Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε έναν ψυχοπαθή και έναν κοινωνιοπαθή; Και πώς διαφέρουν και οι δύο από τους ναρκισσιστές;
Ψυχοπαθής και κοινωνιοπαθητικός Συχνά χρησιμοποιούνται εναλλακτικά στην κοινή ομιλία για να περιγράψουν ένα άτομο που είναι παθολογικά επιρρεπές σε εγκληματική ή βίαιη συμπεριφορά και που στερείται οποιουδήποτε σεβασμού για τα συναισθήματα ή τα συμφέροντα των άλλων και οποιοδήποτε συναίσθημα τύψεων ή ενοχής για τα εγκλήματά του. Αν και οι όροι χρησιμοποιούνται επίσης στην επιστημονική βιβλιογραφία (συμπεριλαμβανομένου του Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών , ή DSM), δεν είναι καλά καθορισμένα εκεί. Αντίθετα, οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας προτιμούν να κατανοούν τόσο την ψυχοπάθεια όσο και την κοινωνιοπάθεια ως τύπους αντικοινωνικών διαταραχών προσωπικότητας (APDs), με κάθε πάθηση να διακρίνεται από μερικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα αλλά και τα δύο έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά.
Τόσο η ψυχοπάθεια όσο και η κοινωνιοπάθεια, λοιπόν, χαρακτηρίζονται από ένα διαρκές πρότυπο περιφρόνησης και παραβίασης των δικαιωμάτων των άλλων, όπως εκδηλώνεται μέσω τριών ή περισσότερων από τις ακόλουθες συνήθεις ή συνεχείς συμπεριφορές:(1) σοβαρές παραβιάσεις των ποινικών νόμων. (2) εξαπάτηση για προσωπικό κέρδος ή ευχαρίστηση, συμπεριλαμβανομένου του ψέματος, της απάτης ή της απάτης. (3) παρορμητικότητα ή αποτυχία να προγραμματίσουμε μπροστά. (4) ευερεθιστότητα και επιθετικότητα που συχνά καταλήγουν σε σωματικές επιθέσεις. (5) απερίσκεπτη αδιαφορία για την ασφάλεια του εαυτού ή των άλλων. (6) αδυναμία εκπλήρωσης σημαντικών ευθυνών ενηλίκων, συμπεριλαμβανομένων των καθηκόντων και των οικονομικών υποχρεώσεων που σχετίζονται με την εργασία και την οικογένεια· και (7) έλλειψη ουσιαστικής μεταμέλειας ή ενοχής —σε σημείο πλήρους αδιαφορίας— σχετικά με τη σοβαρή βλάβη ή την αγωνία που προκαλούν οι πράξεις κάποιου σε άλλους ανθρώπους.
Άλλα χαρακτηριστικά που σχετίζονται με την APD είναι η έντονη έλλειψη ενσυναίσθησης. μια τάση να περιφρονεί τα δικαιώματα, τα συμφέροντα ή τα συναισθήματα των άλλων· και μια υπερβολικά υψηλή αυτοεκτίμηση—δηλαδή αλαζονεία, έπαρση ή αλαζονεία.
Ψυχολόγοι και ψυχίατροι τονίζουν ότι η ΑΠΔ δεν μπορεί να διαγνωστεί σωστά στα παιδιά, γιατί είναι εξ ορισμού μια πάθηση που διαρκεί πολλά χρόνια και γιατί η προσωπικότητα των παιδιών εξελίσσεται συνεχώς. Ωστόσο, οι ενήλικες που αναπτύσσουν APD συνήθως εμφάνισαν αυτό που ονομάζεται διαταραχή συμπεριφοράς ως παιδιά, που γενικά χαρακτηρίζεται από επιθετική συμπεριφορά προς ανθρώπους ή ζώα, καταστροφή περιουσίας, δόλο ή κλοπή και σοβαρές παραβιάσεις των ποινικών νόμων ή άλλων κανόνων.
