Ο βασιλιάς της μύγας μιλάει

Διαβάζω λοιπόν The Fly Trap του Fredrik Sjöberg, ένα λεπτό βιβλίο από έναν συγγραφέα για τον οποίο δεν έχω ακούσει ποτέ και είμαι καθηλωμένος για λόγους που δεν μπορώ να εξηγήσω. Ειλικρινά δεν έχω ιδέα περί τίνος πρόκειται για το βιβλίο. Ο συγγραφέας ξεκινά μιλώντας για την εποχή που εργαζόταν ως στήριγμα για μια σουηδική σκηνική παραγωγή του Curse of Starving Class του Sam Shepard , έκπληκτος που ένας από τους ηθοποιούς μπορούσε να ουρεί στη σκηνή κάθε βράδυ κατόπιν εντολής, όπως απαιτεί το σενάριο.

Ο συγγραφέας μετακομίζει σε ένα μικροσκοπικό νησί της Σουηδίας και μαθαίνει ότι το πραγματικό του ταλέντο βρίσκεται στο να συλλέγει μύγες που αιωρούνται γύρω από λουλούδια. «Αυτή είναι μια μοίρα που χρειάζεται λίγη εξοικείωση», παραδέχεται. Λέει ότι είναι εντομολόγος, αλλά πραγματικά περισσότερο συγγραφέας, αν και δεν είναι απολύτως σίγουρος για την ιστορία του. «Κάποιες μέρες λέω στον εαυτό μου ότι η αποστολή μου είναι να πω κάτι για την τέχνη και μερικές φορές την ευδαιμονία του περιορισμού. Και η αναγνωσιμότητα του τοπίου.»

Στη συνέχεια πηγαίνει σε ένα ραψωδικό απόσπασμα για έναν Φινλανδό εντομολόγο που ερεύνησε τις συχνότητες των φτερών των εντόμων. Μαθαίνω ότι το "pooter" είναι ένας πλαστικός σωλήνας που χρησιμοποιούν οι συλλέκτες για να ρουφήξουν τις μύγες που αιωρούνται από τον αέρα. Σύντομα συναντά έναν Βρετανό βοτανολόγο στο νησί, που ονομάζεται Runmaro, ο οποίος του λέει περίεργα:«Σε ψάχνω», αν και μαθαίνει ότι στην πραγματικότητα έλεγε, «ψάχνω για πουρί», δέντρα που φυτρώνουν άφθονα σε το νησί.

Καθώς λοιπόν διάβαζα με ευχαρίστηση, γελώντας με τον αυθόρμητο σαρκασμό του για τους τουρίστες, μαθαίνοντας για τις μύγες, θαυμάζοντας το άπερκο του για τον ναρκισσισμό των συλλεκτών και την παρεξηγημένη έννοια της βραδύτητας, άφησα κάτω το βιβλίο και ρώτησα δυνατά, «Ποιος είναι αυτός τύπος;»

Ο Sjöberg, 56, είναι στην πραγματικότητα ένας πολύ γνωστός συγγραφέας στη Σουηδία. Έκανε το όνομά του σε σουηδικές εφημερίδες και περιοδικά, γράφοντας για το περιβάλλον, την επιστήμη και τον τοπικό πολιτισμό. Έχοντας δημοσιεύσει μερικά βιβλία δημοφιλούς επιστήμης που δεν ήταν πολύ δημοφιλή, του ήρθε η τρελή ιδέα να γράψει ένα «είδος απομνημονευμάτων» για τη ζωή του στο Runmaro, όπου αυτός και η σύζυγός του Johanna, η οποία μεγάλωσε τρεις κόρες, ζουν τώρα εδώ και 30 χρόνια. . Δημοσιεύθηκε το 2004, και προς έκπληξη του Sjöberg και του ατζέντη του, το αταξινόμητο The Fly Trap έγινε μεγάλη επιτυχία στη Σουηδία, πουλώντας 30.000 αντίτυπα. Μεταφρασμένο σε εννέα γλώσσες και τέλος στα αγγλικά, θα κυκλοφορήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες τον Ιούνιο.

