Γιατί ο μόνιμος δείκτης κολλάει στο ανθρώπινο δέρμα, αλλά το αίμα όχι;

Όταν το μελάνι στεγνώνει στο δέρμα, γίνεται επίσης πολύ δύσκολο να αφαιρεθεί. Τα κύτταρα του αίματος είναι μεγαλύτερα σε μέγεθος από τα σωματίδια μελανιού, επομένως δεν μπορούν να διεισδύσουν στην εξωτερική επιφάνεια του δέρματος (όπως και τα σωματίδια μελανιού) εξαρχής. Επιπλέον, το αίμα είναι κυρίως νερό, σε αντίθεση με το μελάνι, το οποίο περιέχει έναν διαλύτη όπως η προπυλική αλκοόλη.

Εδώ είναι μια αναδρομή στα παιδικά μου χρόνια - όταν ήμουν στην 6η δημοτικού, τσακώθηκα με έναν συμμαθητή μου. Είχε ένα στυλό μελανιού, το οποίο έστριψε επίτηδες λίγα εκατοστά μακριά μου, αφήνοντας μια μπλε λωρίδα μελανιού στο πρόσωπο και το λαιμό μου.

Θύμωσα πολύ, αλλά δεν είμαστε εδώ για να τα συζητήσουμε όλα αυτά, μας ενδιαφέρει μόνο το γεγονός ότι οι λεκέδες μελανιού (όπως αυτός) κολλάνε αρκετά καλά στο ανθρώπινο δέρμα. Όταν γύρισα σπίτι εκείνη την ημέρα, χρειάστηκε να περάσω αρκετή ώρα στο μπάνιο τρίβοντας το πρόσωπο και το λαιμό μου σαν τρελή για να εξαφανιστεί αυτός ο λεκές.

Οι μόνιμοι μαρκαδόροι δεν αφαιρούνται τόσο εύκολα όσο άλλοι λεκέδες στο δέρμα. (Φωτογραφία :Pixabay)

Από την άλλη, το αίμα, το οποίο, αν το καλοσκεφτείς, είναι απλώς μια άλλη χρωστική ουσία, δεν κολλάει στο ανθρώπινο δέρμα τόσο «ανένδοτα» όσο το μελάνι. Ωστόσο, εάν το αίμα στεγνώσει στο δέρμα, τότε γίνεται επίσης πολύ δύσκολο να αφαιρεθεί. Γιατί είναι αυτό;

Πολλά από αυτά μπορούν να εξηγηθούν από τη δομή του δέρματος και του υφάσματος και με την κατανόηση του τρόπου με τον οποίο αλληλεπιδρούν τα «σωματίδια» μελανιού ή αίματος με άλλα αντικείμενα.

Μελάνι και δέρμα

Όταν σχεδιάζετε στο δέρμα σας χρησιμοποιώντας έναν μόνιμο μαρκαδόρο, το μελάνι ταξιδεύει από την άκρη του δείκτη στο δέρμα μέσω ενός διαλύτη (όπως η προπυλική αλκοόλη). Αυτός ο διαλύτης συνήθως διαλύεται γρήγορα και διεισδύει πιο βαθιά στο κερατινοποιημένο στρώμα του δέρματος. Αυτό σημαίνει ότι ενώ το μεγαλύτερο μέρος του μελανιού παραμένει στην επιφάνεια, μόνο μια μικρή ποσότητα μπορεί στην πραγματικότητα να διαπεράσει την επιφάνεια και να μετακινηθεί στο εσωτερικό το δέρμα. Με άλλα λόγια, το μελάνι μπορεί να μπει κάτω από το δέρμα σας… κυριολεκτικά.

Το μελάνι μπορεί να διεισδύσει στην εξωτερική επιφάνεια του δέρματος. (Προστασία φωτογραφίας:φωτογραφία του Σώματος Πεζοναυτών των ΗΠΑ από τον λοχία επιτελείου William Greeson / Wikimedia Commons)

Αυτά τα «σωματίδια μελανιού» είναι πολύ μικρότερα σε μέγεθος από τα ερυθρά αιμοσφαίρια σας. Γι' αυτό το πρώτο μπορεί να πιέσει μέσα από τις μικρότερες «τρύπες» στην επιφάνεια του δέρματός σας.

