Πώς τα κύτταρα «τρώνε» τα δικά τους στοιχεία υγρού
Η λέξη "αυτοφαγία" προέρχεται από την ελληνική, όπου "αυτόματη" σημαίνει "εαυτός" και "φαγητής" σημαίνει "φαγητό". Υπάρχουν διαφορετικοί τύποι αυτοφαγίας, συμπεριλαμβανομένης της μακροαυτοφαγίας, της μικροαυτοφαγίας και της αυτοφαγίας με τη μεσολάβηση του συνοδού, το καθένα με ξεχωριστούς μηχανισμούς και λειτουργίες.
Εδώ είναι μια γενική επισκόπηση της διαδικασίας της μακροαυτοφαγίας:
1. Μείωση: Η αυτοφαγία ξεκινά σε απόκριση σε διάφορες κυτταρικές καταπονήσεις, όπως στέρηση θρεπτικών ουσιών, οξειδωτικό στρες ή λοίμωξη. Αυτές οι πιέσεις ενεργοποιούν την ενεργοποίηση συγκεκριμένων οδών σηματοδότησης, οδηγώντας στο σχηματισμό ενός φαγοφόρου, μιας δομής διπλής μεμβράνης σε σχήμα κυπέλλου.
2. Επιμήκυνση: Το φαγοφόρο επεκτείνει και κατακλύζει κυτταροπλασματικά συστατικά, όπως κατεστραμμένα οργανίδια, λανθασμένες πρωτεΐνες και άλλα κυτταρικά συντρίμμια. Το φαγόλο κλείνει στη συνέχεια, σχηματίζοντας ένα κυστιδικό διπλής μεμβράνης που ονομάζεται αυτοφαγοσωματικό.
3. Σύντηξη: Το αυτοφαγοσωμικό ασφάλειες με λυσοσώματα, τα οποία είναι όξινα οργανίδια που περιέχουν υδρολυτικά ένζυμα. Αυτή η σύντηξη έχει ως αποτέλεσμα το σχηματισμό ενός αυτοπολυσοσώματος.
4. Υποβάθμιση: Μέσα στο αυτοπολυσοσωματικό, τα υδρολυτικά ένζυμα διασπά τα κατακλυσμένα κυτταροπλασματικά συστατικά στα βασικά δομικά τους στοιχεία, όπως τα αμινοξέα, τα σάκχαρα και τα λιπίδια. Αυτά τα προϊόντα διάσπασης στη συνέχεια ανακυκλώνονται πίσω στο κυτταρόπλασμα για να επαναχρησιμοποιηθούν από το κύτταρο.
Η αυτοφαγία είναι απαραίτητη για τη διατήρηση της κυτταρικής υγείας και της επιβίωσης. Βοηθά τα κύτταρα να εξαλείψουν τα κατεστραμμένα ή περιττά συστατικά, να ανακυκλώσουν τα θρεπτικά συστατικά και να προσαρμόσουν τις μεταβαλλόμενες περιβαλλοντικές συνθήκες. Η δυσλειτουργία της αυτοφαγίας έχει συνδεθεί με διάφορες ασθένειες, συμπεριλαμβανομένων των νευροεκφυλιστικών διαταραχών, των μεταβολικών συνδρόμων και του καρκίνου.
