Το σπάσιμο πάγου δημιούργησε τους θερμοπίδακες Enceladuss – Και την ευκαιρία να αναζητήσετε ζωή

Έχει δοθεί μια εξήγηση για τις κουρτίνες θερμοπίδακα στον Εγκέλαδο που ανακαλύφθηκαν από το διαστημόπλοιο Cassini το 2006. Αυτοί οι θερμοπίδακες επιτρέπουν στον ωκεανό μέσα στο μικρό φεγγάρι του Κρόνου να διαφύγει στο διάστημα, παρέχοντας την ευκαιρία σε μελλοντικές αποστολές να δοκιμάσουν τη σύνθεση χωρίς να χρειάζεται να τρυπήσουν μέσα . Νέα στοιχεία δείχνουν ότι οι θερμοπίδακες γίνονται δυνατοί από ρωγμές που παράγονται κατά τη διάρκεια μιας φάσης ψύξης στους μακρούς τροχιακούς κύκλους του Εγκέλαδου.

Όταν οι αστροβιολόγοι προσπαθούν να φανταστούν τη ζωή σε άλλους κόσμους, υπάρχουν λίγα πράγματα στα οποία συμφωνούν – αλλά υπάρχει σχεδόν συναίνεση ότι το νερό σε υγρή μορφή είναι το κλειδί. Ωστόσο, από τότε που ο Άρης στέγνωσε, δεν έχει βρεθεί υγρό νερό στην επιφάνεια οποιουδήποτε σώματος στο Ηλιακό Σύστημα εκτός από τη Γη. Ωστόσο, ορισμένα φεγγάρια (και ίσως ο Πλούτωνας) έχουν επιβεβαιώσει ή υποπτεύονται εσωτερικούς ωκεανούς, αντιπροσωπεύοντας την καλύτερη ευκαιρία για εξωγήινη ζωή που μπορούμε να φτάσουμε.

Η Ευρώπη μπορεί να έχει καλύτερες προοπτικές να υποστηρίξει τη ζωή στα βάθη της, ιδιαίτερα πολύπλοκη ζωή, αλλά η ανίχνευσή της θα μπορούσε να αποδειχθεί δύσκολη εάν απαιτεί διάτρηση χιλιομέτρων πάγου. Από την άλλη πλευρά, ο Εγκέλαδος χύνει τα σπλάχνα του σε όλη την εσωτερική τροχιά του Κρόνου. Εάν υπάρχει ζωή μέσα, τα ίχνη μπορεί να εκτοξευθούν μέσα από αυτούς τους θερμοπίδακες όπου μπορούμε να τη δοκιμάσουμε.

Αυτό καθιστά μια νέα δημοσίευση στο Geophysical Research Letters που εξηγεί γιατί υπάρχουν οι κουρτίνες του θερμοπίδακα αρκετά σημαντικό.

Οι θερμοπίδακες αναδύονται από μακριές, λεπτές «ρίγες-τίγρης» κοντά στον νότιο πόλο του Εγκέλαδου – αλλά η προέλευση αυτών των ρωγμών, που πιστεύεται ότι διατρέχουν 5-14 χιλιόμετρα (3-8 μίλια) μέσα από τον παγωμένο φλοιό του φεγγαριού, ήταν μυστηριώδης.

"Κέρδισε την προσοχή τόσο των επιστημόνων όσο και του ευρύτερου κοινού", δήλωσε ο Δρ Μαξ Ρούντολφ από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, Ντέιβις σε μια δήλωση.

Ο Ρούντολφ και οι συν-συγγραφείς προτείνουν ότι είναι το προϊόν των αλλαγών σε αυτόν τον φλοιό που προκύπτουν από διακυμάνσεις στην τροχιά του Εγκέλαδου γύρω από τον Κρόνο.

Ακόμη και η τροχιά της Γης ποικίλλει μεταξύ πιο στρογγυλεμένης και πιο επιμήκης, ένας από τους κύκλους Milankovich που έλεγχε το κλίμα για εκατομμύρια χρόνια έως ότου οι άνθρωποι προκάλεσαν πιο γρήγορες αλλαγές. Με τόσα πολλά φεγγάρια του Κρόνου – μερικά πολύ μεγαλύτερα από τον Εγκέλαδο – να ασκούν τη βαρυτική τους έλξη, είναι αναπόφευκτο η τροχιά του να βιώσει πιο δραματικές αλλαγές σε περιόδους 100 εκατομμυρίων ετών περίπου.

Αυτές οι αλλαγές, υποστηρίζει ο Ρούντολφ, παράγουν κύκλους θέρμανσης και ψύξης στον Εγκέλαδο, καθώς η δύναμη συμπίεσης που παράγεται από τον Κρόνο ενισχύεται και εξασθενεί. Κατά τη διάρκεια των θερμότερων φάσεων, ο εσωτερικός ωκεανός διαστέλλεται και η κρούστα του πάγου λεπταίνει, για να πήξει ξανά καθώς κρυώνουν τα πράγματα.

Κατά τις περιόδους ψύξης, ο διαστελλόμενος πάγος ασκεί πίεση στον ωκεανό, ο οποίος με τη σειρά του σπρώχνει προς τα πίσω στον πάγο, σπάζοντας το κέλυφος για να δημιουργήσει ρωγμές όπου ο πάγος είναι λεπτότερος.

Η Ευρώπη βιώνει έναν παρόμοιο κύκλο διαστολής και συστολής, αλλά η μοντελοποίηση του Ρούντολφ δείχνει ότι οι αλλαγές εκεί δεν είναι αρκετά μεγάλες για να δημιουργήσουν ρωγμές που φτάνουν ακόμη και στα μισά του δρόμου στον εσωτερικό ωκεανό. Αν θέλουμε να δοκιμάσουμε το εσωτερικό για μια ζωή, πιθανότατα θα χρειαστεί να τρυπήσουμε.

Η μοντελοποίηση που έγινε από τον Ρούντολφ βρίσκει ότι η προηγουμένως προτιμώμενη εξήγηση, της πίεσης από τον ωκεανό, μπορεί να είναι αρκετή για να δημιουργήσει τις ρωγμές, αλλά όχι για να ωθήσει το νερό στην επιφάνεια. Αντίθετα, υποστηρίζουν μια υπάρχουσα θεωρία για αυτό το ερώτημα, ότι το νερό εισχωρεί στις ρωγμές και βράζει όταν εκτίθεται στο κενό του διαστήματος.

Τα συμπεράσματα οδηγούν κατά κάποιο τρόπο στην εξήγηση ενός από τα σημαντικότερα μυστήρια σχετικά με τους θερμοπίδακες του Εγκέλαδου – γιατί δεν προκάλεσαν τον μικρό κόσμο να βράσει κατά τη διάρκεια ζωής του άνω των τεσσάρων δισεκατομμυρίων ετών. Εάν οι ρωγμές υπάρχουν μόνο κατά τη διάρκεια ορισμένων περιόδων του κύκλου του, θα χαθεί πολύ λιγότερο υλικό.

Το έργο υποδηλώνει επίσης ότι είμαστε πολύ τυχεροί που επισκεπτόμαστε τα φεγγάρια του Κρόνου σε μια περίοδο που συμβαίνει αυτό – εάν οι ανιχνευτές μας είχαν φτάσει σε διαφορετικό στάδιο, ο Εγκέλαδος θα μπορούσε να μοιάζει με ένα πολύ λιγότερο συναρπαστικό αντικείμενο.