Ανταγωνιστικότητα των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας των Εθνών της G20

Με την ταχεία επέκταση της εκβιομηχάνισης και της αστικοποίησης σε όλο τον κόσμο, οι ελλείψεις πόρων (ειδικά για την ορυκτή ενέργεια) έχουν θέσει μια μεγάλη πρόκληση για τη σύγχρονη ανθρώπινη κοινωνία. Για παράδειγμα, η υπερεκμετάλλευση ορυκτών καυσίμων έχει οδηγήσει σε κλιματική αλλαγή και υποβάθμιση του περιβάλλοντος, με αποτέλεσμα η ενέργεια να είναι ένα από τα πιο επείγοντα και προκλητικά ζητήματα δημόσιας πολιτικής στον 21ο αιώνα. Η διεθνής κοινότητα έχει καταβάλει μεγάλες προσπάθειες για να χρησιμοποιήσει τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας ως στρατηγική κατεύθυνση για την ενεργειακή μετάβαση.

Αυτό το άρθρο εστιάζει στις πιθανές προσεγγίσεις για την αξιολόγηση και την προώθηση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας της βιομηχανίας ανανεώσιμων πηγών ενέργειας της ομάδας 20 (της G20). Αναπτύσσοντας ένα αναθεωρημένο μοντέλο Diamond σε σχέση με τη θεωρία του Porter για το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα της βιομηχανίας, παρέχει ένα αναλυτικό πλαίσιο για την αξιολόγηση της εθνικής ανταγωνιστικότητας των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας των μελών της G20, διενεργεί μια εις βάθος έρευνα στους κύριους κινητήριους παράγοντες για τη βιομηχανία ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και παρουσιάζει μια ορθή αξιολόγηση ανταγωνιστικότητας για το παρόν και το μέλλον των βιομηχανιών ανανεώσιμων πηγών ενέργειας της G20, όπως η ηλιακή, η αιολική, η υδροηλεκτρική ενέργεια και η ενέργεια από βιομάζα.

Συνολικά, υπάρχουν σημαντικές διαφορές στην ανάπτυξη και τη χρήση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας μεταξύ των εθνών, παρόλο που κάθε χώρα που ερευνήθηκε έχει δώσει μεγάλη προσοχή στην ανάπτυξη της εγχώριας βιομηχανίας ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Η κατάταξη της βιομηχανικής ανταγωνιστικότητας των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας της G20 δείχνει ότι η Κίνα φαίνεται να είναι ιδιαίτερα ανταγωνιστική. Συγκεκριμένα, κατατάσσεται στην κορυφή σε παράγοντες πόρων, κεφαλαίου, εργασίας, κλίμακας αγοράς, κινήτρων πολιτικής, ελκυστικότητας επενδύσεων σε συναφείς κλάδους και ανταγωνιστικότητας επιχειρήσεων, ενώ το κόστος τεχνολογίας και υποκατάστασης είναι οι περιορισμένοι παράγοντες για την Κίνα. Οι ΗΠΑ κατατάσσονται στη δεύτερη θέση μεταξύ των χωρών της G20 όσον αφορά τη βιομηχανική ανταγωνιστικότητα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Η υγιής ανταγωνιστικότητά του επωφελείται από την προηγμένη ενεργειακή τεχνολογία, τους άφθονους πόρους, την τεράστια κλίμακα της αγοράς και την περιβαλλοντική πίεση.

