Πώς αποφεύγουν τα θαλάσσια θηλαστικά τις στροφές; Η μελέτη προσφέρει νέα υπόθεση, υπογραμμίζει τον ρόλο που παίζει ο Sonar στις σκέλη

Τα θαλάσσια θηλαστικά, όπως οι φάλαινες και τα δελφίνια, μπορούν να βουτήξουν σε μεγάλα βάθη χωρίς να βιώνουν ασθένεια αποσυμπίεσης, επίσης γνωστή ως στροφές. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι έχουν εξελίξει φυσιολογικές προσαρμογές που τους επιτρέπουν να αντέχουν στις αλλαγές υψηλής πίεσης που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της κατάδυσης. Ωστόσο, υπάρχουν ακόμα πολλά που δεν είναι κατανοητά για το πώς τα θαλάσσια θηλαστικά αποφεύγουν τις στροφές.

Μια νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Frontiers in Physiology" προσφέρει μια νέα υπόθεση που μπορεί να βοηθήσει να εξηγήσει πώς τα θαλάσσια θηλαστικά είναι σε θέση να αποφύγουν τις στροφές. Η μελέτη, που διεξάγεται από ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας του Σαν Ντιέγκο, υποδηλώνει ότι τα θαλάσσια θηλαστικά μπορούν να χρησιμοποιήσουν μια διαδικασία που ονομάζεται "απονοιτογόνωση" για να μειώσει την ποσότητα του αζώτου στους ιστούς τους πριν από την κατάδυση. Αυτή η διαδικασία περιλαμβάνει την εκπνοή διοξειδίου του άνθρακα, το οποίο με τη σειρά του αναγκάζει το σώμα να απελευθερώσει άζωτο.

Όταν ένα θαλάσσιο θηλαστικό καταδύεται, η πίεση του νερού αυξάνεται, γεγονός που προκαλεί τη διάλυση του αζώτου στους ιστούς του σώματος στην κυκλοφορία του αίματος. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε ασθένεια αποσυμπίεσης εάν το θαλάσσιο θηλαστικό ανεβαίνει πολύ γρήγορα, καθώς οι φυσαλίδες αζώτου μπορούν να σχηματιστούν στο σώμα και να προκαλέσουν βλάβη στον ιστό. Με τη μείωση της ποσότητας αζώτου στο σώμα πριν από την κατάδυση, τα θαλάσσια θηλαστικά μπορεί να είναι σε θέση να μειώσουν τον κίνδυνο ασθένειας αποσυμπίεσης.

Η μελέτη υπογραμμίζει επίσης τον πιθανό ρόλο που διαδραματίζει το SONAR σε κλώνους θαλάσσιων θηλαστικών. Το Sonar είναι μια τεχνολογία που χρησιμοποιεί ηχητικά κύματα για την ανίχνευση αντικειμένων υποβρύχιων. Όταν το σόναρ χρησιμοποιείται σε υψηλές συχνότητες, μπορεί να παράγει δυνατούς θορύβους που μπορούν να προκαλέσουν πανικό των θαλάσσιων θηλαστικών και να ανεβαίνουν πολύ γρήγορα, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε ασθένεια αποσυμπίεσης.

Οι ερευνητές υποδεικνύουν ότι απαιτείται περαιτέρω έρευνα για να κατανοήσουμε καλύτερα τον τρόπο με τον οποίο τα θαλάσσια θηλαστικά αποφεύγουν τις στροφές και τον πιθανό ρόλο που διαδραματίζει το SONAR σε κλώνους θαλάσσιων θηλαστικών. Αυτές οι πληροφορίες θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην ανάπτυξη στρατηγικών για τη μείωση του κινδύνου ασθένειας αποσυμπίεσης στα θαλάσσια θηλαστικά και την άμβλυνση των επιπτώσεων του σόναρ σε πληθυσμούς θαλάσσιων θηλαστικών.