Πώς να «ζυγίσετε» τους μωρούς πλανήτες
Παρόμοια με το πώς σχηματίζονται τα αστέρια, η πιο δημοφιλής θεωρία μεταξύ των σημερινών επιστημόνων σχετικά με τη δημιουργία πλανητών είναι ότι είναι αποτέλεσμα της κατάρρευσης ενός νεφελώματος. Κατά τη διάρκεια της μακράς εξέλιξης του επιδεινούμενου αερίου νέφους, το νεφέλωμα μεταμορφώνεται σε μια δομή που ονομάζεται πρωτοπλανητικός δίσκος, με ένα νεοσχηματισμένο αστέρι στο κέντρο του. Ένας τέτοιος δίσκος παρέχει ένα μέρος επώασης για αναπτυσσόμενους πλανήτες.
Μόλις πρόσφατα, για πρώτη φορά σε καταγραφή, «ζυγίστηκαν» οι νέοι μελλοντικοί πλανήτες (που αναφέρονται επίσης ως πρωτοπλανήτες) που αναπτύσσονται σε έναν από αυτούς τους πρωτοπλανητικούς δίσκους. Αρκετές επιστημονικές εργασίες δημοσιεύτηκαν νωρίτερα αυτόν τον μήνα ως συμπερασμάτων στο Astrophysical Journal Letters συζητήστε έναν νέο τρόπο λειτουργίας που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τον υπολογισμό διαφόρων φυσικών χαρακτηριστικών αυτών των πρωτοπλανήτων. Είναι επίσης αρκετά ακριβές και αξιόπιστο.
Μια ομάδα αστρονόμων με επικεφαλής τον Richard Teague ήταν υπεύθυνη για την ανακάλυψη δύο νεαρών πλανητών με μάζα κοντά στο μέγεθος της μάζας του Δία, του μεγαλύτερου πλανήτη στο ηλιακό μας σύστημα. Τα δύο σώματα βρίσκονται σε τροχιά γύρω από ένα αστέρι που φέρει την επισήμανση HD 163296. Αυτή η σφαίρα τεσσάρων εκατομμυρίων ετών με καμένο αέριο είναι ακόμα νεαρή ηλικία καθώς ένα αστέρι στο μέγεθος του Ήλιου μας θα είχε κανονικό προσδόκιμο ζωής περίπου 10 δισεκατομμυρίων ετών και περισσότερο .
Αλλά ένα ξεχωριστό κόμμα επιστημόνων, αυτό με έδρα την Αυστραλία και επικεφαλής τον Christophe Pinte, αφιέρωσε επίσης χρόνο στην εξέταση του ίδιου συστήματος. Παρατήρησαν έναν τρίτο πρωτοπλανήτη σε μια επανάσταση γύρω από το ίδιο αστέρι. Ωστόσο, το εύρημα που αποδόθηκε στην ομάδα του Pinte ήταν ένας νεαρός πλανήτης σχεδόν δύο φορές πιο μαζικός από τον αέριο γίγαντα Δία.
Και οι δύο ομάδες χρησιμοποίησαν δεδομένα από το Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA). Αυτό είναι ένα σύστημα ραδιοτηλεσκοπίων που βρίσκεται στη Χιλή, Νότια Αμερική. Οι δύο ομάδες αστρονόμων εξέτασαν προσεκτικά την κίνηση του νεφελώδους αερίου. Και οι δύο κατάφεραν να αναπτύξουν μια διαδικασία μέτρησης της ταχύτητας του αερίου παρατηρώντας την αλλαγή στο μήκος κύματος του φωτός που εκπέμπεται από τα μόρια του μονοξειδίου του άνθρακα.
Η βαρυτική έλξη ενός πλανήτη θα εξηγούσε καλύτερα τις αέριες κινήσεις. Ο Richard Teague πιστεύει ότι αυτή η μέθοδος μέτρησης θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί αποτελεσματικά στην παρατήρηση πολλών άλλων αστέρων και πρωτοπλανήτων. Με αυτόν τον τρόπο, ελπίζει ότι οι επιστήμονες θα μπορέσουν να ανακαλύψουν ποιοι τύποι πρωτοπλανητών είναι πιο συνηθισμένοι στον κόσμο.
