Μυστηριώδη καρότα χιονιού που παρατηρήθηκαν σε σημεία πρόσκρουσης μετεωριτών

Τον Φεβρουάριο του 2013, ο μετεωρίτης Τσελιάμπινσκ πέρασε στον ουρανό νωρίς το πρωί πάνω από τη δυτική Ρωσία. Το μεγαλύτερο μέρος του σώματος εξερράγη ψηλά στην ατμόσφαιρα, αλλά πολλά μικρότερα θραύσματα επέζησαν και έπεσαν βροχή στο χιονισμένο έδαφος. Αυτή την εβδομάδα, στο 46ο Συνέδριο Σεληνιακής και Πλανητικής Επιστήμης, οι ερευνητές αναφέρουν ότι μερικές από τις κρούσεις σκάλισαν παράξενα "καρότα" σε σχήμα χοάνης στο χιόνι. Οι επιστήμονες μπόρεσαν να αναδημιουργήσουν τις συνθήκες πρόσκρουσης σε μοντέλα υπολογιστών προκειμένου να μάθουν περισσότερα για τον μετεωρίτη του Τσελιάμπινσκ καθώς και για το πώς οι μετεωρίτες διεισδύουν σε πορώδεις στόχους γενικά. Αρχικά, οι ερευνητές είχαν υποθέσει ότι τα σχήματα του καρότου μπορεί να προκλήθηκαν από καυτά θραύσματα που έλιωσαν το χιόνι κατά τη διάρκεια της πρόσκρουσης, αλλά οι προσομοιώσεις έδειξαν ότι τα θραύσματα θα είχαν αρκετό χρόνο για να κρυώσουν σε ατμοσφαιρικές θερμοκρασίες πριν φτάσουν στο έδαφος. Αντίθετα, οι παράξενες χοάνες φαίνεται να σχηματίζονται κυρίως από μηχανικές δυνάμεις. Στην πρώτη φάση της πρόσκρουσης, σχηματίζεται ένας στρογγυλεμένος κρατήρας και το χιόνι κάτω από το βράχο συμπιέζεται, προκαλώντας αύξηση της πυκνότητάς του. Μέσα στα επόμενα 10 χιλιοστά του δευτερολέπτου, το πυκνότερο χιόνι επιβραδύνει σταδιακά τον μετεωρίτη και τα τοιχώματα της χοάνης στενεύουν ανάλογα. Τα σχήματα που φαίνονται τόσο στα μοντέλα όσο και στην πραγματικότητα είναι παρόμοια με άλλους κρατήρες πρόσκρουσης σε σχήμα χοάνης, όπως αυτά που φαίνονται στο διαστημόπλοιο Stardust της NASA, το οποίο συνέλεξε σωματίδια διαστημικής σκόνης σε αερογέλη. Αυτό οδηγεί τους ερευνητές στο συμπέρασμα ότι η φυσική τέτοιων κρούσεων μπορεί να εφαρμοστεί σε πολλά υλικά υψηλής πορότητας.

(πίστωση δεδομένων PDF:Robert Luther)