Διαχωρίζετε άτομα όταν σκίζετε χαρτί;

Όταν σκίζετε ή σπάτε κάτι, τα άτομα στο αντικείμενο δεν χωρίζονται. Τα άτομα απομακρύνονται από τη δύναμη που χρησιμοποιείτε για να σκίσετε ή να σπάσετε το αντικείμενο.

Είναι μια απλή ερώτηση και μια ερώτηση που οι περισσότεροι από εμάς πιθανότατα έχουμε αναρωτηθεί. το σκίσιμο ενός χαρτιού χωρίζει τα άτομα του; Η απάντηση, όπως συμβαίνει με τα περισσότερα πράγματα στην επιστήμη, είναι ελαφρώς πιο περίπλοκη από ένα απλό ναι ή όχι, αλλά ως επί το πλείστον μπορούμε να πούμε… ΟΧΙ , δεν χωρίζουμε άτομα όταν εφαρμόζουμε μακροσκοπικές δυνάμεις για να σχίσουμε ή να σπάσουμε ένα αντικείμενο.

Πότε σπάνε τα άτομα;

Κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα, έγινε πολύς λόγος για «διάσπαση του ατόμου», και αυτή είναι μια φράση που χρησιμοποιείται συχνά για να περιγράψει οτιδήποτε σχετίζεται με πυρηνικά. ακτινοθεραπεία, πυρηνική ενέργεια, ραδιενεργή αποσύνθεση ή οι βόμβες που έπεσαν στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Τα άτομα είναι πράγματι χωρισμένα σε αυτές τις διαδικασίες.

Στις ραδιενεργές διεργασίες, διάφοροι συνδυασμοί ηλεκτρονίων και πρωτονίων διασπώνται από ένα άτομο, ανάλογα με τον τύπο της αντίδρασης. Αυτοί οι συνδυασμοί είναι γνωστοί ως σωματίδια άλφα, βήτα και γάμμα. Γνωρίζουμε ότι αυτά είναι, ελλείψει καλύτερης λέξης... τρομακτικά.

Χρειάζεται πολλή ενέργεια για να δημιουργήσετε μια πυρηνική αντίδραση, αλλά δεν χρειάζεστε πάντα μια πυρηνική αντίδραση για να χωρίσετε ένα άτομο. Ρίξτε μια ματιά σε αυτό το παλιομοδίτικο ρολόι με ράδιο της δεκαετίας του 1950, για παράδειγμα.

Προσφορά:Arma95/Wikimedia Commons

Παλιότερα, μερικά ρολόγια ήταν βαμμένα με ράδιο, το οποίο λάμπει όλη την ώρα, όχι μόνο όταν εκτίθεται στο φως. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε μια διαδικασία γνωστή ως ραδιοφωταύγεια, όπου τα ραδιενεργά άτομα εκπέμπουν φως. Φυσικά, οι άνθρωποι που εργάζονταν στο εργοστάσιο αρρώστησαν από την αδιάκοπη ακτινοβολία και η παραγωγή έπρεπε να σταματήσει.

Τι συμβαίνει όταν κόβετε ή σπάτε κάτι;

Η χρήση ψαλιδιού για να κόψετε ένα κομμάτι χαρτί θα προκαλούσε τη διάσπαση των ινών του χαρτιού, μαζί με τον διαχωρισμό των μορίων του χαρτιού. Το χαρτί, ειδικότερα, αποτελείται κυρίως από μικρές αλυσίδες ινών κυτταρίνης με κενά για τον αέρα. Η κυτταρίνη συνδέεται μέσω ασθενών διαμοριακών δυνάμεων, η οποία είναι η δύναμη που σπάει όταν κόβουμε το χαρτί με ψαλίδι. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, αυτή η δύναμη είναι αρκετά αδύναμη σε σύγκριση με τις ισχυρές διατομικές δυνάμεις που στην πραγματικότητα συγκρατούν τις ατομικές δομές μαζί.

Στην πραγματικότητα, τα μόρια σε ένα κομμάτι χαρτί όταν το κόβετε απλά απομακρύνονται. Φανταστείτε ένα λάκκο με μπάλα, γεμάτο πολύχρωμα μικρά άτομα. Εάν ο λάκκος της μπάλας είναι το χαρτί μας με μικρές ατομικές μπάλες, η άκρη ενός ψαλιδιού που κινείται μέσα από αυτό θα ήταν περίπου το μέγεθος ενός κτιρίου. Τα άτομα είναι πολύ μικρά για να επηρεαστούν από οποιαδήποτε μακροσκοπική δύναμη – απλώς απομακρύνονται.

The Atoms Simply Move Away

Ακόμα κι αν καταφέρναμε να συρρικνώσουμε την άκρη του ψαλιδιού μας ώστε να είναι αρκετά μικρή, περίπου ένα ατομικό μήκος, τα άτομα απλώς θα απωθούνταν από την άκρη του ψαλιδιού και θα απομακρύνονταν, επειδή τα ηλεκτρόνια της άκρης του ψαλιδιού και τα ηλεκτρόνια στην κυτταρίνη θα απωθούσε ο ένας τον άλλον. Είναι σαν να περνάτε το χέρι σας μέσα από τις μπάλες σε αυτό το λάκκο με μπάλα – οι μπάλες απλώς θα απομακρύνονταν από τη μέση.

Η διαδικασία διάσπασης ενός ατόμου από μόνο του, και η απίστευτη επιστήμη πίσω από αυτό, είναι ένα άρθρο για άλλη μια μέρα!