Γιατί τα ψάρια του γλυκού νερού είναι φοβερά

Σκεφτείτε το αγαπημένο σας ζώο. Ίσως σας έρχεται στο μυαλό η χιονισμένη κουκουβάγια του Χάρι Πότερ. Ή μήπως το λιοντάρι, ο βασιλιάς της ζούγκλας; Αν κάναμε το σκεπτικό μας το πείραμα κάτω από το νερό, θα μπορούσατε να σκεφτείτε τον τεράστιο φαλαινοκαρχαρία ή τη μαγευτική θαλάσσια χελώνα. Ισως όχι. Αλλά στοιχηματίζω ότι μπορώ να μαντέψω τι δεν θα μου ερχόταν στο μυαλό. Τα ψάρια του γλυκού νερού σπάνια, έως ποτέ, έχουν τη διασημότητα αυτών των άλλων ζώων. Ωστόσο, μπορεί να είναι εξίσου συναρπαστικά.

Πριν συνεργαστώ με την Υπηρεσία Εθνικού Πάρκου για την παρακολούθηση του Redwood Creek στην κομητεία Marin της Καλιφόρνια, ποτέ δεν έδωσα ιδιαίτερη προσοχή στα ψάρια του γλυκού νερού. Περπατώντας στα μίλια του ποταμού στα οποία ο σολομός του Ειρηνικού χρειάζεται να κολυμπήσει για να γεννήσει τα αυγά του (μόνο με την ενέργεια που συσσώρευσαν πριν μεταβούν στο γλυκό νερό), με έκανε να θαυμάζω την επιμονή τους.

Αυτή η εμπειρία με οδήγησε να γίνω μέλος ενός εργαστηρίου οικολογίας γλυκού νερού στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον, όπου είμαι επί του παρόντος μεταπτυχιακός φοιτητής. Εδώ, έμαθα ότι το γατόψαρο, για να πάρουμε μόνο ένα παράδειγμα, μπορεί να έχει διάφορα σχήματα, πολύ πέρα ​​από αυτό που θα έβλεπες σε οποιαδήποτε αγορά. Μπορούν να έχουν σχήμα ελικοπτέρου και ακόμη και να ανταγωνίζονται το μέγεθος ενός μικρού αυτοκινήτου. Από όλα τα ψάρια του γλυκού νερού στον κόσμο, μόνο το 20% περίπου βρίσκεται σε ενυδρεία, αγορές και αλλού κοντά στον ανθρώπινο πολιτισμό. Ακολουθεί μια γρήγορη ματιά σε μερικά είδη ψαριών γλυκού νερού μεταξύ του άλλου 80 τοις εκατό.

Φανταστείτε εάν ως ιεροτελεστία μετάβασης στην ενηλικίωση, έπρεπε να ανεβείτε στο Έβερεστ ενώ οι χείμαρροι του νερού σας έσπρωχναν συνεχώς πίσω. Όσο παράξενο κι αν φαίνεται αυτό, ουσιαστικά αυτό είναι που πρέπει να αντιμετωπίσουν αρκετοί γόμπι της Χαβάης καθώς μεταναστεύουν από ωκεανό σε ποτάμι για να γεννήσουν τα αυγά τους. Το ψάρι Sicyopterus stimpsoni έχει συγκεντρώσει το κοινό όνομα Nopoli rockclimbing goby, και για καλό λόγο. Για τα νεαρά αυτού του είδους, οι απότομες βουνοπλαγιές της Χαβάης είναι αυτές που στέκονται μεταξύ τους και των τόπων αναπαραγωγής τους. Ενώ ο σολομός του Ειρηνικού μπορεί να πηδήξει με χάρη πάνω από μικρούς καταρράκτες, αυτοί οι γκόμπι έχουν μήκος μόνο μερικές ίντσες και πρέπει να ανεβαίνουν στον τοίχο ενός καταρράκτη ύψους εκατοντάδων ποδιών!

Ίσως ακόμη πιο εκπληκτική είναι η συσκευή αναρρίχησης του γκόμπι:τα στόματά τους. Σοβαρά μιλάω - αυτά τα ψάρια έχουν τροποποιημένα στόματα που μοιάζουν με κορόιδα που χρησιμεύουν ως βοήθημα αναρρίχησης, τα οποία χρησιμοποιούν για να μανδαλώνουν στο πλάι των όψεων των βράχων ενώ ανεβάζουν τεράστιους καταρράκτες. Αυτή η παραδοξότητα είναι μια περίπτωση εξαίρεσης, όπου ένα χαρακτηριστικό χρησιμοποιείται για μια συνάρτηση έξω από την εξέλιξη που επέλεξε αυτό το χαρακτηριστικό. Οι γκόμπι ανταμείβονται για την εξαντλητική τους ανάβαση με καταφύγιο από υδρόβια αρπακτικά που δεν μπορούν να ελπίζουν να τους ακολουθήσουν.

