Αστεροειδής που έγινε μετεωρίτης βρέθηκε σε αρχειακές εικόνες για πρώτη φορά
Πριν από δύο χρόνια, αισθητήρες της κυβέρνησης των ΗΠΑ εντόπισαν ένα εξαιρετικά έντονο φως πάνω από το δυτικό Ειρηνικό. Ευτυχώς, προήλθε από το πέρασμα ενός μεγάλου μετεωρίτη μέσω της ατμόσφαιρας, αντί για μια πιθανή στρατιωτική απειλή, αλλά ήταν τόσο ισχυρό οι αστρονόμοι πίστευαν ότι άξιζε περαιτέρω έρευνα. Κατά την ανίχνευση μέσω αρχειακών εικόνων, μια ομάδα από το Πανεπιστήμιο του Δυτικού Οντάριο βρήκε αυτό που φαίνεται να είναι το ίχνος του αστεροειδούς 10 λεπτά πριν χτυπήσει την ατμόσφαιρα της Γης.
Οι μετεωρίτες είναι εξαιρετικά σημαντικές πηγές πληροφοριών για το σχηματισμό του Ηλιακού Συστήματος. Αυτά που ανήκουν σε πιο σπάνιες κατηγορίες είναι ιδιαίτερα πολύτιμα για τους αστρονόμους. Πρόσφατα, η αυξανόμενη διαθεσιμότητα βιντεοκάμερων κατέστησε δυνατή την παρακολούθηση της διαδρομής του εισερχόμενου αντικειμένου μέσω της ατμόσφαιρας. Από αυτό, μερικές φορές είναι δυνατός ο υπολογισμός της τροχιάς του αντικειμένου πριν πέσει, καθορίζοντας τις πηγές διαφορετικών τύπων μετεωριτών.
Μετά την ανίχνευση γνωστή ως CNEOS 20200918, οι αστρονόμοι προσπάθησαν να το κάνουν καλύτερα, καταλαβαίνοντας οτιδήποτε έκανε μια λάμψη τόσο φωτεινή θα έπρεπε να ήταν ανιχνεύσιμη σε αστρονομικές φωτογραφίες. Σε ένα έγγραφο που υποβλήθηκε στο Planetary Science Journal αναφέρουν ότι η υποψία τους ήταν σωστή, με τη βοήθεια πρόσθετων ανιχνεύσεων από το τηλεσκόπιο ATLAS Haleakalā στη Χαβάη και το Geostationary Lightning Mapper, έναν υπέρυθρο ανιχνευτή που μεταφέρεται σε έναν δορυφόρο.
Πριν από τη συνάντησή του με την ατμόσφαιρα της Γης, ο αστεροειδής CNEOS 20200918 είχε πλάτος περίπου 3 μέτρα (10 πόδια) και ζύγιζε περίπου 23 τόνους, όπως υπολόγισαν οι συγγραφείς, αν και αναγνωρίζουν ότι αυτό βασίζεται σε ορισμένες υποθέσεις σχετικά με την πυκνότητά του. Δέκα λεπτά πριν χτυπήσει στην ατμόσφαιρα, όταν τραβήχτηκε η εικόνα, βρισκόταν 11.900 χιλιόμετρα (7.500 μίλια) από τη Γη, κάτι που είτε πιστεύετε είτε όχι είναι αρκετά αργό για έναν διαστημικό βράχο. Η τροχιά του ήταν ελαφρώς μεγαλύτερη από την τροχιά της Γης αλλά πιο επιμήκης, έτσι διέσχιζε το μονοπάτι μας δύο φορές το χρόνο. Η διακύμανση της φωτεινότητάς του υποδηλώνει ότι γύριζε ασυνήθιστα, αλλά όχι εξαιρετικά, γρήγορα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ένα αντικείμενο φωτογραφίζεται τόσο στο διάστημα όσο και να καίγεται στην ατμόσφαιρα. Ωστόσο, όλες οι προηγούμενες πέντε περιπτώσεις αφορούσαν τον υπολογισμό της τροχιάς ενός αστεροειδούς πριν από την πρόσκρουση, επομένως ήμασταν σε επιφυλακή, πιο πρόσφατα στην περίπτωση του αντικειμένου που χτύπησε στα ανοικτά των ακτών της Ισλανδίας τον Μάρτιο. Το συγκεκριμένο γεγονός απέκτησε φήμη στο Διαδίκτυο όταν περιγράφηκε στην εξαιρετικά αξιοσημείωτη μέτρηση «μισή καμηλοπάρδαλη».
Οι συγγραφείς, με επικεφαλής τον Δρ Ντέιβιντ Κλαρκ, έχουν κάνει παρόμοιες προσπάθειες για να βρουν τους αστεροειδείς που είναι υπεύθυνοι για τις βολίδες (πολύ φωτεινοί μετεωρίτες) σε αρχειακές φωτογραφίες, αλλά μέχρι στιγμής χωρίς επιτυχία.
Επειδή ο μετεωρίτης βυθίστηκε στον δυτικό Ειρηνικό, οι πιθανότητες να ανακτηθούν τυχόν κομμάτια είναι αμελητέες. Η ακρίβεια με την οποία έχει υπολογιστεί η τροχιά αυξάνει την επιστημονική αξία της αντιστοίχισής της με τη σύνθεση τυχόν θραυσμάτων. Ωστόσο, είναι απίθανο να θεωρηθεί τόσο πολύτιμο που θα γίνουν κινήσεις για την ανάκτησή του από τον πυθμένα του ωκεανού, όπως συμβαίνει με έναν μετεωρίτη του 2014 που πιστεύεται ότι προέρχεται από έξω από το Ηλιακό Σύστημα. Χρειάζεται ένας πραγματικά ιδιαίτερος διαστημικός βράχος για να δικαιολογήσει αυτό το είδος προσπάθειας.
Από την άλλη πλευρά, οι συγγραφείς ελπίζουν ότι εάν μπορέσουμε να επαναλάβουμε αυτήν την επιτυχία με μελλοντικούς φωτεινούς μετεωρίτες, μια μέρα θα το διαχειριστούμε με έναν που θα προσγειωθεί σε πιο προσβάσιμο μέρος.
Μια προεκτύπωση του χαρτιού είναι διαθέσιμη στο ArXiv.org.
[H/T:New Scientist]