Προς χαρά μας στον Nautilus , ένα απόσπασμα από το The Fly Trap κάνει το ντεμπούτο του στις ΗΠΑ σήμερα στις σελίδες μας. Είναι η εναρκτήρια νέα ιστορία στο Nautilus Prime, η σειρά συνδρομών μας που περιλαμβάνει πρόσβαση σε άρθρα μπόνους, εκδόσεις tablet του βραβευμένου έντυπου περιοδικού μας και ηλεκτρονικά βιβλία για κάθε διαδικτυακό τεύχος που έχουμε κάνει.

Ενθουσιασμένος και περίεργος να μάθετε περισσότερα για την αρχική φωνή του The Fly Trap , πρόσφατα τηλεφώνησα στον Sjöberg. Ήταν τοποθετημένος σε ένα διαμέρισμα που διατηρεί στη Στοκχόλμη, όπου γράφει συχνά. Στη συνομιλία ήταν τόσο ελκυστικός όσο και αστείος και γεμάτος ιδέες όπως είναι στο The Fly Trap .

Πόσο καιρό δουλέψατε στο The Fly Trap ?

Το έγραψα πολύ γρήγορα, σε 100 μέρες. Είχα την ιδέα για μερικά χρόνια ότι ήθελα να γράψω για τους περιορισμούς — αν και το βιβλίο δεν είναι πολύ περιορισμένο, αφορά σχεδόν τα πάντα! Ήταν επίσης το πρώτο βιβλίο που έγραψα στη Στοκχόλμη. Ήθελα να είμαι κάπου αλλού εκτός από το νησί, και έτσι εγκατέλειψα την οικογένειά μου και δούλευα πολύ σκληρά επτά ημέρες την εβδομάδα για 100 ημέρες.

Γιατί θέλατε να γράψετε σχετικά με τους περιορισμούς;

Γνωρίζεις πολλούς ανθρώπους που λατρεύουν να ζουν στα νησιά και ακόμα περισσότερους που μισούν τα νησιά. Νιώθουν σαν να βρίσκονται σε παγίδα. Μου αρέσει να ζω σε ένα νησί και άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί είναι αυτό. Όταν ήμουν νέος κατάλαβα ότι όταν ο χρόνος είναι περιορισμένος, πάντα ερωτεύεσαι. Είχα αυτή τη συζήτηση με μια νεαρή γυναίκα από τη Χιλή στο αεροδρόμιο του Λος Άντζελες. Μόλις γνωριστήκαμε και ξέραμε από την αρχή ότι είχαμε 10 ώρες ή κάτι τέτοιο, και δεν θα ξαναβρεθούμε ποτέ. Αυτή ήταν μια μαγική στιγμή, και αυτό είναι ένα άλλο είδος περιορισμού που ήθελα να εξερευνήσω. Είναι λοιπόν γεωγραφικά όρια, είναι χρονικά όρια. Και το να μαζεύω μύγες με έκανε χαρούμενο. Ήμουν στα 40 μου και σκεφτόμουν τι να κάνω με την υπόλοιπη ζωή μου. Μερικοί άνθρωποι αγοράζουν ένα σκάφος και ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο. Θα μπορούσα να είχα αρχίσει να παίζω γκολφ ή να πίνω αλκοόλ. Όμως μάζεψα μύγες.

Πότε ξεκινήσατε να τα συλλέγετε;

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ξεκίνησε το 2001 με έναν φίλο μου, τον ποιητή Tomas Transtromer, ο οποίος πήρε το Νόμπελ πριν από αρκετά χρόνια. Τον ήξερα από το νησί γιατί μεγάλωσε στο Runmaro και μάζευε έντομα όταν ήταν μικρός. Όταν ήταν 70, έγραψα ένα μικρό βιβλίο για τη συλλογή εντόμων του. Μετά άρχισα να γράφω ο ίδιος για τα έντομα. Αλλά επειδή ήξερα ότι σχεδόν κανείς δεν ενδιαφέρεται για τα έντομα, έπρεπε να πω ιστορίες για άλλα πράγματα, κυρίως ανθρώπους, επιστήμονες, καλλιτέχνες και άλλους τρελούς.

