Όταν ένας διαστημικός βράχος επιβιώνει από την πτώση του στη Γη, παίρνουμε την πίσω πλευρά του
Το 2008, ένας μικρός αστεροειδής έπεσε στη Γη στην έρημο της Ναμίμπια, αφήνοντας στο πέρασμά του πάνω από 600 μετεωρίτες. Οι ιδιότητες και οι κατανομές τους στο έδαφος έχουν τώρα ζωγραφίσει μια εικόνα του πώς ο αστεροειδής 2008 TC3 κατακερματισμένη. Το έργο υποδηλώνει ότι τα μεγαλύτερα κομμάτια επέζησαν επειδή προέρχονταν από το πίσω μέρος του διαστημικού βράχου.
Η μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο Meteoritics and Planetary Science, περιγράφει λεπτομερώς την προσομοίωση του τρόπου με τον οποίο ο αστεροειδής των 6 μέτρων (18 πόδια) διαλύθηκε. Το αντικείμενο παρατηρήθηκε από 20 ώρες πριν φτάσει στη Γη μέχρι την τελική αποσύνθεσή του μέσω του αφρικανικού ουρανού. Οι πληροφορίες υποδηλώνουν ότι το μικρό μέγεθος επέτρεψε να επιβιώσουν πολλά θραύσματα.
«Οι περισσότεροι από τους μετεωρίτες μας πέφτουν από βράχους σε μέγεθος γκρέιπφρουτ σε μικρά αυτοκίνητα», δήλωσε ο επικεφαλής συγγραφέας και αστρονόμος μετεωριτών Peter Jenniskens του Ινστιτούτου SETI και του Ερευνητικού Κέντρου Ames της NASA.
"Τόσο μεγάλοι βράχοι δεν περιστρέφονται αρκετά γρήγορα ώστε να διαδώσουν τη θερμότητα κατά τη διάρκεια της σύντομης φάσης των μετεωριτών και τώρα έχουμε στοιχεία ότι η πίσω πλευρά επιβιώνει στο έδαφος."
Τα εκατοντάδες θραύσματα είχαν αρκετά μεγάλο εύρος μεγεθών και απλώθηκαν σε μια περιοχή 210 τετραγωνικών χιλιομέτρων (81 τετραγωνικά μίλια) - σχεδόν διπλάσιο από το μέγεθος του Walt Disney World. Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Χαρτούμ Muawia Shaddad και οι μαθητές του συνεργάστηκαν με τον Jenniskens και επιθεώρησαν την περιοχή, πραγματοποιώντας έρευνες πλέγματος κάθετα στο μονοπάτι του αστεροειδούς.
«Σε μια σειρά από αποκλειστικές εκστρατείες αναζήτησης, οι μαθητές μας ανακάλυψαν πάνω από 600 μετεωρίτες, μερικοί μεγάλοι όσο μια γροθιά, αλλά οι περισσότεροι όχι μεγαλύτεροι από μια μικρογραφία», εξήγησε ο Shaddad. "Για κάθε μετεωρίτη, καταγράψαμε την τοποθεσία εύρεσης."
Τα μικρότερα θραύσματα βρίσκονταν σε μια λεπτή ολίσθηση της περιοχής όχι μεγαλύτερη από 1 χιλιόμετρο (0,6 μίλια), ενώ οι μεγαλύτεροι μετεωρίτες απλώθηκαν πιο μακριά. Μια προσομοίωση της τήξης και της τελικής διάσπασης του αστεροειδούς κατέστησε σαφές ότι οι μικρότεροι σταμάτησαν από την τριβή της ατμόσφαιρας, ενώ οι μεγαλύτεροι μπορούσαν να συνεχίσουν να πέφτουν για περισσότερο.
«Λόγω της υψηλής ταχύτητας που εισέρχονταν, διαπιστώσαμε ότι ο αστεροειδής έριξε μια διάτρηση σχεδόν κενού στην ατμόσφαιρα», πρόσθεσε ο θεωρητικός αστρονόμος Darrel Robertson του Asteroid Threat Assessment Project. "Τα πρώτα θραύσματα προέρχονταν από τις πλευρές του αστεροειδούς και έτειναν να κινηθούν σε αυτό το σημείο, όπου αναμίχθηκαν και έπεσαν στο έδαφος με μικρές σχετικές ταχύτητες."
«Ο αστεροειδής έλιωνε όλο και περισσότερο στο μπροστινό μέρος έως ότου το σωζόμενο τμήμα στο πίσω μέρος και στο κάτω μέρος του αστεροειδούς έφτασε σε ένα σημείο όπου κατέρρευσε ξαφνικά και έσπασε σε πολλά κομμάτια», εξήγησε ο Robertson. "Το κάτω μέρος της πλάτης που επέζησε για όσο διάστημα ήταν λόγω του σχήματος του αστεροειδούς."
Ο αστεροειδής ήταν ένα περίεργο μείγμα πετρωμάτων, υποδηλώνοντας ότι ακόμη και σε αυτά τα μικρότερα μεγέθη, ένας αστεροειδής μπορεί να είναι απλώς ένας σωρός ερειπίων κολλημένοι μεταξύ τους.
