Το Jurassic Fossil δείχνει πόσο πρώιμα θηλαστικά θα μπορούσαν να καταπιούν όπως οι σύγχρονοι απόγονοί τους
Μια νέα μελέτη με επικεφαλής τους ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον αποκάλυψε πόσο τα πρώιμα θηλαστικά ανέπτυξαν την ικανότητα να καταπιούν σαν τους σύγχρονους απογόνους τους. Η μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό *Current Biology *, ανέλυσε ένα απολιθωμένο κρανίο ενός θηλαστικού που μοιάζει με σκατά που ζούσε πριν από 164 εκατομμύρια χρόνια.
Το απολιθωμένο, γνωστό ως *eodelphis titijahensis *, είναι το παλαιότερο γνωστό παράδειγμα ενός θηλαστικού με ένα πλήρως σχηματισμένο συρματόσχοινο, ένα μικρό οστό στο μεσαίο αυτί που είναι απαραίτητο για την ακοή και την ισορροπία. Τα Stapes είναι επίσης υπεύθυνα για τη μετάδοση ηχητικών κραδασμών από το τύμπανο στο εσωτερικό αυτί.
Στα σύγχρονα θηλαστικά, τα στρώματα συνδέονται με το incus, ένα άλλο οστό στο μεσαίο αυτί, από έναν μικρό σύνδεσμο που ονομάζεται Stapedial Artery. Αυτός ο σύνδεσμος βοηθά στη σταθεροποίηση των στρωμάτων και του επιτρέπει να κινείται ελεύθερα. Ωστόσο, στο *eodelphis *, δεν υπάρχει η σταυρωτική αρτηρία.
Οι ερευνητές πιστεύουν ότι η απουσία της συρραπτικής αρτηρίας στο * eodelphis * υποδηλώνει ότι τα πρώιμα θηλαστικά μπορεί να είχαν διαφορετικό τρόπο ακοής και εξισορρόπησης από τα σύγχρονα θηλαστικά. Προτείνουν ότι τα πρώιμα θηλαστικά μπορεί να έχουν χρησιμοποιήσει διαφορετικό σύνδεσμο ή μυς για να σταθεροποιήσουν τα στρώματα.
Η μελέτη διαπίστωσε επίσης ότι το * eodelphis * είχε ένα σχετικά μικρό εσωτερικό αυτί σε σύγκριση με τα σύγχρονα θηλαστικά. Αυτό υποδηλώνει ότι τα πρώιμα θηλαστικά μπορεί να είχαν μια λιγότερο ευαίσθητη αίσθηση ακοής από τα σύγχρονα θηλαστικά.
Τα ευρήματα αυτής της μελέτης παρέχουν νέες ιδέες για την εξέλιξη της ακοής και της κατάποσης στα θηλαστικά. Προτείνουν ότι τα πρώιμα θηλαστικά μπορεί να είχαν διαφορετικό τρόπο ακοής και εξισορρόπησης από τα σύγχρονα θηλαστικά και ότι μπορεί να είχαν μια λιγότερο ευαίσθητη αίσθηση ακοής.
Επιπτώσεις για την εξέλιξη των θηλαστικών
Τα ευρήματα αυτής της μελέτης έχουν επιπτώσεις στην κατανόηση της εξέλιξης των θηλαστικών. Προτείνουν ότι τα πρώιμα θηλαστικά μπορεί να ήταν λιγότερο εξειδικευμένα από τα σύγχρονα θηλαστικά και ότι μπορεί να είχαν ένα ευρύτερο φάσμα προσαρμογών. Αυτό θα μπορούσε να βοηθήσει να εξηγηθεί γιατί τα θηλαστικά ήταν σε θέση να επιβιώσουν από το γεγονός εξαφάνισης που έσβησε τους δεινόσαυρους πριν από 66 εκατομμύρια χρόνια.
Η ακτινοβολούμενη αρτηρία είναι μια βασική δομή στο μεσαίο αυτί που βοηθά στη μετάδοση ηχητικών δονήσεων από το τύμπανο στο εσωτερικό αυτί. Στα περισσότερα θηλαστικά, η σταυρωτική αρτηρία συνδέεται με τα στελέχη, ένα μικρό οστό στο μεσαίο αυτί. Ωστόσο, στο *eodelphis *, δεν υπάρχει η σταυρωτική αρτηρία. Αυτό υποδηλώνει ότι τα πρώιμα θηλαστικά μπορεί να είχαν διαφορετικό τρόπο μετάδοσης ηχητικών δονήσεων στο εσωτερικό αυτί.
Η απουσία της στενής αρτηρίας στο * eodelphis * έχει επίσης επιπτώσεις στην κατανόηση της εξέλιξης της ακοής στα θηλαστικά. Στα σύγχρονα θηλαστικά, η συρραπτική αρτηρία συμβάλλει στη σταθεροποίηση των στρωμάτων και του επιτρέπει να κινείται ελεύθερα. Χωρίς την αρτηριακή αρτηρία, τα stapes ίσως να μην ήταν σε θέση να κινηθούν τόσο ελεύθερα, γεγονός που θα μπορούσε να επηρεάσει την ευαισθησία στην ακοή.
Τα ευρήματα αυτής της μελέτης παρέχουν νέες ιδέες για την εξέλιξη της ακοής και της κατάποσης στα θηλαστικά. Προτείνουν ότι τα πρώιμα θηλαστικά μπορεί να είχαν διαφορετικό τρόπο ακοής και εξισορρόπησης από τα σύγχρονα θηλαστικά και ότι μπορεί να είχαν μια λιγότερο ευαίσθητη αίσθηση ακοής. Αυτά τα ευρήματα θα μπορούσαν να βοηθήσουν να εξηγήσουν γιατί τα θηλαστικά ήταν σε θέση να επιβιώσουν από το γεγονός εξαφάνισης που έσβησε τους δεινόσαυρους πριν από 66 εκατομμύρια χρόνια.