Έχετε πτυχίο στις επιστήμες;

Βασικά, όχι. Έχω δύο επίτιμους διδάκτορες. Είμαι πολύ περήφανος για αυτό. Αυτό είναι τώρα το νέο μου θέμα συλλογής—συλλέγω επίτιμους διδάκτορες! Γράψτε το, γιατί θέλω κι άλλα! Αλλά όχι, δεν έχω διδακτορικό. στη βιολογία γιατί τα παράτησα πριν από αυτό. Άρχισα να γράφω. Είχα σπουδάσει βιολογία για αρκετά χρόνια, ήξερα πολλά γι 'αυτό, και επίσης είχα να κάνω με βιολόγους από τότε που ήμουν παιδί επειδή μάζευα σκαθάρια, πεταλούδες και άλλα τέτοια.

Ήταν οι γονείς σου επιστήμονες;

Οχι, καθόλου. Ο πατέρας μου ήταν μηχανικός και φωτογράφος. Η μητέρα μου δούλευε σε νηπιαγωγείο. Μεγάλωσα σε μια μικρή πόλη στα νότια της Σουηδίας, μισή φύση, μισή αστική. Νομίζω ότι γι' αυτό βρίσκομαι πάντα ανάμεσα στη φύση και τον πολιτισμό, στα σύνορα μεταξύ. Και οι συγγραφείς, ξέρετε, οι περισσότεροι από εμάς είμαστε λίγο ναρκισσιστές. θέλουμε να γίνουμε κύριοι του σύμπαντος! Και για να είστε κύριος του σύμπαντος στη συλλογή σκαθαριών, πρέπει να περάσετε ολόκληρη τη ζωή σας και ακόμη και τότε δεν μπορείτε να είστε σίγουροι ότι είστε ο καλύτερος. Αλλά σχεδόν κανείς δεν συνέλεξε τέτοιου είδους μύγες, έτσι έγινα ειδικός πολύ γρήγορα.

Περιγράψτε μας το νησί Runmaro.

Είναι 15 τετραγωνικά χιλιόμετρα και έχει εννέα λίμνες. Ζω στην όχθη μιας από τις λίμνες. Υπάρχουν 700 είδη ανθοφόρων φυτών. Νομίζω ότι υπάρχουν περίπου 250 με 300 κάτοικοι όλο το χρόνο και περίπου 4.000 το καλοκαίρι. Είναι πολύ δασωμένο, αλλά παλιά ήταν αποψιλωμένο λόγω των εξορυκτικών επιχειρήσεων και ζούσαν αγρότες εκεί. Οχι πια. Σήμερα είναι πλούσιοι άνθρωποι από τη Στοκχόλμη—και εγώ!

Γιατί μετακομίσατε εκεί;

Όταν ήμουν 25, μετακόμισα στη Στοκχόλμη για να δουλέψω στο θέατρο και να κάνω κάποια καριέρα. Μετά από μερικά χρόνια, γνώρισα τη γυναίκα μου και έμεινε έγκυος πολύ γρήγορα και χρειαζόμασταν κάπου να ζήσουμε. Τότε, στη δεκαετία του '80, ήταν ήδη ακριβό να αγοράσεις ένα διαμέρισμα στη Στοκχόλμη. Αλλά στα νησιά θα μπορούσατε ακόμα να βρείτε παλιές παράγκες αρκετά φθηνές. Αγοράσαμε ένα παλιό σπίτι χτισμένο γύρω στο 1890. Ήταν 60 τετραγωνικά μέτρα. Η γυναίκα μου είναι βιβλιοδέτης και είχε τα πράγματά της γεμιστά σε μια γωνιά. Το σπίτι θερμαινόταν με καυσόξυλα σε μια κουζίνα. Δεν είχαμε τρεχούμενο νερό τα πρώτα 10 χρόνια. Είχαμε ένα πηγάδι στο έδαφος με μια αντλία, οπότε πήγαινα εκεί με δύο κουβάδες κάθε μέρα για να πάρω το νερό. Είχαμε τρία παιδιά, που ζούσαν σε ένα μικρό δωμάτιο, και έκαναν μπάνιο στο πάτωμα στην κουζίνα — κάτι που ήταν δυστυχία! Ήμασταν νέοι και ανόητοι. Και αυτή ήταν η τύχη μας.

