Getting to Iceland – The Adventure 1

Viking στο Μουσείο Saga στο Ρέικιαβικ

Ξεκίνησα με περιπέτεια, ακόμη και πριν φτάσω στην Ισλανδία. Χιόνισε στη Βοστώνη, το σημείο αναχώρησής μου προς το Ρέικιαβικ, προσγειώνοντας αεροπλάνα και σκορπώντας δυστυχία. Το Διεθνές Αεροδρόμιο Logan έστειλε τα εκχιονιστικά μηχανήματα και ο πιλότος της IcelandAir (μια γυναίκα… ναι!) έκανε πατινάζ το τζετ κάτω από τον διάδρομο και στον αέρα. Παγωμένη βροχή και χιόνι; Κανένα πρόβλημα για το πλήρωμα της Ισλανδίας.

Μέσα στο αεροπλάνο υπήρχε ένα τεχνητό σέλας, οπότε όταν χαμήλωσαν τα φώτα για να κοιμηθούμε, ήταν σαν το Βόρειο Σέλας να γέμιζε το αεροπλάνο. Έχω ένα βίντεο κάπου…

Ο καπετάνιος μας προειδοποίησε ότι φυσούσε πολύ στο Ρέικαγιαβικ, αλλά είπε ότι θα ήταν εντάξει, αφού ο άνεμος θα ήταν πίσω μας. Προσγειωθήκαμε καλά, αρκετά αλήθεια… αλλά οι θυελλώδεις άνεμοι (40 μέτρα ανά δευτερόλεπτο είναι ο αριθμός που άκουσα) ήταν τόσο δυνατοί που μείναμε στην άσφαλτο για μερικές ώρες, περιμένοντας να σβήσει ο άνεμος για να μπορέσουν με ασφάλεια άνοιξε τις πόρτες. Ήταν μια καλή ευκαιρία για έναν υπνάκο 🙂 Άκουσα ότι κάναμε τα νέα στην Ισλανδία. Πολύ ωραίο.

Επισκέφθηκα το Μουσείο Aurora και το Μουσείο Saga, κλείνοντας τη μέρα με έναν μπουφέ στο εστιατόριο του Ρέικιαβικ. Έτσι… Δοκίμασα τη φάλαινα για πρώτη φορά, προετοιμασμένη με δύο τρόπους. Το ένα κομμάτι έμοιαζε με ένα μωβ-μαύρο κομμάτι αποξηραμένου συκωτιού, ενώ το άλλο ήταν περισσότερο σαν ένα πρασινωπό πράγμα που έμοιαζε με τη χοληδόχο κύστη. Οπτικά ελκυστικό; Οχι τόσο πολύ. Κάπως λαστιχωτό, πολύ ήπιο, με λεπτό καρύκευμα… ενδιαφέρον, αλλά όχι κάτι που θα ήθελα να ξαναφάω, κυρίως επειδή ένιωσα άσχημα τρώγοντας φάλαινα. Το πράσινο κομμάτι είχε γεύση από βότανα, ενώ το μοβ κομμάτι είχε μια γεύση μούρων.

Σήμερα θα πάω να παίξω τουρίστας, με μια καλή ευκαιρία να δω το σέλας απόψε. Θα βγάλω φωτογραφίες φυσικά! Το Διαδίκτυο είναι αδύναμο, αλλά θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ.