Μοναδικά μοτίβα στροβιλισμού δείχνουν το μαγνητικό παρελθόν της Σελήνης
Τα μοναδικά σχέδια στροβιλισμού μπορούν να παράγονται από αρχαίους σωλήνες μάγματος.
Εάν στηρίξετε ένα τηλεσκόπιο και κοιτάξετε τη Σελήνη, είναι πιθανό να δείτε μερικά περίεργα σχήματα να διαστέλλονται στην επιφάνειά της. Πολλοί άνθρωποι τους θεωρούν κρατήρες που έχουν απομείνει από την πρόσκρουση μετεωριτών, αφού τελικά πρόκειται για τη Σελήνη.
Αυτό θα ήταν βιαστικά συμπεράσματα, ωστόσο, σύμφωνα με μια ομάδα από το Πανεπιστήμιο Rutgers. Αυτά τα φωτεινά, κυματιστά σχήματα είναι γνωστά ως «σεληνικοί στροβιλισμοί» και μέχρι τώρα αποτελούσαν κάπως μυστήριο.
Cheesy swirls
Ένα από τα πιο εντυπωσιακά χαρακτηριστικά αυτών των στροβιλισμών είναι ότι έρχονται χέρι-χέρι με ισχυρά — αλλά τοπικά — μαγνητικά πεδία. Αυτοί οι στροβιλισμοί, καθώς και ο παράξενος μαγνητισμός τους, είναι γνωστοί εδώ και δεκαετίες. Οι προσπάθειες χαρτογράφησης της μαγνητικής δραστηριότητας στη Σελήνη (δεν έχει δικό της μαγνητικό πεδίο) κατά τη διάρκεια των αποστολών Apollo 15 και 16 ήταν οι πρώτες που εντόπισαν αυτούς τους στροβίλους ως πηγές μαγνητισμού το 1979.
Από τότε, όσο και να προσπαθήσουμε, δεν μπορούσαμε να κάνουμε κεφάλια ή ουρές από τους στροβιλισμούς. Κάθε νέα πληροφορία φαινόταν απλώς να επιδεινώνει περαιτέρω το πρόβλημα. Για παράδειγμα, οι στροβιλισμοί είναι λιγότερο έντονοι και λιγότερο περίπλοκοι σε μεγαλύτερα υψόμετρα. Κάθε στροβιλισμός έχει τη δική του μαγνητική υπογραφή, αλλά υπάρχουν επίσης μαγνητικά πεδία στη Σελήνη που είναι εντελώς διαφορετικά από τους στροβίλους. Επιπροσθέτως, οι στροβιλισμοί δείχνουν γεωλογικά σημάδια που υποδηλώνουν ότι πρόκειται για νέους σχηματισμούς (είναι πολύ λιγότερο διαβρωμένοι από τους γύρω βράχους) — ωστόσο, σίγουρα δεν είναι νέοι σχηματισμοί. τους έχουμε δει εκεί πάνω εδώ και δεκαετίες.
Η μοντελοποίηση υπολογιστή επέτρεψε στην ομάδα να ανακαλύψει ότι, για να ταιριάζει με την παρατηρούμενη μαγνητική υπογραφή, κάθε στροβιλισμός πρέπει να σχηματιστεί κοντά ή ακριβώς πάνω από στενές δομές που βρίσκονται κοντά στην επιφάνεια και μπορούν να δημιουργήσουν ένα μαγνητικό πεδίο. Μια δομή που ταιριάζει σε αυτήν την περιγραφή είναι οι σωλήνες λάβας ή τα αναχώματα λάβας — τα προϊόντα της αρχαίας ηφαιστειακής δραστηριότητας, εξηγεί η ομάδα.
Αυτοί οι σωλήνες είναι υπολείμματα από τις ίδιες ροές λάβας από βασάλτη που, πριν από 3 έως 4 δισεκατομμύρια χρόνια, δημιούργησαν τις σκοτεινές και φαρδιές πεδιάδες βασάλτη που φαίνονται πάνω από την επιφάνεια της Σελήνης. Αυτό θα εξηγούσε γιατί αυτοί οι υπόγειοι σχηματισμοί μαγνητίστηκαν. Τα μαγνητικά πεδία που δημιουργούνται από τους σωλήνες θα εκτρέψουν επίσης τα εισερχόμενα σωματίδια του ηλιακού ανέμου, βοηθώντας στην απομόνωση των στροβιλισμών από τις καιρικές συνθήκες.
Όταν ο βράχος της Σελήνης (ρεγόλιθος) θερμαίνεται στους περίπου 600° Κελσίου (875° Κέλβιν ή 1.112° Φαρενάιτ) σε ένα περιβάλλον που στερείται οξυγόνου αλλά έχει μαγνητικό πεδίο, «εντυπώνεται» με αυτό το ίδιο το πεδίο — μαγνητίζεται. Η θερμότητα προκαλεί τη διάσπαση ορισμένων ορυκτών στο βράχο, απελευθερώνοντας σίδηρο, ο οποίος μαγνητίζεται προς την ίδια κατεύθυνση με το περιβάλλον πεδίο.
Αυτή η διαδικασία συνήθως δεν λαμβάνει χώρα στη Γη, επειδή υπάρχει πολύ οξυγόνο εδώ. Δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί στη Σελήνη σήμερα, γιατί έχασε τόσο τις ροές λάβας όσο και το μαγνητικό του πεδίο. Ωστόσο, σύμφωνα με ορισμένες από τις προηγούμενες έρευνες της ομάδας, το σεληνιακό μαγνητικό πεδίο παρέμεινε έως και 2 δισεκατομμύρια χρόνια περισσότερο. Άρα η υπόθεσή τους ταιριάζει με το χρονοδιάγραμμα.
Η ομάδα ελπίζει ότι η επόμενη αποστολή στη Σελήνη θα μελετήσει απευθείας αυτούς τους στροβίλους και θα επιβεβαιώσει ή θα διαψεύσει την υπόθεσή τους.
Η εργασία "Lunar Swirl Morphology Constrains the Geometry, Magnetization, and Origins of Lunar Magnetic Anomaliies" δημοσιεύτηκε στο Journal of Geophysical Research:Planets .
