Τα υπερπυκνά ουράνια σώματα μπορεί να είναι νέοι τύποι πλανητών
Παρά όλες τις θαυμάσιες προόδους στον τομέα, βρισκόμαστε ακόμη στα σπάργανα της έρευνάς μας για εξωγήινους πλανήτες, επομένως δεν θα πρέπει να εκπλήσσει κανέναν εάν βρεθεί ένας νέος τύπος πλανήτη.
Μυστηριώδη πυκνά σώματα έξω από το Ηλιακό Σύστημα που έχουν προβληματίσει τους αστρονόμους για αρκετό καιρό μπορεί στην πραγματικότητα να είναι υπολείμματα πλανητών που μοιάζουν με τον Ποσειδώνα που πλησίασαν πολύ τον Ήλιο τους και συμπιέστηκαν.
Η διαστημική αποστολή Κέπλερ της NASA για την εύρεση εξωπλανητών, η οποία εκτοξεύτηκε το 2009, βρήκε σώματα που φαινόταν απλά πολύ βαριά για το μέγεθός τους - οι πλανήτες σε περίπτωση που έχουν ακτίνες παρόμοιες με της Γης, αλλά είναι πιο πυκνοί από τον καθαρό σίδηρο. Καμία συμβατική θεωρία σχηματισμού πλανητών δεν μπορεί να το εξηγήσει αυτό.
Ο Γκράσετ και η ομάδα του διατύπωσαν μια ενδιαφέρουσα θεωρία που υποστηρίζει ότι αυτοί οι πλανήτες είναι στην πραγματικότητα απολιθωμένα υπολείμματα πολύ μεγαλύτερων σωμάτων, τα οποία αφαιρέθηκαν από τον εξωτερικό, παγωμένο φλοιό τους – αφήνοντάς μας σήμερα τον απολιθωμένο πυρήνα.
Εάν αυτοί οι πλανήτες σχηματίζονταν μακριά από τα άστρα τους, αλλά με τον καιρό μετανάστευαν πιο κοντά στο άστρο τους - πιθανώς όσο ο Ερμής είναι σήμερα, τότε οι καυτές θερμοκρασίες του άστρου θα εξατμίζονταν τα εξωτερικά στρώματα του πλανήτη, τα οποία αποτελούνται κυρίως από πτητικά στοιχεία (υδρογόνο, ήλιο και νερό). Το μόνο πράγμα που θα έμενε θα ήταν ο πυρήνας (αποτελούμενος από βράχο και μέταλλο, όπως και της Γης) – ο οποίος είναι πολύ πυκνός, γιατί κατά το αρχικό του στάδιο (πριν εξατμιστούν τα εξωτερικά στρώματα) σχηματίστηκε σε περίπου 5 εκατομμύρια φορές την ατμοσφαιρική πίεση στη Γη και θερμοκρασίες περίπου 6000 βαθμών Κελσίου.
Ο Lars Stixrude, γεωλόγος στο University College του Λονδίνου, αποκαλεί την ιδέα «συναρπαστική», αλλά αναφέρει ότι ακόμα δεν καταλαβαίνουμε ότι η συμπεριφορά των υλικών κάτω από τις ακραίες θερμοκρασίες και πιέσεις ενός γιγάντια πυρήνα πάγου είναι ακόμα ατελής. Ο William Borucki, διαστημικός επιστήμονας στο Ερευνητικό Κέντρο Ames της NASA στο Moffett Field της Καλιφόρνια, και αρχηγός της αποστολής Kepler, προσθέτει ότι η θεωρία είναι εύλογη, αλλά υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι μέσω των οποίων τα εξωτερικά στρώματα θα μπορούσαν να εκτοξευθούν. Η διαδικασία θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα μιας κατακλυσμικής σύγκρουσης με ένα άλλο αντικείμενο μεγέθους πλανήτη, για παράδειγμα. Είτε έτσι είτε αλλιώς, η αποστολή Kepler σίγουρα ενημερώνει τον τρόπο με τον οποίο κατανοούμε το Σύμπαν στο οποίο ζούμε.