Μεταξύ των ατόμων που εμφανίζουν ΔΑΠ, αυτοί που ονομάζονται ψυχοπαθείς διακρίνονται από μια σχεδόν πλήρη ανικανότητα να σχηματίσουν γνήσιες συναισθηματικές προσκολλήσεις με άλλους. Μια αντισταθμιστική τάση να σχηματίζει τεχνητές και ρηχές σχέσεις, τις οποίες ο ψυχοπαθής εκμεταλλεύεται κυνικά ή χειραγωγεί για να ωφεληθεί. μια αντίστοιχη ικανότητα να φαίνεστε ευγενής και ακόμη και γοητευτικός στους άλλους. η ικανότητα ορισμένων ψυχοπαθών να διατηρούν την εμφάνιση μιας κανονικής επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής. και μια τάση για προσεκτικό σχεδιασμό εγκληματικών δραστηριοτήτων για να αποφευχθεί ο εντοπισμός. Οι κοινωνιοπαθείς, αντίθετα, είναι γενικά ικανοί να αναπτύξουν στενή προσκόλληση με ένα ή μερικά άτομα ή ομάδες, αν και γενικά και αυτοί έχουν σοβαρές δυσκολίες στη δημιουργία σχέσεων. Οι κοινωνιοπαθείς είναι επίσης συνήθως ανίκανοι για οτιδήποτε έστω και ελάχιστα μοιάζει με μια κανονική επαγγελματική ή οικογενειακή ζωή και, σε σύγκριση με τους ψυχοπαθείς, είναι εξαιρετικά παρορμητικοί και ασταθείς και πιο επιρρεπείς σε οργή ή βίαια ξεσπάσματα. Αντίστοιχα, οι εγκληματικές τους δραστηριότητες τείνουν να είναι κίνητρα της στιγμής και όχι προσεκτικά προμελετημένες.
Αν και τόσο βιολογικοί όσο και περιβαλλοντικοί παράγοντες παίζουν ρόλο στην ανάπτυξη ψυχοπάθειας και κοινωνιοπάθειας, είναι γενικά αποδεκτό ότι η ψυχοπάθεια είναι κυρίως μια γενετική ή κληρονομική πάθηση, που σχετίζεται κυρίως με την υπανάπτυξη τμημάτων του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνα για τη συναισθηματική ρύθμιση και τον έλεγχο των παρορμήσεων. Οι πιο σημαντικές αιτίες της κοινωνιοπάθειας, αντίθετα, βρίσκονται στη σωματική ή συναισθηματική κακοποίηση ή σε σοβαρό τραύμα που βιώθηκε κατά την παιδική ηλικία. Για να το θέσουμε απλοϊκά, γεννιούνται ψυχοπαθείς και δημιουργούνται κοινωνιοπαθείς.
Τόσο η ψυχοπάθεια όσο και η κοινωνιοπάθεια, και η ΔΑΠ γενικά, έχουν κοινά χαρακτηριστικά με τη ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας (NPD), την κατάσταση που εκδηλώνεται από άτομα που συνήθως ονομάζονται ναρκισσιστές. Όπως τα άτομα με ΔΑΠ, οι ναρκισσιστές γενικά στερούνται ενσυναίσθησης και τείνουν να έχουν μη ρεαλιστικά υψηλές απόψεις για τον εαυτό τους, και, όπως οι ψυχοπαθείς, οι ναρκισσιστές τείνουν να δημιουργούν ρηχές σχέσεις, να εκμεταλλεύονται και να χειραγωγούν τους άλλους και να είναι ευγενικοί και επιφανειακά γοητευτικοί. Σε αντίθεση με πολλά άτομα με ΔΑΠ, ωστόσο, οι ναρκισσιστές δεν είναι γενικά παρορμητικοί, επιθετικοί ή συνήθως απατηλοί. Ούτε παρουσιάζουν χαρακτηριστικά διαταραχή συμπεριφοράς κατά την παιδική ηλικία ή εγκληματική συμπεριφορά στην ενήλικη ζωή. Οι ναρκισσιστές εκδηλώνουν επίσης χαρακτηριστικά μια επιτακτική ανάγκη για θαυμασμό, εκτίμηση ή φθόνο των άλλων, ένα χαρακτηριστικό που δεν παρουσιάζουν τα άτομα με ΔΑΠ.
