Το JWST για να αποκαλύψει τα μυστικά της γέννησης των αστεριών με υπέροχες εικόνες από το Νεφέλωμα του Ωρίωνα

Τα περισσότερα από τα αντικείμενα που έχει μελετήσει το JWST είναι τόσο αμυδρά που δεν μπορούν να φανούν με κιάλια, πόσο μάλλον με γυμνό μάτι. Το Νεφέλωμα του Ωρίωνα, μερικές φορές γνωστό ως το Μεγάλο Νεφέλωμα ή Μ42, είναι διαφορετικό. Είναι η πλησιέστερη περιοχή σχηματισμού άστρων στη Γη και μοιάζει με ένα ασαφές αστέρι στο ξίφος του Ωρίωνα στον αστερισμό. Ακόμη και ένα μέτριο ερασιτεχνικό τηλεσκόπιο αποκαλύπτει το σχήμα του νεφελώματος και μερικά από τα νεογέννητα αστέρια, οπότε φανταστείτε τι μπορεί να δει το πιο ισχυρό διαστημικό τηλεσκόπιο που εκτοξεύτηκε ποτέ. Λοιπόν, τώρα δεν χρειάζεται γιατί έχουν φτάσει οι εικόνες.

Μέχρι πολύ πρόσφατα, αστρονομικά μιλώντας, το νεφέλωμα του Ωρίωνα ήταν ένα νέφος αερίου που περιείχε χιλιάδες φορές τη μάζα του Ήλιου. Τότε θα μπορούσαμε να το είχαμε δει πραγματικά μόνο επειδή απέκλεισε κάθε αστέρι πίσω. Στη συνέχεια, το αέριο άρχισε να συμπυκνώνεται σε νέα αστέρια, μερικά από αυτά πολύ μεγάλα. Αν και τα αστέρια δεν έχουν ακόμη φτάσει στο μέγιστο της φωτεινότητάς τους, ήδη εκτοξεύουν αρκετό φως για να φωτίσουν μεγάλο μέρος του εναπομείναντος αερίου. Πιστεύεται ότι ο Ήλιος και η Γη σχηματίστηκαν σε ένα νεφέλωμα σαν αυτό πριν από 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια.

Το νεφέλωμα είναι περίπου 24 έτη φωτός σε διάμετρο και 1.344 έτη φωτός μακριά, αλλά το JWST μπορεί να το απεικονίσει με ανάλυση περίπου 5 ωρών φωτός ή περίπου την απόσταση από τον Ήλιο στον Ποσειδώνα. Αυτό μας επιτρέπει να δούμε λεπτομέρειες σε πρωτοπλανητικούς δίσκους γύρω από μερικά από τα 700 περίπου αστέρια που έχουν αρχίσει να λάμπουν μέσα στο νεφέλωμα.

«Αυτές οι νέες παρατηρήσεις μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε καλύτερα πώς τα τεράστια αστέρια μεταμορφώνουν το νέφος αερίου και σκόνης στο οποίο γεννιούνται», δήλωσε ο καθηγητής Els Peeters από το Πανεπιστήμιο του Δυτικού Οντάριο σε μια δήλωση.

«Τα μεγάλα νεαρά αστέρια εκπέμπουν μεγάλες ποσότητες υπεριώδους ακτινοβολίας απευθείας στο εγγενές σύννεφο που τα περιβάλλει ακόμα, και αυτό αλλάζει το φυσικό σχήμα του νέφους καθώς και τη χημική του σύνθεση. Το πώς ακριβώς λειτουργεί αυτό και πώς επηρεάζει τον περαιτέρω σχηματισμό άστρων και πλανητών δεν είναι ακόμη καλά γνωστό.»

«Βλέπουμε ξεκάθαρα αρκετά πυκνά νήματα. Αυτές οι νηματοειδείς δομές μπορεί να προάγουν μια νέα γενιά αστεριών στις βαθύτερες περιοχές του νέφους σκόνης και αερίου», πρόσθεσε ο Δρ Olivier Berné του Institut D'Astrophysique Spatiale.

«Μέσα στο κουκούλι του, νεαρά αστέρια με έναν δίσκο σκόνης και αερίου στον οποίο σχηματίζονται πλανήτες παρατηρούνται στο νεφέλωμα. Μικρές κοιλότητες που σκάβονται από νέα αστέρια που πνέονται από την έντονη ακτινοβολία και τους αστρικούς ανέμους νεογέννητων αστεριών είναι επίσης καθαρά ορατές."

Οι εικόνες του JWST είναι πάντα πιο θεαματικές από αυτές που τραβήχτηκαν από το Hubble απλώς και μόνο επειδή το νέο τηλεσκόπιο έχει έναν πολύ μεγαλύτερο πρωτεύοντα καθρέφτη για να συλλέγει περισσότερο φως. Ωστόσο, η διαφορά είναι ιδιαίτερα έντονη εδώ, επειδή η άποψη του Hubble, όπως και των περισσότερων γήινων τηλεσκοπίων, καλύπτεται από σκόνη που εμποδίζει σε μεγάλο βαθμό το ορατό φως. Το υπέρυθρο φως, το οποίο βλέπει το JWST, επηρεάζεται πολύ λιγότερο από τη σκόνη – η χωρητικότητα υπερύθρων επιλέχθηκε εν μέρει για την ικανότητά του να βλέπει σε περιοχές όπως αυτή.