Τι είναι ένας ηλεκτρολύτης όταν τοποθετείται σε υδατικό διάλυμα;

Όταν ένας ηλεκτρολύτης τοποθετείται σε ένα υδατικό διάλυμα, διαχωρίζεται εν μέρει ή εντελώς στα συστατικά του ιόντα, τα οποία γίνονται ελεύθερα να κινούνται σε όλη τη λύση. Αυτό το φαινόμενο είναι γνωστό ως ηλεκτρολυτική διάσταση. Τα διαλυμένα ιόντα μπορούν στη συνέχεια να αλληλεπιδρούν με μόρια νερού, σχηματίζοντας ενυδατωμένα ιόντα. Η παρουσία αυτών των κινητών ιόντων στη λύση του επιτρέπει να διεξάγει ηλεκτρική ενέργεια.

Παραδείγματα ηλεκτρολυτών περιλαμβάνουν άλατα (όπως χλωριούχο νάτριο, NaCl), οξέα (όπως υδροχλωρικό οξύ, HCl) και βάσεις (όπως υδροξείδιο του νατρίου, ΝΟΟΗ). Όταν αυτοί οι ηλεκτρολύτες διαλύονται σε νερό, σπάζουν στα αντίστοιχα ιόντα τους:

- Το χλωριούχο νάτριο (NaCl) διαχωρίζεται σε ιόντα νατρίου (Na+) και χλωριούχου (Cl-).

- Το υδροχλωρικό οξύ (HCl) διαχωρίζεται σε ιόντα υδρογόνου (Η+) και χλωριούχου (CL-).

- Το υδροξείδιο του νατρίου (NaOH) διαχωρίζεται σε ιόντα νατρίου (Na+) και υδροξειδίου (OH-).

Τα προκύπτοντα διαλύματα περιέχουν ένα μείγμα ελεύθερων ιόντων και μορίων νερού. Η συγκέντρωση αυτών των ιόντων στο διάλυμα καθορίζει την αγωγιμότητά του. Όσο υψηλότερη είναι η συγκέντρωση των ιόντων, τόσο καλύτερη είναι η ικανότητα της λύσης να διεξάγει ηλεκτρική ενέργεια.

Οι ηλεκτρολύτες διαδραματίζουν κρίσιμο ρόλο σε διάφορες βιολογικές διεργασίες, όπως η συστολή των μυών, η μετάδοση νευρικής ώθησης και η ισορροπία των υγρών. Έχουν επίσης πρακτικές εφαρμογές σε μπαταρίες, ηλεκτρολυτική και διάφορες βιομηχανικές διεργασίες που περιλαμβάνουν ηλεκτροχημικές αντιδράσεις.