Η αντοχή ενός οξέος και του Α καθορίζεται από το πόσο εντελώς διαχωρίζονται στο νερό.

Η αντοχή ενός οξέος ή μιας βάσης καθορίζεται από το βαθμό στον οποίο διαχωρίζεται ή ιονίζεται στο νερό. Όσο πιο εντελώς ένα οξύ ή η βάση διαχωρίζεται, τόσο ισχυρότερη θεωρείται ότι είναι.

Όταν ένα οξύ διαλύεται στο νερό, δωρίζει ένα ιόν υδρογόνου (Η+) στο νερό, ενώ μια βάση δίνει ιόν υδροξειδίου (ΟΗ-). Η έκταση της διάστασης ή του ιονισμού μετράται από τη σταθερά διάστασης οξέος ή βάσης, Ka ή Kb, αντίστοιχα.

Για ένα οξύ, η σταθερά διάστασης οξέος (ΚΑ) ορίζεται ως η αναλογία της συγκέντρωσης ιόντων υδρονίου (Η3Ο+) που παράγεται στη συγκέντρωση του μη ισορροπημένου οξέος σε ισορροπία. Μια υψηλότερη τιμή ΚΑ υποδεικνύει ένα ισχυρότερο οξύ, δεδομένου ότι σημαίνει ότι το οξύ διαχωρίζεται πιο εντελώς, με αποτέλεσμα υψηλότερη συγκέντρωση ιόντων Η3Ο+.

Παρομοίως, για μια βάση, η σταθερά διαχωρισμού βάσης (KB) ορίζεται ως η αναλογία της συγκέντρωσης ιόντων υδροξειδίου (ΟΗ-) που παράγεται στη συγκέντρωση της μη και της βάσης (Β) σε ισορροπία. Μια υψηλότερη τιμή Kb υποδεικνύει μια ισχυρότερη βάση, καθώς σημαίνει ότι η βάση διαχωρίζεται πιο πλήρως, με αποτέλεσμα υψηλότερη συγκέντρωση ιόντων ΟΗ.

Συνοπτικά, η αντοχή ενός οξέος ή μιας βάσης καθορίζεται από το πόσο εντελώς διαχωρίζεται ή ιονίζεται στο νερό. Τα ισχυρότερα οξέα και οι βάσεις διαχωρίζονται πιο πλήρως, με αποτέλεσμα υψηλότερες συγκεντρώσεις H3O+ ή OH-ιόντων, αντίστοιχα. Η έκταση της διάστασης ποσοτικοποιείται από τη σταθερά οξέος ή διαχωρισμού βάσης, ΚΑ ή ΚΒ.