Χημεία σε όλη την ιστορία:Κατακερματισμένα και αστεία γεγονότα

Η ιστορία της χημείας ξεκίνησε από την τυχαία ανακάλυψη του χρυσού. Σε όλη την ιστορία, οι βασίλισσες και οι βασιλιάδες επιθυμούσαν τον χρυσό και τον αναζητούσαν. Αυτό οδήγησε στην αλχημεία στο Μεσαίωνα. το μόνο όνειρο των αλχημιστών ήταν να μετατρέψουν τα συνηθισμένα μέταλλα σε χρυσό.

Υπήρχε η πεποίθηση ότι η «φιλοσοφική πέτρα» μπορούσε να μετατρέψει οποιοδήποτε μέταλλο σε χρυσό, αλλά αυτή η μαγική ένωση δεν διαμορφώθηκε ποτέ ούτε επιτεύχθηκε. Μια άλλη πεποίθηση ήταν ότι ο υδράργυρος μπορούσε να μετατραπεί σε χρυσό, αλλά αυτό, επίσης, δεν συνέβη ποτέ. Οι αλχημιστές μόχθησαν για αιώνες για να μετατρέψουν τον υδράργυρο σε χρυσό και στις αποτυχημένες προσπάθειές τους ανακάλυψαν νέες χημικές ουσίες και ενώσεις. Τέλος, η αλχημεία πήρε τη μορφή της χημείας ως επιστήμη που βασίζεται σε γεγονότα και όχι σε όνειρα.

Γεγονός Χημείας #1:

Στην αρχαία Ινδία, η μεταλλουργία ήταν μια κοινή επιστήμη. Ακόμη και πριν από τον Χριστό η εξόρυξη μετάλλων ήταν στη μόδα και η τέχνη, αν όχι η επιστήμη, είχε περάσει από τη μια γενιά στην άλλη. Ένα βιβλίο που γράφτηκε από τον Patanjali τον πρώτο αιώνα π.Χ. αφορούσε τη μεταλλουργία του σιδήρου, του κασσίτερου, του χαλκού, του ψευδαργύρου και του υδραργύρου. Εκείνες τις μέρες, ήταν δυνατή η εξόρυξη στεγανού σιδήρου από μεταλλεύματα –οξείδια του σιδήρου– με θέρμανση με άνθρακα, ασβεστόλιθο σε ψηλούς φούρνους και κλιβάνους. Εκείνες τις ημέρες της άγνοιας για το χρώμιο και το νικέλιο – που χρησιμοποιούνται για την παρασκευή χάλυβα τώρα – παρασκευάστηκε αντισκωριακός σίδηρος.

Γεγονός Χημείας #2:

Ο σιδερένιος πυλώνας κοντά στο Qutb Minar στο Mehrauli, που χτίστηκε κατά τις ημέρες της Kumargupta, και το σίδερο που χρησιμοποιήθηκε στον Ναό του Ήλιου του Konarak είναι ζωντανά παραδείγματα – τραγουδώντας ωδές στην προηγμένη επιστήμη στην Ινδία. Αυτή η κολόνα, η οποία έχει μήκος 7,2136 μέτρα και ζυγίζει 6 τόνους, δεν χυτεύτηκε. Δημιουργήθηκε, ωστόσο, με συγκόλληση σφυροκόλλησης σβώλων ζεστού σιδήρου ζαχαροπλαστικής. Περίπου 120 εργάτες πιστεύεται ότι συνέβαλαν στον πυλώνα, ο οποίος εξακολουθεί να κρατά σημάδια από τα χτυπήματα των σφυριών.

Γεγονός Χημείας #3:

Η Αρχαία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και ο πολιτισμός ήταν πρωτοφανούς μεγαλείου. Οι Ρωμαίοι ήταν γνωστοί σε όλο τον κόσμο για τον τεράστιο πλούτο και τον πολιτισμό τους. Αλλά η μεγάλη δύναμη της αυτοκρατορίας μειώθηκε και ένας από τους καθοριστικούς παράγοντες ήταν ότι οι Ρωμαίοι άρχισαν να πεθαίνουν νέοι.

