Οι χημικοί ανακαλύπτουν μια βασική πρωτεΐνη για το πώς λειτουργούν τα λυσοσώματα

Οι χημικοί στο Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Austin έχουν ανακαλύψει μια βασική πρωτεΐνη για το πώς τα λυσοσώματα, τα κέντρα ανακύκλωσης των κυττάρων. Τα λυσοσώματα είναι όξινα οργανίδια που συνδέονται με τη μεμβράνη που περιέχουν υδρολυτικά ένζυμα για την πέψη πολυμερών και άλλων μακρομορίων. Είναι απαραίτητα για την ομοιόσταση και την επιβίωση των ευκαρυωτικών κυττάρων.

Η πρωτεΐνη, που ονομάζεται LAMP-2A, είναι μέλος της οικογένειας πρωτεΐνης μεμβράνης (LAMP) που σχετίζεται με λυσοσώματα. Οι λαμπτήρες εμπλέκονται σε διάφορες κυτταρικές διεργασίες, συμπεριλαμβανομένης της βιογένεσης λυσοσώματος, της διακίνησης μεμβρανών και της αυτοφαγίας.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι το LAMP-2A απαιτείται για τη σωστή σύντηξη λυσοσωμάτων με αυτοφαγοσώματα, τα οποία είναι κυστίδια διπλής μεμβράνης που παρέχουν κυτταροπλασματικό υλικό σε λυσοσώματα για υποβάθμιση. Αυτό το συμβάν σύντηξης είναι απαραίτητο για την ανακύκλωση των κυτταρικών συστατικών και τη διατήρηση της κυτταρικής ομοιόστασης.

"Ήμασταν έκπληκτοι που διαπιστώσαμε ότι το LAMP-2A είναι απαραίτητο για τη σύντηξη αυτοφαγοσωμάτων-λυσωτικών", δήλωσε ο Δρ. Richard P. Apkarian, καθηγητής χημείας στο UT Austin και συν-συμπαραγωγής της μελέτης. "Αυτό το εύρημα προκαλεί την τρέχουσα κατανόηση των μοριακών μηχανισμών της λυσοσωμικής λειτουργίας".

Η ερευνητική ομάδα χρησιμοποίησε ένα συνδυασμό βιοχημικών και κυτταρικών βιολογικών τεχνικών για τον προσδιορισμό του LAMP-2A ως βασικού ρυθμιστή της σύντηξης αυτοφαγοσωμάτων-λυσωτικών. Διαπίστωσαν ότι το LAMP-2A είναι παρόν τόσο στα λυσοσώματα όσο και στα αυτοφαγοσώματα και ότι αλληλεπιδρά με άλλες πρωτεΐνες που εμπλέκονται στη σύντηξη μεμβράνης.

"Τα ευρήματά μας παρέχουν νέες γνώσεις στους μοριακούς μηχανισμούς της λυσοσωμικής λειτουργίας και μπορεί να έχουν συνέπειες για την κατανόηση των ασθενειών αποθήκευσης λυσοσωμικής αποθήκευσης και άλλων διαταραχών που σχετίζονται με την εξασθενημένη αυτοφαγία", δήλωσε ο Δρ Jiangli Chen, ερευνητικός συνεργάτης στο Apkarian Lab και ο συντάκτης της μελέτης.

Η μελέτη δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nature Communications.