Υπάρχει ένας έναστρος σκύλος στον ουρανό που ονομάζεται Canis Major

Στην αρχαιότητα, οι άνθρωποι έβλεπαν κάθε είδους θεούς, θεές, ήρωες και φανταστικά ζώα στα σχέδια των αστεριών στον νυχτερινό ουρανό. Είπαν θρύλους για αυτές τις φιγούρες, ιστορίες που όχι μόνο δίδασκαν τον ουρανό, αλλά περιείχαν διδακτικές στιγμές για τους ακροατές. Έτσι συνέβη με ένα μικρό μοτίβο αστεριών που ονομάζεται "Canis Major". Το όνομα κυριολεκτικά σημαίνει "Μεγαλύτερος Σκύλος" στα Λατινικά, αν και οι Ρωμαίοι δεν ήταν οι πρώτοι που είδαν και ονόμασαν αυτόν τον αστερισμό. Στην εύφορη ημισέληνο ανάμεσα στους ποταμούς Τίγρη και Ευφράτη στο σημερινό Ιράν και Ιράκ, οι άνθρωποι είδαν τον πανίσχυρο κυνηγό στον ουρανό, με ένα μικρό βέλος στραμμένο στο άκουσμα του. αυτό το βέλος ήταν Canis Major.

Το λαμπρότερο αστέρι στον νυχτερινό μας ουρανό, ο Σείριος, θεωρήθηκε ότι ήταν μέρος αυτού του βέλους. Αργότερα, οι Έλληνες ονόμασαν αυτό το ίδιο σχέδιο με το όνομα Laelaps, ο οποίος ήταν ένας ιδιαίτερος σκύλος που λέγεται ότι ήταν απίστευτα γρήγορος δρομέας. Δόθηκε ως δώρο από τον θεό Δία στην ερωμένη του, την Ευρώπη. Αργότερα, ο ίδιος αυτός σκύλος έγινε ο πιστός σύντροφος του Ωρίωνα, ενός από τα πολύτιμα κυνηγετικά σκυλιά του.

Εξάλειψη του κυνικού κυνιού Major

Σήμερα, βλέπουμε απλώς ένα ωραίο σκυλί εκεί πάνω, και ο Σείριος είναι το στολίδι στο λαιμό του. Ο Σείριος ονομάζεται επίσης Alpha Canis Majoris, που σημαίνει ότι είναι το άλφα αστέρι (το λαμπρότερο) στον αστερισμό. Αν και οι αρχαίοι δεν είχαν τρόπο να το ξέρουν αυτό, ο Σείριος είναι επίσης ένα από τα πλησιέστερα αστέρια σε εμάς, στα 8,3 έτη φωτός. Είναι ένα διπλό αστέρι, με ένα μικρότερο, πιο αμυδρό σύντροφο. Μερικοί ισχυρίζονται ότι μπορούν να δουν τον Σείριο Β (επίσης γνωστό ως "το κουτάβι") με γυμνό μάτι και σίγουρα μπορεί να φανεί μέσω τηλεσκοπίου.

Το Canis Major είναι σχετικά εύκολο να εντοπιστεί στον ουρανό κατά τους μήνες που είναι επάνω. Ακολουθεί νοτιοανατολικά του Ωρίωνα, του Κυνηγού, χαζοχαρούμενος στα πόδια του. Έχει πολλά φωτεινά αστέρια που οριοθετούν τα πόδια, την ουρά και το κεφάλι του σκύλου. Ο ίδιος ο αστερισμός βρίσκεται με φόντο τον Γαλαξία, ο οποίος μοιάζει με μια ζώνη φωτός που απλώνεται στον ουρανό.

Αναζήτηση στα βάθη του Canis Major

Αν σας αρέσει να σαρώνετε τον ουρανό χρησιμοποιώντας κιάλια ή ένα μικρό τηλεσκόπιο, δείτε το φωτεινό αστέρι Adhara, το οποίο είναι στην πραγματικότητα ένα διπλό αστέρι. Είναι στο τέλος των πίσω ποδιών του σκύλου. Ένα από τα αστέρια του είναι ένα φωτεινό μπλε-λευκό χρώμα και έχει έναν αμυδρό σύντροφο. Επίσης, ρίξτε μια ματιά στον ίδιο τον Γαλαξία. Θα παρατηρήσετε πολλά, πολλά αστέρια στο βάθος.

Στη συνέχεια, κοιτάξτε γύρω για μερικά ανοιχτά αστρικά σμήνη, όπως το M41. Έχει περίπου εκατό αστέρια, μεταξύ των οποίων μερικοί κόκκινοι γίγαντες και μερικοί λευκοί νάνοι. Τα ανοιχτά σμήνη περιέχουν αστέρια που γεννήθηκαν όλα μαζί και συνεχίζουν να ταξιδεύουν μέσω του γαλαξία ως σμήνος. Σε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες έως ένα εκατομμύριο χρόνια, θα περιπλανηθούν στα δικά τους ξεχωριστά μονοπάτια μέσα στον γαλαξία. Τα αστέρια του M41 πιθανότατα θα κολλήσουν μαζί ως ομάδα για μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια πριν το σμήνος διαλυθεί.

Υπάρχει επίσης τουλάχιστον ένα νεφέλωμα στο Canis Major, που ονομάζεται "Thor's Helmet". Είναι αυτό που οι αστρονόμοι αποκαλούν «νεφέλωμα εκπομπής». Τα αέρια του θερμαίνονται από την ακτινοβολία από κοντινά καυτά αστέρια και αυτό κάνει τα αέρια να "εκπέμπουν" ή να λάμπουν.

Sirius Rising

Την εποχή που οι άνθρωποι δεν εξαρτιόνταν τόσο από τα ημερολόγια και τα ρολόγια, τα smartphone και άλλα gadget για να μας βοηθήσουν να ξεχωρίσουμε την ώρα ή την ημερομηνία, ο ουρανός ήταν ένα εύχρηστο ημερολόγιο. Οι άνθρωποι παρατήρησαν ότι ορισμένα σύνολα αστεριών ήταν ψηλά στον ουρανό κατά τη διάρκεια κάθε εποχής. Για τους αρχαίους ανθρώπους που βασίζονταν στη γεωργία ή το κυνήγι για να τραφούν, ήταν σημαντικό να γνωρίζουν πότε επρόκειτο να συμβεί η εποχή για φύτευση ή κυνήγι. Στην πραγματικότητα, ήταν κυριολεκτικά υπόθεση ζωής και θανάτου. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι πάντα παρακολουθούσαν την ανατολή του Σείριου την ίδια περίπου ώρα με τον Ήλιο, και αυτό έδειχνε την αρχή της χρονιάς τους. Συνέπεσε επίσης με την ετήσια πλημμύρα του Νείλου. Τα ιζήματα από το ποτάμι απλώνονταν κατά μήκος των όχθες και των χωραφιών κοντά στο ποτάμι, και αυτό τα έκανε γόνιμα για φύτευση. Δεδομένου ότι συνέβη κατά τη διάρκεια της πιο ζεστής εποχής του καλοκαιριού, και ο Σείριος αποκαλούνταν συχνά το «Σκυλί Αστέρι», από εκεί προέρχεται ο όρος «σκυλίσιες μέρες του καλοκαιριού».