Το μυστήριο της παρακμής του πολιτισμού δεν ήταν γνωστό εκείνη την εποχή και τελικά η αυτοκρατορία γινόταν όλο και πιο αδύναμη. Φυσικά, πολλοί παράγοντες συμβάλλουν στην καταστροφική πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αλλά οι επιστήμονες υποπτεύονται έναν παράγοντα. Στη Ρώμη, οι σωλήνες νερού, τα δοχεία και τα πιάτα ήταν όλα κατασκευασμένα από μόλυβδο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την κατάποση τροφών, νερού και ποτών μολυσμένων με μόλυβδο. Ο μόλυβδος βιοσυσσωρεύτηκε και ήταν τοξικός για τον άνθρωπο, προκαλώντας εντερικές κράμπες, παράλυση των περιφερικών νεύρων, αναιμία, σοβαρή κόπωση, εγκεφαλική βλάβη, νεφρική βλάβη, γαστρεντερικά προβλήματα, ακαταστασία της αρτηριακής πίεσης και διαταραχή στον μεταβολισμό της βιταμίνης D.

Τα παιδιά εμφάνισαν καθυστερημένη ανάπτυξη και ανάπτυξη, ενώ οι άνδρες με υψηλή έκθεση σε μόλυβδο υπέφεραν από μειωμένο αριθμό σπερματοζωαρίων και οι γυναίκες έκαναν εκτρώσεις. Η δηλητηρίαση από μόλυβδο επηρέασε τους Ρωμαίους, οι οποίοι πέθαναν νέοι. καθιστώντας έτσι τον πολιτισμό και την αυτοκρατορία αδύναμες. Τον Ιούνιο του 1812 μ.Χ., ο Ναπολέων Βοναπάρτης εισέβαλε στη Ρωσία και βάδισε με τον γενναίο στρατό του στη Μόσχα. Αντιμετώπισαν τον κρύο καιρό της Σιβηρίας, αλλά ο Ναπολέων ήταν καλά προετοιμασμένος και είχε φέρει ένα εκατομμύριο βαριά παλτά για τους άνδρες του από την Αγγλία. Όμως τα τσίγκινα κουμπιά των παλτών αχρηστεύτηκαν από το κρύο. Η αποστολή απέτυχε καθώς ο γαλλικός στρατός που έτρεμε ήταν πολύ αποκαρδιωμένος για να πολεμήσει. Αυτή η «διαταραχή των κουμπιών» δεν μπορεί να είναι ο μοναδικός παράγοντας της αποτυχίας, αλλά πιστεύεται ότι είναι μια σημαντική αιτία.

Γεγονός Χημείας #4

Το 1910 μ.Χ., ο Tin έπαιξε επίσης τον κακό όταν ο λοχαγός Robert Scott πήγε σε μια αποστολή στον Νότιο Πόλο. Η αποστολή ονομαζόταν Terra Nova από το πλοίο της που μετέφερε τον Scott με περισσότερα από 80 άτομα. Τα στρατεύματα έφεραν κηροζίνη μαζί τους για να βάλουν φωτιές. Ωστόσο, αυτό άρχισε να διαρρέει από τα γαλόνια επειδή ο παγετός κατέστρεψε το τενεκέ. Ως αποτέλεσμα, οι στρατιώτες έμειναν χωρίς την πηγή της ζεστασιάς τους και χωρίς τρόπο να μαγειρέψουν το φαγητό τους. ως εκ τούτου, πάγωσαν και πέθαναν από την πείνα. Τελικά, ο λοχαγός Σκοτ ​​πέθανε επίσης στο ταξίδι της επιστροφής του από τον Νότιο Πόλο.

Γεγονός Χημείας #5:

Ο λόγος πίσω από αυτές τις καταστροφές από κασσίτερο είναι ότι όταν εκτίθεται σε κρύο καιρό για παρατεταμένη χρονική περίοδο, ο κασσίτερος (Sn) υποφέρει από παράσιτο/πανώλη κασσιτέρου , που είναι η μετάβαση του εύθραυστου λευκού κασσίτερου ή β-Sn με τετραγωνικό κρυσταλλικό κελί σε ρομβικό πλέγμα σε γκρι κασσίτερο σε σκόνη ή α-Sn με κυβικό πλέγμα. Το β-Sn είναι πιο πυκνό και, κατά συνέπεια, πιο συμπαγές και ισχυρό από το κονιώδες α-Sn. Αυτό συμβαίνει επειδή, στο α-Sn, κάθε άτομο κασσίτερου έχει μόρια που είναι πιο κοντά από ό,τι στο β-Sn. Ωστόσο, η δεύτερη ομάδα μορίων στη μορφή α είναι πιο μακριά από τη μορφή β. Ως αποτέλεσμα, η πυκνότητα του λευκού κασσίτερου ή του β-Sn είναι 7,31 g/cc ενώ του γκρίζου κασσίτερου ή του α-Sn είναι 5,75 g/cc.

