Εύρεση συμβιβασμού κατά την πρόκληση σεισμών μικρού μεγέθους
Στη δεκαετία του εξήντα και του εβδομήντα του περασμένου αιώνα, ο Raileigh και οι συνεργάτες του πειραματίστηκαν με την έγχυση υγρών στο υπέδαφος του Κολοράντο, με στόχο τον έλεγχο των σεισμών. Στόχος τους ήταν να λιπάνουν τα ρήγματα για να προκαλέσουν και να πυροδοτήσουν σεισμούς μικρού μεγέθους αντί να χτυπηθούν από τον «μεγάλο». Το έργο εγκαταλείφθηκε, αλλά απέδειξαν πώς η έγχυση ρευστού μπορεί να δημιουργήσει σεισμικότητα.
Η ιστορία αναζωπυρώθηκε κατά την τελευταία δεκαετία, ειδικά στην Οκλαχόμα της Ολλανδίας και σε άλλες περιοχές του κόσμου όπου οι βιομηχανικές δραστηριότητες κατηγορήθηκαν για την πρόκληση σεισμών λόγω της εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων. Η αρχική ιδέα για την αναστολή της βίας της φύσης μετατράπηκε σε αγωγές κατά βιομηχανιών. Στην πραγματικότητα, έγινε ολοένα και πιο προφανές ότι τοποθεσίες όπου έγιναν μεγάλες εγχύσεις υγρών ή εκδήλωση εξαγωγής αερίου μπορεί πράγματι να προκαλέσουν σεισμούς. Συνήθως, αυτή η σεισμικότητα είναι πολύ μικρού μεγέθους, αλλά ισχυροί σεισμοί πιστεύεται επίσης ότι προκαλούνται από δραστηριότητες πετρελαϊκών εταιρειών ή από φράγματα αποθήκευσης νερού.
Ο φλοιός της Γης, ιδιαίτερα κοντά στα όρια των πλακών, θεωρείται ότι βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση τάσης και μικρές διαταραχές μπορεί να προκαλέσουν κινήσεις ρηγμάτων και σεισμούς. Έχει πλέον αποδειχθεί καλά από τον Keranen και τους συνεργάτες του ότι μια μεγάλη ποσότητα έγχυσης λυμάτων ήταν η αιτία της αύξησης της σεισμικότητας της Οκλαχόμα από το 2008, με αποκορύφωμα τον σεισμό 5,7 M 2011. Αρκετοί εξέχοντες επιστήμονες, όπως ο Marco Zoback, ο Artur McGarr και ο Bill Ellsworth, έχουν δείξει σε μια σειρά από δημοσιεύσεις τη σχέση μεταξύ βιομηχανικών δραστηριοτήτων και σεισμικότητας. Ωστόσο, απαιτείται ταξινόμηση των διαφορετικών τύπων ρυθμίσεων προκειμένου να καθοριστούν τα επίπεδα προσοχής των δραστηριοτήτων.
Ο Παράκελσος, ένας Ελβετο-Ιταλός επιστήμονας (1493-1541) πρότεινε σοφά ότι «η δόση κάνει το δηλητήριο»:κάθε ουσία ή δράση μπορεί να είναι είτε ασφαλής είτε επικίνδυνη σε συνάρτηση με την ποσότητα της. Ακόμη και το νερό σε μια δεδομένη ποσότητα μπορεί να σκοτώσει το ανθρώπινο σώμα. Σε ένα πρόσφατο άρθρο (2018), επισημάνθηκε ότι η επαγόμενη σεισμικότητα μπορεί να δημιουργηθεί με διαφορετικούς τρόπους ως συνάρτηση της ποσότητας και της πίεσης της έγχυσης ρευστού, της εξαγωγής φορτισμένου/αφαίρεσης σε σχέση με το φυσικό λιθοστατικό φορτίο και της υδροστατικής πίεσης στο υπέδαφος. Προκειμένου να υιοθετηθούν οι καλύτερες διαδικασίες ασφαλείας, οι ανθρωπογενείς σεισμοί θα πρέπει να διαφοροποιούνται ανάλογα με την προέλευσή τους.
Μπορούν να αναγνωριστούν τουλάχιστον τέσσερις διαφορετικοί τύποι ρυθμίσεων στις οποίες οι ανθρωπογενείς δραστηριότητες μπορεί να προκαλέσουν σεισμικότητα. Σεισμοί μεταβλητού (κυρίως πολύ μικρού) μεγέθους μπορεί να οφείλονται 1) στην εκμετάλλευση ρευστών που συνεπάγονται συμπίεση πετρωμάτων και κατάρρευση του υπερκείμενου όγκου του φλοιού, 2) στην έγχυση ρευστών που μειώνουν την αντοχή των πετρωμάτων, 3) στη φόρτιση ή εκφόρτωση του φλοιού που μπορεί να διεγείρει εναλλακτικά επεκτατικούς ή συσταλτικούς σεισμούς και 4) την έγχυση ρευστών σε πίεση μεγαλύτερη από το φορτίο των πετρωμάτων προκειμένου να προκληθεί υδροθραύση.
Επομένως, ναι, υπάρχει επαγόμενη και προκαλούμενη σεισμικότητα, αλλά είναι δυνατός ένας συμβιβασμός μεταξύ βιομηχανικών δραστηριοτήτων σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο ή γεωθερμικές δραστηριότητες εάν οι αρχικές φυσικές πιέσεις στις διαφορετικές τεκτονικές και φλοιώδεις ρυθμίσεις παραμείνουν ανεπηρέαστες κάτω από ένα δεδομένο όριο, όπως έξυπνα έδειξε ο Paracelsus.
