Διάτομα που σχετίζονται με τη θαλάσσια χελώνα:Μη ανακαλυφθέντες εξαφανισμένοι μικροκόσμοι

Σήμερα, πολλοί επιστήμονες πιστεύουν ότι ζούμε μια από τις μεγαλύτερες μαζικές εξαφανίσεις που έχει δει ποτέ ο κόσμος. Κάποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι τα υπάρχοντα είδη πρέπει αναπόφευκτα να εξαφανιστούν, και νέες μορφές ζωής αναδύονται για να γεμίσουν τις ταχέως μεταβαλλόμενες οικολογικές θέσεις, αναπόφευκτες με τη διαδικασία της εξέλιξης. Κάποιος μπορεί ακόμη και να υποψιαστεί ότι αυτές οι πολύ περιστασιακές εκρήξεις μεγάλης κλίμακας αποτελούν φυσικό μέρος του κύκλου ζωής της Γης.

Τα αρχεία απολιθωμάτων δείχνουν ότι προηγούμενες μαζικές εξαφανίσεις μεγάλης κλίμακας σχετίζονταν η καθεμία με κάποια αιτία δραματικής κλιματικής αλλαγής. Ωστόσο, υπάρχουν τώρα πολλές ενδείξεις ότι το τρέχον και ταχέως αυξανόμενο γεγονός είναι άνευ προηγουμένου, καθώς προκαλείται από τις ενέργειες ενός μόνο είδους – των ανθρώπων.

Σε αυτούς τους προβληματικούς καιρούς, όταν πιστεύεται ευρέως ότι η παγκόσμια βιοποικιλότητα μειώνεται κατά αρκετές εκατοντάδες είδη κάθε μέρα, μόνο η ξαφνική και ταχεία εξαφάνιση των ειδών της λεγόμενης «χαρισματικής μεγαπανίδας» κάνει τον μέσο άνθρωπο να αισθάνεται υποχρεωμένος να υπογράφει αναφορές και υποστηρίζει με πάθος έργα διατήρησης οικοτόπων άγριας ζωής. Αυτό είναι ίσως πολύ τυχερό για τις θαλάσσιες χελώνες – αρχαία θαλάσσια πλάσματα που είναι εμβληματικά τόσο για τους θαλάσσιους βιολόγους όσο και για τους αυτόχθονες πληθυσμούς για τους οποίους αποτελούν παραδοσιακά όχι μόνο βιολογική ανάμνηση παλαιότερων εξελικτικών εποχών αλλά και πηγή τροφής και σημαντικό στοιχείο πολιτιστικής κληρονομιάς. Ωστόσο, όπως αποδείχθηκε πρόσφατα, οι ίδιες οι θαλάσσιες χελώνες αποτελούν έναν εξαιρετικά μοναδικό βιότοπο για εν πολλοίς άγνωστα μικροείδη των οποίων η μοίρα είναι αναπόφευκτα συνυφασμένη με αυτή των ξενιστών τους.

Τα διάτομα, τα μονοκύτταρα μικροφύκη που πιστεύεται ότι είναι υπεύθυνα για έως και το 50% τόσο της πρωτογενούς παραγωγής ωκεανών όσο και της παγκόσμιας παραγωγής οξυγόνου, είναι συχνά μερικοί από τους πρώτους αποικιστές σε οποιοδήποτε θαλάσσιο υπόστρωμα, και πρόσφατα αποδείχθηκε ότι και τα επτά ζωντανά είδη της θάλασσας λιμάνι χελωνών, συχνά πολύ άφθονες, επιζωικές κοινότητες διατόμων, μερικά από τα είδη των οποίων είναι ακόμη γνωστά μόνο από τις θαλάσσιες χελώνες. Αν και είναι γνωστό από καιρό ότι τα διάτομα αναπτύσσονται σε υδρόβια σπονδυλωτά, συμπεριλαμβανομένων των φαλαινών, των δελφινιών και των θαλάσσιων πτηνών, τα διάτομα που σχετίζονται με τις θαλάσσιες χελώνες έχουν σχεδόν αγνοηθεί πλήρως.