Η μετάβαση του λευκού κασσίτερου στο γκρι ξεκινά πολύ αργά στους 13,2 °C (περίπου 56 °F) και είναι η ταχύτερη σε θερμοκρασία -48 C. Ο χρόνος που απαιτείται για σημαντική ζημιά από παράσιτα κασσιτέρου στον μη κράμα κασσίτερο σε χαμηλές θερμοκρασίες είναι περίπου 18 μήνες που είναι περισσότερο από το διπλάσιο από τη διάρκεια της ρωσικής εισβολής του Ναπολέοντα.

Αυτό σημαίνει ότι το διάσημο βιβλίο Napoleon’s Buttons:How 17 Molecules Changed History από τους Couteur και Burreson το 2003 χάνει κάποια εγκυρότητα. Η ιστορία εξηγεί ότι οι στολές του στρατού κρατήθηκαν κλειστές με τσίγκινα κουμπιά ως μέτρο μείωσης του κόστους και ότι αργότερα τα κουμπιά διαλύθηκαν. εκθέτοντας έτσι τους στρατιώτες σε βαρύ χειμώνα. Στη σύγχρονη εποχή, μετά την υιοθέτηση της οδηγίας για τον περιορισμό των επικίνδυνων ουσιών (RoHS), οι κανονισμοί απαγόρευαν τις περισσότερες χρήσεις του μολύβδου και το πρόβλημα του παρασίτου/πανώλης κασσίτερου επανήλθε με χρήση καθαρού κασσίτερου. Παράσιτο/πανώλη κασσίτερου μπορεί να αποφευχθεί με κράμα με μικρές ποσότητες ηλεκτροθετικών ή ημιμετάλλων, π.χ. αντιμόνιο ή βισμούθιο.

Γεγονός Χημείας #6:

Στις αρχές του 20ού αιώνα, το ράδιο χρησιμοποιήθηκε ευρέως στην οδοντόκρεμα και τα καλλυντικά, καθώς οι επιστήμονες και οι τεχνολόγοι γοητεύτηκαν από την υπέροχη φωταύγεια του όταν αναμειγνύονταν με φώσφορο. Η εφαρμογή του ραδίου ήταν διαδεδομένη σε βαθμό που αναμιγνύεται ακόμη και με νερό για να γίνει πόσιμο. Αυτή η πρακτική οδήγησε σε δερματικά εγκαύματα και καρκίνο του δέρματος, φθορά των ούλων και πυόρροια, γρήγορη υποχώρηση των γραμμών των μαλλιών κ.λπ., και τελικά μετά το θάνατο της Μαρί Κιουρί από καρκίνο του αίματος. Η χρήση του ραδίου σταμάτησε λόγω καρκινοφοβίας.

Γεγονός Χημείας #7:

Πιο πρόσφατα, χιλιάδες ψαράδες και οι οικογένειές τους στη νότια ιαπωνική πόλη Minamata αρρώστησαν για άγνωστο λόγο. Αργότερα, διαπιστώθηκε ότι τα ψάρια ήταν το κύριο συστατικό στο μενού τους και ότι τα αλιεύματά τους ήταν μολυσμένα με υδράργυρο λόγω της ασυνείδητης απόρριψης υπολειμμάτων ενώσεων υδραργύρου. Τα ψάρια προσλάμβαναν υδράργυρο, σιγά σιγά, καθημερινά και σταδιακά η περιεκτικότητα σε υδράργυρο στα ψάρια έγινε δυνητικά θανατηφόρα. Υπάρχει επίσης ιστορικό χρήσης υδραργύρου σε κρέμες, αλοιφές, οδοντικά σφραγίσματα, χρώματα και γυαλιά. Πρόσφατα, έγινε γνωστό ότι η δηλητηρίαση από υδράργυρο μπορεί να επηρεάσει ολόκληρο το σώμα – παραλύοντας τον μεταβολισμό σε κάθε σύστημα.

Πολλές ιστορικές γκάφες έχουν συμβεί κατά τη διάρκεια της ιστορίας:κάποιες τις γνωρίζουμε και κάποιες ίσως δεν τις μάθουμε ποτέ.