Περιβαλλοντική και κλιματική εξέλιξη κατά τα τελευταία 11.600 χρόνια στην περιοχή της Δυτικής Μεσογείου
Η παλαιοοικολογική μελέτη αρκετών υγροτόπων στα βουνά της Σιέρα Νεβάδα της Ισπανίας με επικεφαλής ερευνητές από το Τμήμα Στρωματογραφίας και Παλαιοντολογίας του Πανεπιστημίου της Γρανάδας έδειξε ότι τα οικοσυστήματα της Σιέρα Νεβάδα είναι εξαιρετικοί αισθητήρες για τον προσδιορισμό των επιπτώσεων της περιβαλλοντικής και κλιματικής αλλαγής. καθώς και τον ανθρώπινο αντίκτυπο κατά τις προηγούμενες χιλιετίες στη νότια Ιβηρική Χερσόνησο, καθώς και μια βασική πρόβλεψη των συνεπειών της μελλοντικής κλιματικής αλλαγής σε αυτά τα οικοσυστήματα.
Η Σιέρα Νεβάδα είναι μια από τις πιο εξέχουσες οροσειρές της νότιας Ευρώπης και βρίσκεται σε μια ενδιαφέρουσα γεωγραφική τοποθεσία ανάμεσα σε υγρά και ξηρά κλίματα. Κατά συνέπεια, είναι ένα από τα σημαντικότερα κέντρα φυτικής ποικιλότητας στην περιοχή της δυτικής Μεσογείου. Ο υγρότοπος Padul βρίσκεται στους νοτιοδυτικούς πρόποδες της Σιέρα Νεβάδα και είναι ένας από τους σημαντικότερους υγροτόπους στη νότια Ευρώπη, περιέχει μια μακρά ιζηματογενή ακολουθία που καθιστά αυτήν την περιοχή πολύ ενδιαφέρουσα για παλαιοπεριβαλλοντικές και παλαιοκλιματικές ανακατασκευές.
Μια νέα ιζηματογενής ακολουθία από το Padul, συμπεριλαμβανομένου ενός πλήρους παλαιοαρχείου των τελευταίων 11.600 ετών, ανακαλύφθηκε το 2015. Το άρθρο «Χιλιετής κλίμακας κυκλικό περιβάλλον και κλιματική μεταβλητότητα κατά τη διάρκεια του Ολόκαινου στην περιοχή της δυτικής Μεσογείου που συνάγεται από μια νέα ανάλυση πολλαπλών υποψηφίων από το αρχείο Padul (Σιέρα Νεβάδα, Ισπανία)» που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο Global and Planetary Change , αναφορές των περασμένων περιβαλλοντικών και κλιματικών μεταβάσεων μεταξύ των διαφορετικών εποχών μέσω του Ολόκαινου (τελευταία 11.600 χρόνια) στην περιοχή της δυτικής Μεσογείου και η σύνδεση με την παγκόσμια ατμοσφαιρική-ωκεάνια-ηλιακή δυναμική. Για να επιτευχθούν οι κύριοι στόχοι που προτάθηκαν για αυτό το έργο, έπρεπε πρώτα να ξεπεράσουμε μια ανάλυση πολλαπλών αντιπροσώπων στην ιζηματογενή ακολουθία χρησιμοποιώντας διαφορετικές εργαστηριακές τεχνικές (λιθολογική ταυτοποίηση, μέτρο φυσικών ιδιοτήτων, αναγνώριση μικρο- και μακρο-αλιθωμάτων, οργανική και ανόργανη γεωχημεία αναλύσεις) και μεταγενέστερες στατιστικές επεξεργασίες στο σύνολο δεδομένων.
Τα αποτελέσματά μας δείχνουν ότι μια σημαντική κλιματική αλλαγή συνέβη πριν από περίπου 4.700 χρόνια, όταν σημειώθηκε σημαντική μείωση της περιφερειακής μεσογειακής δασικής κάλυψης (που σχηματίζεται κυρίως από αειθαλή και φυλλοβόλα βελανιδιές). Επιπλέον, διαπιστώσαμε ότι οι αλλαγές στο περιβάλλον συνέβησαν κυκλικά σε μικρότερες κλίμακες, που εξαρτώνται από δύο διαφορετικές κλιματικές δυναμικές που επηρεάζουν την περιοχή της δυτικής Μεσογείου, μία από αυτές με κυκλική περιοδικότητα μεταξύ 1000 και 2000 ετών που επηρεάζει τα περιβάλλοντα κατά το πρώιμο και το μέσο Ολόκαινο. από περίπου 11600 έως 4700 χρόνια πριν), πιθανώς σχετίζεται με την εξωτερική ηλιακή ισχύ και ένα άλλο κυκλικό κλιματικό μοτίβο με περιοδικότητα περίπου 1500 ετών, που επηρέασε αυτά τα οικοσυστήματα τα τελευταία 4700 χρόνια και πιθανότατα σχετιζόταν κυρίως με ωκεάνιο-ατμοσφαιρικό έλεγχο, εν μέρει σχετικό με τη λειτουργία βορειοατλαντικής ταλάντωσης (NAO).
Σημαντική ανθρώπινη επίδραση παρατηρήθηκε επίσης σε αυτήν την περιοχή τα τελευταία 1.500 χρόνια, επηρεάζοντας σε μεγάλο βαθμό τα οικοσυστήματα, κυρίως από την καλλιέργεια δημητριακών και οπωροφόρων δέντρων όπως η ελιά.
Αυτά τα ευρήματα περιγράφονται στο άρθρο με τίτλο Millennial-scale κυκλικό περιβάλλον και μεταβλητότητα του κλίματος κατά τη διάρκεια του Ολόκαινου στην περιοχή της δυτικής Μεσογείου που προκύπτει από μια νέα ανάλυση πολλαπλών αντιπροσώπων από το αρχείο Padul (Σιέρα Νεβάδα, Ισπανία), που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο περιοδικό Παγκόσμια και Πλανητική Αλλαγή .
Αυτή η εργασία διεξήχθη από τους María J. Ramos-Román, Gonzalo Jiménez-Moreno, Jon Camuera και Antonio García-Alix από το Πανεπιστήμιο της Γρανάδας (Ισπανία), R. Scott Anderson και Cole Webster από το Πανεπιστήμιο της Βόρειας Αριζόνα (ΗΠΑ), Francisco J. Jiménez-Espejo από την Ιαπωνική Υπηρεσία Επιστήμης και Τεχνολογίας της Θαλάσσιας Γης (Ιαπωνία), ο Dirk Sachse από το Helmholtz Centre Potsdam (Γερμανία), ο Jaime L. Toney από το Πανεπιστήμιο της Γλασκόβης (Ηνωμένο Βασίλειο), ο José S. Carrión από το Πανεπιστήμιο της Μούρθια (Ισπανία) και Yurena Yanes από το Πανεπιστήμιο του Σινσινάτι (ΗΠΑ).