Τα περισσότερα είδη δεν έχουν το πλεονέκτημα να ξεφύγουν από τα αρπακτικά μέσω φυσικών φραγμών, αλλά ορισμένα είδη έχουν άλλες έξυπνες λύσεις. Τα Mudminnows, για παράδειγμα, είναι σε θέση να τρυπώσουν στη λάσπη για να αποφύγουν τα αρπακτικά. Αυτή η συμπεριφορά είναι επίσης η βάση της ικανότητάς τους να αδρανούν όταν ο οικότοπός τους στο ποτάμι στεγνώνει σχεδόν, όπως ακριβώς το πώς μια αρκούδα πέφτει σε χειμερία νάρκη το χειμώνα. Σε συνδυασμό με μια κολυμβητική κύστη που τους επιτρέπει να αναπνέουν αέρα, αυτά τα ανθεκτικά είδη μπορούν να επιβιώσουν σε περιβάλλοντα χαμηλού οξυγόνου που πολλά ψάρια δεν μπορούσαν.

Τα ψάρια του γλυκού νερού είναι μια από τις πιο επικίνδυνες ομάδες ειδών στον κόσμο. Παρά το γεγονός ότι αποτελούν λιγότερο από το 4 τοις εκατό του παγκόσμιου νερού, τα περιβάλλοντα γλυκού νερού όπως οι λίμνες, τα ποτάμια και οι υγρότοποι περιέχουν περίπου το 50 τοις εκατό των ειδών ψαριών στον κόσμο. Και δυστυχώς, η κατασκευή φραγμάτων, η υποβάθμιση των οικοτόπων, τα χωροκατακτητικά είδη, η υπεραλίευση και η κλιματική αλλαγή οδηγούν στη μείωση των ψαριών του γλυκού νερού σε όλο τον κόσμο. Μόνο στη Βόρεια Αμερική, 700 είδη ψαριών του γλυκού νερού κινδυνεύουν.

Ενώ δούλευα γύρω από το Redwood Creek, μιλούσα περιστασιακά με ντόπιους που με ρωτούσαν μετά το τρέξιμο με σολομό. Για όσους ζουν στην περιοχή για δεκαετίες, θυμούνται πότε κάθε χρόνο έφερνε εκατοντάδες μεταναστευτικούς σολομούς. Αλλά ο ενήλικος σολομός που ωοτοκούσε ήταν δεκάδες στην καλύτερη περίπτωση κατά τη διάρκεια της χρονιάς μου στο Redwood Creek. Το 2014, δεν βρέθηκε κανένας ενήλικος σολομός. Ωστόσο, αυτό δεν εμπόδισε οργανισμούς όπως το National Park Service και το Golden Gate Parks Conservancy να παλεύουν για να σώσουν αυτό το είδος από τοπική εξαφάνιση.

Εάν, ωστόσο, αυτή η πτώση συνεχιστεί, θα μπορούσε να σημαίνει απώλεια πηγών τροφής, εισοδήματος και συμβόλων πολιτιστικής ταυτότητας (ο μπακαλιάρος Murray, για παράδειγμα, είναι ένα εμβληματικό αυστραλιανό ψάρι). Τα ψάρια του γλυκού νερού είναι επίσης αναπόσπαστο μέρος των τροφικών ιστών του γλυκού νερού και ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση της υγείας των οικοσυστημάτων του γλυκού νερού. Χωρίς ψάρια του γλυκού νερού, κάποια τεχνολογία, όπως η βελτιωμένη στρατιωτική θωράκιση, μπορεί να μην είχε γίνει ποτέ. Και, φυσικά, η απώλεια αυτών των ειδών θα ήταν η απώλεια μιας πηγής θαύματος που δεν μπορεί να βρεθεί πουθενά αλλού.

Ο Γουίλιαμ Τσεν είναι μεταπτυχιακός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον, όπου στοχεύει να απαντήσει σε βασικές οικολογικές ερωτήσεις και να παρέχει μαθηματικά εργαλεία για τη διαχείριση των φυσικών πόρων. Ακολουθήστε τον στο Twitter @ChenWillMath.

Η κύρια φωτογραφία είναι ευγενική προσφορά της Wellcome Images μέσω του Flickr.