Τα ζώα επιστρέφουν στον τόπο της πυρηνικής καταστροφής του Τσερνομπίλ
Ο όρος «πυρηνικά απόβλητα» προκαλεί συνήθως εικόνες άγονων τοπίων, σημάτων κινδύνου και μεταλλαγμένων ψαριών με τρία μάτια. Ωστόσο, σύμφωνα με μια διεθνή μελέτη που δημοσιεύθηκε αυτή την εβδομάδα, η σκηνή στον τόπο του χειρότερου πυρηνικού ατυχήματος στην ιστορία δεν θα μπορούσε να είναι πιο διαφορετική.
Παρουσιάζοντας την έρευνά τους στο Current Biology νωρίτερα αυτή την εβδομάδα, οι επιστήμονες ανέφεραν ότι η περιοχή του Τσερνομπίλ στην Ουκρανία, όπου συνέβη η πυρηνική καταστροφή του 1986, βρίθει πλέον από άγρια ζωή. Η ομάδα εκτιμά ότι οι πληθυσμοί ζώων στη ζώνη αποκλεισμού, μια περιορισμένη τετραγωνική περιοχή 4.200 χιλιομέτρων γύρω από το φυτό, όχι μόνο υπερβαίνουν τους αριθμούς πριν από τη μόλυνση, αλλά έχουν επίσης ξεπεράσει τους πληθυσμούς σε μη μολυσμένα φυσικά καταφύγια. Τα ευρήματα αμφισβητούν τις υποθέσεις σχετικά με τις μακροπρόθεσμες οικολογικές επιπτώσεις της ακτινοβολίας.
«Αυτά τα αποτελέσματα δείχνουν για πρώτη φορά ότι, ανεξάρτητα από τις πιθανές επιπτώσεις της ακτινοβολίας σε μεμονωμένα ζώα, η Ζώνη Αποκλεισμού του Τσερνομπίλ υποστηρίζει μια άφθονη κοινότητα θηλαστικών μετά από σχεδόν τρεις δεκαετίες χρόνιας έκθεσης σε ακτινοβολία», έγραψαν οι ερευνητές.
Τα δεδομένα τους δείχνουν αριθμούς άλκες, ελάφια και αγριόχοιρους παρόμοιους με αυτούς σε κοντινά, μη μολυσμένα καταφύγια. Ο πληθυσμός των λύκων, εν τω μεταξύ, είναι πάνω από επτά φορές μεγαλύτερος στο Τσερνόμπιλ από ό,τι αλλού.
Τα αποτελέσματα ενθαρρύνουν την αισιοδοξία για την οικολογική ανάκαμψη από πιο πρόσφατα μολυσματικά γεγονότα, όπως η κατάρρευση του 2011 στον πυρηνικό σταθμό της Φουκουσίμα στην Ιαπωνία. Αλλά αντανακλούν επίσης μάλλον άσχημα για εμάς.
«Αυτά τα μοναδικά δεδομένα που δείχνουν ένα ευρύ φάσμα ζώων που ευδοκιμούν σε μίλια από ένα μεγάλο πυρηνικό ατύχημα δείχνουν την ανθεκτικότητα των πληθυσμών της άγριας ζωής όταν απελευθερώνονται από τις πιέσεις της ανθρώπινης κατοίκησης», δήλωσε ο Jim Beasley, συν-συγγραφέας και βιολόγος στο Πανεπιστήμιο της Τζόρτζια.
Για να το λέμε ωμά, αυτά τα ζώα τα καταφέρνουν καλύτερα σε ένα περιβάλλον εγκαταλελειμμένο εδώ και τριάντα χρόνια λόγω ραδιενεργής μόλυνσης παρά σε ένα περιβάλλον που κατοικείται από ανθρώπους.
"Αυτό δεν σημαίνει ότι η ακτινοβολία είναι καλή για την άγρια ζωή", διευκρίνισε ο Τζιμ Σμιθ στο Πανεπιστήμιο του Πόρτσμουθ. "Απλώς οι επιπτώσεις της ανθρώπινης κατοίκησης, συμπεριλαμβανομένου του κυνηγιού, της γεωργίας και της δασοκομίας, είναι πολύ χειρότερες."
