Προκαταλήψεις στην Έρευνα Άγριας Ζωής και Διατήρησης
Όλοι μας λατρεύουμε τα μεγάλα και χαρισματικά ζώα και συνήθως μεγαλώνουμε έχοντας στον τοίχο μας μια αφίσα με τίγρεις ή αρκούδες. Οι μεγάλες γάτες, ειδικότερα, είναι συχνά το σύμβολο της δύναμης και της δύναμης, λόγω των οποίων είναι δημοφιλείς μασκότ για επιχειρήσεις, αθλητικούς συλλόγους ή κυβερνήσεις. Ακόμη και τα πρώτα ιστορικά αρχεία απεικονίζουν λιοντάρια και λύκους ως ισχυρές πολιτιστικές προσωπικότητες. Τα μεγάλα σαρκοφάγα τυγχάνουν επίσης μεγάλης προσοχής από επιστήμονες και οικολόγους λόγω του χαρίσματος και της δημοτικότητάς τους στο κοινό. Ωστόσο, η τάξη Carnivora εκτείνεται πολύ πέρα από τα μεγάλα σαρκοφάγα και περιέχει πολλά άπιαστα και ελάχιστα γνωστά είδη. Ορισμένα είδη παραβλέπονται σε μεγάλο βαθμό από την επιστήμη και πολλοί τομείς και ερευνητικά θέματα παραμένουν ανεπαρκώς μελετημένα.
Από άποψη διατήρησης, οι πόροι θα πρέπει κατά προτίμηση να εστιάζονται σε είδη που το χρειάζονται περισσότερο. Παρόλο που ορισμένοι θεωρούν ότι όλα τα είδη είναι ίσα, άλλοι πιστεύουν ότι τα κονδύλια διατήρησης πρέπει να δαπανώνται σε βασικά είδη, τα οποία διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη λειτουργία του οικοσυστήματος και διέπουν την ευημερία άλλων ειδών. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι τα είδη με περιορισμένη κατανομή πρέπει να έχουν προτεραιότητα επειδή είναι πιο επιρρεπή στην εξαφάνιση. Ωστόσο, άλλοι συζητούν ότι τα ταξινομικά μοναδικά είδη αξίζουν πρόσθετη εστίαση στη διατήρηση και την έρευνα, έτσι ώστε να διατηρηθεί η γενετική ποικιλότητα μεταξύ των ειδών. Είναι γενικά αποδεκτό ότι τα είδη με υψηλό κίνδυνο εξαφάνισης θα πρέπει να αποτελούν στόχους για τη διαχείριση της διατήρησης, αν και αυτό δεν συμβαίνει πάντα.
Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ποιοι παράγοντες επηρεάζουν την κατανομή των προσπαθειών διατήρησης και της επιστημονικής έρευνας. Αυτή η μελέτη έκανε μια προσπάθεια αξιολόγησης της πιθανής μεροληψίας στην έρευνα και την ιεράρχηση της διατήρησης δύο οικογενειών σαρκοφάγων, δηλαδή των Felidae (38 είδη γατών) και των Canidae (36 είδη σκύλων). Η επιστημονική παραγωγή, που μετρήθηκε με τον αριθμό των επιστημονικών δημοσιεύσεων, συγκρίθηκε ποσοτικά με τα χαρακτηριστικά των ειδών, όπως το μέγεθος του σώματος, η κατάσταση διατήρησης, το φαινόμενο θεμελίωσης, η γεωγραφική περιοχή και η ταξινομική ιδιαιτερότητα. Συνολικά 4.351 άρθρα με κριτές από ομοτίμους συμπεριλήφθηκαν σε αυτήν τη μελέτη, τα οποία δημοσιεύθηκαν μεταξύ 2013 και 2017.
Ο αριθμός των επιστημονικών άρθρων διέφερε πολύ μεταξύ των ειδών. Το μεγαλύτερο μέλος της οικογένειας των γατών, η τίγρη (Panthera tigris ), πρωταγωνίστησε σε 359 εκδόσεις, ενώ η μικρότερη άγρια γάτα στον κόσμο, η σκουριασμένη γάτα (Prionailurus rubiginosus ) μελετήθηκε μόνο μία φορά. Στην οικογένεια των κυνίδων, το αουτσάιντερ ήταν το τσακάλι με πλευρές ρίγες (Canis adustus ), με μία μόνο δημοσίευση στο όνομά της. Όπως ήταν αναμενόμενο, ο γκρίζος λύκος (Canis lupus ) βγήκε νικητής με 579 δημοσιεύσεις. Κατά την εξέταση των θεμάτων που μελετήθηκαν, μια αξιοσημείωτη διαφορά ήταν ότι οι μελέτες για τα αιλουροειδών επικεντρώθηκαν κυρίως στη διατήρηση και τη διαχείριση της άγριας ζωής, ενώ οι μελέτες για κυνοειδή συνήθως αφορούσαν ασθένειες και άλλα θέματα που σχετίζονται με την υγεία (Εικόνα 1). Αυτό πιθανότατα εξηγείται από το γεγονός ότι τα είδη που μοιάζουν με σκύλους φέρουν συχνότερα ασθένειες που ενέχουν κινδύνους για τον άνθρωπο και τα ζώα. Επίσης, αποτελούν συχνότερα οικονομικό κίνδυνο ως χωροκατακτητικό είδος.