Μόνο τα τελευταία τρία χρόνια έχουν δημοσιευθεί οι πρώτες μελέτες που διερευνούν τα σχετιζόμενα με τη θαλάσσια χελώνα διάτομα και έχουν περιγραφεί αρκετά νέα ταξινομικά είδη διατόμων, συμπεριλαμβανομένων τριών νέων γενών. Αυτά τα νέα είδη παρουσιάζουν χαρακτηριστικά υποχρεωτικών επιβίων, πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να απαιτούν άμεση επαφή με τους βασιβιόντες τους (δηλαδή τον οργανισμό ξενιστή) για να αναπτυχθούν και να επιβιώσουν. Αν ναι, μπορεί να έχουμε να κάνουμε με την πρώτη κιόλας περίπτωση απειλούμενων θαλάσσιων μικροβίων – σε αντίθεση με τη δημοφιλή υπόθεση ότι, λόγω του μικροσκοπικού τους μεγέθους, των ιδιαίτερα αποτελεσματικών τρόπων διασποράς και των υψηλών ρυθμών ανάπτυξης και των ικανοτήτων προσαρμογής, στον μικροβιακό κόσμο «τα πάντα είναι παντού και το περιβάλλον επιλέγει». Από την πρώτη τους ανακάλυψη, τα διάτομα της θαλάσσιας χελώνας έχουν προσελκύσει αυξανόμενη προσοχή, εν μέρει λόγω της πιθανής χρήσης τους ως δείκτες συμπεριφοράς θαλάσσιων χελωνών (π.χ. μεταναστευτικά πρότυπα) και υγείας.

Αν και η έρευνα εδώ μπορεί να βοηθήσει να γεφυρωθούν διάφορα κενά στη γενική κατανόηση τόσο της οικολογίας της θαλάσσιας χελώνας όσο και της οικολογίας διατόμων, της εξέλιξης και της βιογεωγραφίας, επί του παρόντος πολλές πτυχές της σχέσης συμβίωσης μεταξύ αυτών των μικρο- και μακρο-οργανισμών παραμένουν αδιευκρίνιστες. Για παράδειγμα, δεν είναι ακόμη κατανοητό εάν οι επιζωικές κοινότητες διατόμων είναι συγκεκριμένες για συγκεκριμένα είδη ξενιστών θαλάσσιας χελώνας ή, μάλλον, για γεωγραφική θέση. ή εάν υπόκεινται και ανταποκρίνονται στην εποχικότητα, ποιοι παράγοντες επηρεάζουν τη σύνθεση και την αφθονία τους και τι οικολογικό ρόλο και λειτουργία έχουν στα θαλάσσια οικοσυστήματα.

Επί του παρόντος, παρά τις εκτεταμένες προσπάθειες διατήρησης, και τα επτά υπάρχοντα είδη θαλάσσιας χελώνας απειλούνται με εξαφάνιση, με δύο είδη να κινδυνεύουν σε κρίσιμο βαθμό, σύμφωνα με τις περισσότερες διεθνείς, εθνικές ή περιφερειακές εκτιμήσεις, και προστατεύονται από διάφορες νομοθεσίες. Γνωρίζουμε τώρα ότι αυτά τα αξιοσημείωτα ζώα αποτελούν κινητά νησιά και hotspots για μοναδική μικροβιακή ζωή που θα μπορούσαν σύντομα να χαθούν πριν ανακαλυφθούν και εξερευνηθούν. Έτσι, η συνεχής και μεγάλης κλίμακας έρευνα που διεξάγεται σε συνεργασία μεταξύ επιστημόνων από τέσσερις διαφορετικές ηπείρους στοχεύει στην παροχή βασικών δεδομένων σχετικά με τα σχετιζόμενα με τη θαλάσσια χελώνα διάτομα και άλλα μικροσκοπικά επιβίωση, δημιουργώντας σημαντικές προόδους στην έρευνα τόσο για τα επιζωικά μικρόβια όσο και για τις θαλάσσιες χελώνες.

Αυτή η έρευνα περιγράφεται στο άρθρο με τίτλο «Κοινή επιζωική κατηγορία και διαφορές στη δομή της κοινότητας διατόμων μεταξύ των πράσινων χελωνών (Chelonia mydas ) από μακρινούς οικοτόπους», που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο περιοδικό Microbial Ecology, και σε άλλες εργασίες των Roksana Majewska από το North-West University (Potchefstroom, Νότια Αφρική), B. Van de Vijver από Botanic Garden Meise (Meise, Βέλγιο), T.A. Frankovich από το Florida International University (Μαϊάμι, ΗΠΑ), M.P. Ashworth από το Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Ώστιν (Όστιν, ΗΠΑ), M. Sullivan από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Μισισιπή (Starkville, ΗΠΑ), M. De Stefano από το Πανεπιστήμιο της Καμπανίας "Luigi Vanvitelli" (Caserta, Ιταλία), N.J. Robinson από το Cape Eleuthera Institute (Eleuthera, Μπαχάμες), E. Lazo-Wasem από το Yale Peabody Museum of Nature (New Haven, ΗΠΑ), T. Pinou από Western Connecticut State University (Danbury, ΗΠΑ), F. Bolaños από το Πανεπιστήμιο της Κόστα Rica (San José, Κόστα Ρίκα), A. Nasrolahi και M. Ehsanpour από το Πανεπιστήμιο Shahid Beheshti (Τεχεράνη, Ιράν), M. Afkhami από το Islamic Azad University (Μπαντάρ Αμπάς, Ιράν), M. Santoro από το Istituto Zooprofilattico Sperimentale del Mezzogiorno ( Νάπολη, Ιταλία) και άλλα.