων, συμβαίνει εδώ μεγάλος αριθμός σεισμών. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο συμβαίνουν πολλοί σεισμοί γύρω από τον Ειρηνικό Ωκεανό, σχηματίζοντας τη λεγόμενη σεισμική ζώνη του Ειρηνικού.
Επιπλέον, υπάρχει ένας άλλος λόγος για τον οποίο υπάρχουν περισσότεροι σεισμοί γύρω από την πλάκα του Ειρηνικού, δηλαδή η πλάκα του Ειρηνικού κινείται πιο γρήγορα στην επιφάνεια της γης. Πάρτε ακόμα την ξύλινη σανίδα στην επιφάνεια του ζεστού νερού μεταφοράς παραπάνω ως παράδειγμα, εάν υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι ξύλου στο κέντρο της μονάδας μεταφοράς, θα κινηθεί στην επιφάνεια του νερού με μεγαλύτερη ταχύτητα και είναι περισσότερο πιθανό να συγκρουστεί με άλλες γύρω σανίδες. Οι περισσότεροι από τους σεισμούς που σημειώθηκαν στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ προκλήθηκαν από την αμοιβαία μετατόπιση υψηλής ταχύτητας μεταξύ της πλάκας του Ειρηνικού και της πλάκας της Βόρειας Αμερικής.