Οι καλύτεροι προγνωστικοί παράγοντες για την κατανομή της έρευνας ήταν το μέγεθος του σώματος και η θεμελιώδης επίδραση των ειδών. Τα δύο χαρακτηριστικά σχετίζονται, καθώς τα μεγάλα σαρκοφάγα είναι πιο πιθανό να έχουν μια βασική λειτουργία στα οικοσυστήματα. Ένα άλλο επιχείρημα που υποστηρίζει την εύνοια των μεγάλων σαρκοφάγων για επιστημονική έρευνα είναι ότι είναι συνήθως πιο ευάλωτα στην εξαφάνιση και συχνότερα έρχονται σε σύγκρουση με τον άνθρωπο λόγω του αυξημένου ανταγωνισμού για τους πόρους και του αντιληπτού κινδύνου για τον άνθρωπο. Παρ' όλα αυτά, πολλά μικρά και απειλούμενα σαρκοφάγα εξακολουθούν να μην έχουν μελετηθεί ιδιαίτερα. Διαπιστώθηκε ότι τα δέκα μικρότερα είδη αιλουροειδών έλαβαν κατά μέσο όρο 10,4 είδη, σε σύγκριση με έναν μέσο όρο 170,2 ειδών για τα δέκα μεγαλύτερα αιλοειδή. Για παράδειγμα, η γάτα του κόλπου (Catopuma badia ), γάτα των Άνδεων (Leopardus jacobita). ), και την αλεπού του Δαρβίνου (Lycalopex fulvipes ) βρίσκονται σε κίνδυνο εξαφάνισης αλλά περιλαμβάνονται μόνο σε 2 έως 3 δημοσιεύσεις.
Η κατάσταση διατήρησης των ειδών, μέσω της κατηγορίας της IUCN και της τάσης του πληθυσμού, δεν ήταν καλός προγνωστικός παράγοντας της ερευνητικής παραγωγής. Ως εκ τούτου, τα απειλούμενα είδη γενικά δεν μελετώνται συχνότερα από τα μη απειλούμενα είδη. Για τα αιλουροειδή, ωστόσο, η επιστημονική έρευνα ήταν πιο πιθανό να κατανεμηθεί σε απειλούμενα είδη. Για τους κυνόδοντες ίσχυε το αντίθετο. Αυτό αναμένεται να σχετίζεται με την υψηλότερη αισθητική ελκυστικότητα και τη δημοτικότητα των άγριων γατών. Τα είδη που μοιάζουν με σκύλους θεωρούνται γενικά λιγότερο χαρισματικά, γεγονός που αλλάζει την ανθρώπινη στάση και τη συνάφειά τους με την επιστήμη και τη διατήρηση.
Αυτή η μελέτη δεν βρήκε επίσης καμία απόδειξη ότι το μέγεθος της γεωγραφικής περιοχής σχετίζεται με την κατανομή της έρευνας. Το γεγονός ότι τα είδη με μικρή εμβέλεια δεν τυγχάνουν περισσότερης έρευνας και προσοχής για τη διατήρηση δεν προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη, καθώς τα είδη με μεγάλη κατανομή μπορούν απλώς να μελετηθούν σε περισσότερες τοποθεσίες. Για παράδειγμα, σαρκοφάγα με μεγάλη κατανομή, όπως το πούμα (Puma concolor ) και Ευρασιατικός λύγκας (Lynx lynx ), ήταν το κύριο θέμα μελέτης κατά μέσο όρο 387 άρθρων. Είδος σαρκοφάγων με μικρή εξάπλωση, όπως η λεοπάρδαλη του χιονιού (Panthera uncia ) και ιβηρικός λύγκας (Lynx pardinus ), μελετήθηκαν κατά μέσο όρο 40 φορές. Ήταν επίσης προφανές κατά τη διάρκεια αυτής της μελέτης ότι τα ταξινομικά μοναδικά είδη δεν έχουν προτεραιότητα στην επιστημονική έρευνα. Μονότυπα είδη, τα οποία έχουν έναν εκπρόσωπο ανά γένος, τα οποία δεν έχουν μελετηθεί σε μεγάλο βαθμό και όλα σχεδόν απειλούμενα είναι τα μανούλα (Otocolobus manul ), μαρμάρινη γάτα (Pardofelis marmorata ), και θαμνώδης σκύλος (Speothos venaticus ).
Αυτή η μελέτη επιβεβαιώνει ότι οι ερευνητικές προσπάθειες δεν επικεντρώνονται ακόμη σε είδη που τη χρειάζονται περισσότερο. Ταξινομικές, βιολογικές και οικολογικές μελέτες εξακολουθούν να λείπουν για πολλά είδη, παρόλο που αυτές οι πτυχές είναι απαραίτητες για τον καθορισμό στόχων διατήρησης και σχεδίων διαχείρισης για τα είδη. Κατά προτίμηση, θα πρέπει να γίνει προσπάθεια να διατεθούν κονδύλια έρευνας και διατήρησης σε είδη που παραμένουν ανεπαρκώς μελετημένα, που απειλούνται με εξαφάνιση και που είναι ταξινομικά μοναδικά.