Όταν προσπαθείτε να ξεπλύνετε λεκέδες μελανιού από το δέρμα σας, συνήθως ξεκολλάνε εύκολα. Εάν το μελάνι δεν είναι υδατοδιαλυτό, η χρήση σαπουνιού μπορεί να βοηθήσει στην επιτάχυνση του «καθαρισμού». Ωστόσο, ακόμα και όταν χρησιμοποιείτε σαπουνόνερο, μπορεί να έχει μείνει λίγο μελάνι, το οποίο είναι πολύ επίμονο, από το οποίο δεν μπορείτε να απαλλαγείτε εντελώς. Αυτό είναι το μικρό μέρος του μελανιού που μπήκε στο επάνω στρώμα του δέρματός σας. Έτσι, όταν πραγματικά πηγαίνετε στην πόλη ενώ τρίβετε το δέρμα σας για να αφαιρέσετε αυτόν τον λεκέ, ουσιαστικά τρίβετε μέρος του εξωτερικού στρώματος του δέρματός σας.

Οι κηλίδες αίματος, ωστόσο, είναι μια διαφορετική ιστορία.

Κηλίδες αίματος

Η σύνθεση του αίματος είναι αρκετά διαφορετική από εκείνη του μελανιού, γεγονός που ευθύνεται για τη διαφορά στον τρόπο με τον οποίο το αίμα και το μελάνι αλληλεπιδρούν είτε με το δέρμα είτε με το ύφασμα.

Τα κύτταρα του αίματος είναι μεγαλύτερα σε μέγεθος από τα σωματίδια μελανιού, επομένως δεν μπορούν να διεισδύσουν στην εξωτερική επιφάνεια του δέρματος (όπως και τα σωματίδια μελανιού) εξαρχής. Επιπλέον, το αίμα είναι κυρίως νερό, σε αντίθεση με το μελάνι, το οποίο περιέχει έναν διαλύτη όπως η προπυλική αλκοόλη. Εκτός από τους πόρους και τις τρίχες στο δέρμα, το αίμα δεν έχει πραγματικά πολλά να πιάσει. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι φρέσκοι λεκέδες αίματος δεν κολλάνε στο δέρμα και αφαιρούνται εύκολα (τουλάχιστον πιο εύκολα από τους λεκέδες από μελάνι).

Ωστόσο, οι λεκέδες αίματος δεν ξεκολλάνε εύκολα από τα υφάσματα, γιατί τα ρούχα έχουν πολλές τρύπες, πόρους και χαραμάδες όπου μπορεί να εισέλθει αίμα και να απορροφηθεί από το ίδιο το ύφασμα. Αυτό κάνει τον λεκέ από αίμα να «κολλάει» στο ύφασμα, καθιστώντας δύσκολη την γρήγορη αφαίρεσή του.

Οι λεκέδες αίματος δεν αφαιρούνται τόσο εύκολα από ρούχα. (Φωτογραφία :Pixabay)

Ωστόσο, εάν η κηλίδα αίματος είναι ξηρή, τότε η δυναμική αλλάζει.

Εάν το αίμα μείνει (είτε στο δέρμα είτε στο ύφασμα) αρκετό καιρό ώστε να στεγνώσει, θα υποστεί χημική αντίδραση και θα προσκολληθεί στην επιφάνεια που βρίσκεται. Αυτό υποτίθεται ότι κάνει το αίμα – υποτίθεται ότι πήζει (μηχανισμός πήξης του αίματος) και «παγώνει» στη θέση του (προκειμένου να αποτραπεί περαιτέρω απώλεια αίματος σε περίπτωση τραυματισμού).

Όταν το αίμα στεγνώνει, σκληραίνει στη θέση του και κολλάει στην επιφάνεια του ξενιστή σαν κόλλα. Αυτό είναι που κάνει τους ξηρούς λεκέδες του αίματος πιο δύσκολο να καθαριστούν, περισσότερο εάν δεν χρησιμοποιείτε κάποιο είδος καθαριστικού ή χημικού.

Εδώ είναι ένα διασκεδαστικό γεγονός για τους λεκέδες αίματος:τα περισσότερα πράγματα καθαρίζονται ή ξεπλένονται ευκολότερα εάν χρησιμοποιείται ζεστό νερό, αλλά οι λεκέδες αίματος είναι μια διαφορετική ιστορία. Θα καταλήξετε να κάνετε τον λεκέ χειρότερο και πιο «επίμονο» αν χρησιμοποιούσατε ζεστό νερό για να σβήσετε έναν λεκέ από αίμα. Επομένως, συνιστάται πάντα να χρησιμοποιείτε κρύο νερό για να ξεπλύνετε λεκέδες και σημάδια αίματος.