Τι σας προσέλκυσε στις αιωρούμενες μύγες;

Λοιπόν, είναι πανέμορφες. Αλλά δεν είναι αυτός ο κύριος λόγος. Είναι πολύ διαφορετικά όσον αφορά την οικολογία τους. Όταν αναγνωρίζεις ένα είδος, μπορείς να πεις πολλά για την ποιότητα της φύσης. Οι μύγες συνδέονται με πολύ παλιά, κούφια βελανιδιές, για παράδειγμα. Από μικρός με ενδιέφερε πολύ η βιοποικιλότητα. Πράγματι, πριν από 20 χρόνια, μετέφρασα στα σουηδικά το έργο The Diversity of Life του Edward O. Wilson . Όταν ήμουν νέος και ήμουν στο περιβαλλοντικό κίνημα, η βιοποικιλότητα ήταν το πράγμα μου. Οι μύγες, λοιπόν, ήταν απλώς ένας τρόπος ανάγνωσης του τοπίου. Μπορείτε να διαβάσετε το τοπίο ως παρατηρητής πουλιών ή ως βοτανολόγος, αλλά οι μύγες ήταν ο τρόπος που το διάβασα.

Περιγράψτε το μυαλό ενός συλλέκτη.

Ο συλλέκτης είναι ένα ιδιαίτερο είδος ανθρώπου, και συχνά είναι άντρας, γιατί έχει να κάνει με τον έλεγχο πάνω σε κάτι. Ζούμε σε έναν κόσμο χωρίς σύνορα, οι πληροφορίες είναι προσβάσιμες παντού και είναι εύκολο αν μεγαλώσατε στη Σουηδία να αποκτήσετε ό,τι θέλετε. Τότε πρέπει να είσαι ο κύριος σε κάτι. Η συλλογή μυγών είναι τέλεια γιατί πρέπει να είστε πολύ συγκεντρωμένοι όταν προσπαθείτε να πιάσετε μύγες. Και είναι επίσης πολύ φθηνό σε σύγκριση με το ποτό!

Νομίζατε ότι Η παγίδα των μυγών; θα πουλούσε καλά;

Ω, όχι, σκέφτηκα ότι μπορεί να πουλήσει μερικές χιλιάδες αντίτυπα. Δεν φανταζόμουν καν ότι θα είχα κοινό στο εξωτερικό ή σε οποιαδήποτε άλλη χώρα. Ήμουν φιλόδοξος. Ο κύριος στόχος μου στη ζωή τότε και τώρα είναι να κάνω εντύπωση στις γυναίκες! Όταν ήμουν 25 ετών, προσπάθησα να γράψω μυθιστορήματα. Ήταν, λοιπόν, τρομερά πράγματα. ευτυχώς δεν προσπάθησα ποτέ να τα δημοσιεύσω. Οπότε φυσικά είχα λογοτεχνική φιλοδοξία. Δεν ήθελα να γίνω βιολόγος. Πόσο βαρετό είναι αυτό; Ήθελα να γίνω συγγραφέας στη σκηνή. Όταν Η παγίδα των μυγών για πρώτη φορά, οι κριτικοί λογοτεχνίας προσπάθησαν να προσδιορίσουν, «Τι είναι αυτό;» Έχω αυτή την ερώτηση όλη την ώρα. Τότε άρχισα να σκέφτομαι ότι, Λοιπόν, ίσως αυτό είναι ένα απομνημονεύματα. Έτσι το αποκαλώ σήμερα.

Η παγίδα των μυγών είναι το πρώτο από τα τρία βιβλία που γράφτηκαν με παρόμοιο τρόπο. Τα άλλα κυκλοφορούν στη Σουηδία και τα επόμενα χρόνια θα εκδοθούν στην Ευρώπη και στις Η.Π.Α. Έχει κανείς, δεδομένης της διεθνούς αναγνώρισης για το My Struggle , η σειρά μυθιστορημάτων που έγραψε ο Νορβηγός Karl Ove Knausgaard, βασισμένη στην προσωπική του ζωή, σας αποκάλεσε το Knausgaard των σουηδικών νησιών;

Με αποκαλούν πολύ όλα αυτά τα χρόνια, αλλά από όσο ξέρω ποτέ δεν είναι νησιώτικο Knausgaard. Μπορείς να με αποκαλείς οτιδήποτε, αλλά δεν θα προτιμούσα «Άρχοντας των Μυγών».