Υπάρχει μεγάλο χάσμα μεταξύ των δύο κορυφαίων εθνών και της Γερμανίας - της τρίτης σε κατάταξη. Η Γερμανία παρουσιάζει εξαιρετικές επιδόσεις όσον αφορά την υποστήριξη από συναφείς βιομηχανίες, την προηγμένη τεχνολογία, τον μηχανισμό πολιτικής και, ειδικότερα, τον σχεδιασμό μηχανισμών, που χρησιμεύει ως κινητήρια δύναμη για συναφείς βιομηχανίες και τεχνολογική πρόοδο. Εκτός από τη Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Δανία είναι δύο χώρες της ΕΕ με ισχυρή ανταγωνιστικότητα. Ακολουθούν ο Καναδάς, ο οποίος έχει καλές επιδόσεις όσον αφορά την έκταση της γης και τα φυσικά πλεονεκτήματα. Ως αναδυόμενη οικονομία, η Βραζιλία εμφανίζει επίσης σχετικά υψηλή ανταγωνιστικότητα στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Η Αυστραλία κατατάσσεται δέκατη στην ανταγωνιστικότητα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας μεταξύ των χωρών της G20, αλλά χρησιμεύει ως ένα ωραίο παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο η πολιτική θα μπορούσε να επηρεάσει τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, στην οποία η αρκετά καλή απόδοση επωφελείται από άφθονες ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, καλά ανεπτυγμένη τεχνολογία και συναφείς βιομηχανίες και αρκετά υψηλή κόστος αντικατάστασης.

Αντίθετα, η Ινδονησία, η Σαουδική Αραβία, η Ρωσία, η Αργεντινή και η Τουρκία έχουν σχετικά αδύναμες επιδόσεις, γεγονός που δείχνει τα μειονεκτήματά τους στη βιομηχανία ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Η Σαουδική Αραβία είναι μια τυπική χώρα που αντιμετωπίζει το πρόβλημα της κατάρας των πόρων μεταξύ των χωρών της G20. Οι σημαντικές επιδοτήσεις ορυκτών καυσίμων της χώρας αποδυναμώνουν την ανταγωνιστικότητα της βιομηχανίας ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Παρά το φυσικό πλεονέκτημα της ηλιακής ενέργειας, η Σαουδική Αραβία δεν έχει επιτύχει τίποτα αξιοσημείωτο στην ανταγωνιστικότητα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.

Για να βοηθήσουμε τις χώρες να βελτιώσουν τη βιομηχανική ανταγωνιστικότητα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, καταλήγουμε στις ακόλουθες συστάσεις που υποτίθεται ότι βοηθούν τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής στην αξιολόγηση και την επιλογή στρατηγικών για την ενίσχυση της εθνικής ανταγωνιστικότητας των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας:(1) Καθορισμός στρατηγικής προτεραιότητας για την ανάπτυξη ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. (2) Διατήρηση της σταθερότητας και της συνέπειας των πολιτικών για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. και (3) Βελτίωση της σταθερότητας του δικτύου ηλεκτρικής ενέργειας για την υποδοχή της συνεχώς αυξανόμενης ανανεώσιμης ενέργειας.

Αυτά τα ευρήματα υποδηλώνουν ότι η βιώσιμη ανάπτυξη των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας μιας χώρας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη διαμόρφωση και την εφαρμογή ενός συνόλου καλά σχεδιασμένων πολιτικών για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας από την κυβέρνηση. Επιπλέον, η διεθνής εμπειρία και η συνεργασία έχουν νόημα. Για παράδειγμα, εάν το δίκτυο ηλεκτρικής ενέργειας μιας χώρας έχει συνδέσεις με γειτονικές χώρες, η βιομηχανία ανανεώσιμων πηγών ενέργειας είναι πιθανό να είναι ανταγωνιστική. Η έρευνά μας θα μπορούσε να χρησιμεύσει καλύτερα τόσο στους πολιτικούς όσο και στους βιομηχανικούς τελικούς χρήστες ως χρήσιμη αναφορά για τις διεθνείς προσπάθειες προσέγγισης της βιωσιμότητας της παγκόσμιας χρήσης ενέργειας.

Αυτά τα ευρήματα περιγράφονται στο άρθρο με τίτλο Αξιολόγηση της ανταγωνιστικότητας των εθνικών ανανεώσιμων πηγών ενέργειας της G20:Ένα αναθεωρημένο μοντέλο διαμαντιών του Porter, που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο περιοδικό Renewable and Sustainable Energy Reviews. Αυτή η εργασία διεξήχθη από τον Kai Fang από το Zhejiang University και το Πανεπιστήμιο Leiden, Yunheng Zhou και Sujian Guo  από  Zhejiang University, Shuang Wang από  Hang Zhou Dianzi University και Ruike Ye από το  Zhejiang University of Technology.