Γιατί ορισμένα πάρκα εξευγενίζουν τις γύρω γειτονιές και τι μπορούμε να κάνουμε γι 'αυτό
Τα αστικά πάρκα, τα μονοπάτια και άλλοι χώροι πρασίνου είναι ζωτικής σημασίας ανέσεις για τους κατοίκους των πόλεων. Η έρευνα δείχνει σταθερά ότι αποφέρουν μια σειρά από οφέλη για την υγεία, τα κοινωνικά και οικονομικά τους κατοίκους. Αυτοί οι δημόσιοι χώροι πρασίνου είναι ιδιαίτερα ωφέλιμοι για άτομα με χαμηλό εισόδημα, παιδιά και ηλικιωμένους που ενδέχεται να μην έχουν τη δυνατότητα να αντέξουν οικονομικά τα ιδιωτικά γυμναστήρια ή δεν έχουν τα μέσα πρόσβασης σε μακρινούς προορισμούς, όπως τα εθνικά πάρκα.
Αλλά τα νέα πάρκα μπορούν επίσης να έχουν αρνητικές συνέπειες σε κοινότητες χαμηλού εισοδήματος. Όταν μπαίνουν πάρκα, το ίδιο κάνουν και οι πιο εύποροι, και κυρίως Λευκοί, κάτοικοι, με αποτέλεσμα συχνά τον εκτοπισμό των ανθρώπων με πολύ χαμηλά εισοδήματα το πάρκο προοριζόταν να εξυπηρετήσει. Αυτή η διαδικασία ονομάζεται περιβαλλοντική ή πράσινο gentrification .
Στην πρόσφατη μελέτη μας με τίτλο «Δεν ασχολούμαστε με τη στέγαση:» Περιβαλλοντική εξευγενισμός και μη κερδοσκοπία έργων πράσινης υποδομής», που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Cities , εξετάσαμε τις προσπάθειες σχεδιασμού που οδήγησαν στην κατασκευή του The 606, ενός ανυψωμένου αστικού μονοπατιού 2,7 μιλίων που άνοιξε στο Σικάγο το 2015 και συγκρίθηκε με το διάσημο έργο High Line της Νέας Υόρκης. Οι κοινοτικοί οργανισμοί ήταν οι αρχικοί υποστηρικτές αυτού του έργου, το οποίο είχε σκοπό να προσθέσει χώρους πρασίνου που ήταν τόσο απαραίτητοι σε μερικές από τις πιο φτωχές γειτονιές του Σικάγο. Ωστόσο, οι καλοπροαίρετες προσπάθειες για να γίνει αυτό απέτυχαν, καθώς το 606 οδήγησε σε σημαντικές αυξήσεις στις τιμές πώλησης κατοικιών και στον τελικό εκτοπισμό πολλών μακροχρόνιων κατοίκων με χαμηλό εισόδημα από τις γειτονιές Logan Square και Humboldt Park.
Πώς οι καλοπροαίρετες προσπάθειες για οικολογικές κοινότητες χαμηλού εισοδήματος καταλήγουν σε περιβαλλοντική εξευγενισμό; Έργα όπως το The 606 ολοένα και περισσότερο ολοκληρώνονται μέσω συμπράξεων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα όπου ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός γίνεται ο διαχειριστής του έργου ο οποίος στη συνέχεια συντονίζει πολυάριθμους δημόσιους φορείς όπως πάρκα και τμήματα αναψυχής, μεταφορών και σχεδιασμού. Στη μελέτη μας, ρωτήσαμε εάν η εξάρτηση από έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό ως διαχειριστή έργου για το The 606 θα μπορούσε να συνεισφέρει στην ταχεία περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση στις γύρω γειτονιές.
Πραγματοποιήσαμε συνεντεύξεις με το προσωπικό της πόλης και μέλη μη κερδοσκοπικών οργανώσεων που εργάζονται σε πάρκα και οικονομικά προσιτή στέγαση. Εξετάσαμε επίσης πολλά έγγραφα σχεδιασμού και λογαριασμούς από τον Τύπο. Διαπιστώσαμε ότι η ανάθεση της διαχείρισης έργων μεγάλων χώρων πρασίνου όπως το The 606 σε έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό με επίκεντρο τα πάρκα έχει πολλά πλεονεκτήματα, συγκεκριμένα αυξημένη ικανότητα για προσέγγιση της κοινότητας και συγκέντρωση χρημάτων. Ωστόσο, ορισμένα από αυτά τα οφέλη αντισταθμίστηκαν από την περιβαλλοντική ευγένεια που τείνει να ενθαρρύνει η εξάρτηση από μια σύμπραξη δημόσιου-ιδιωτικού τομέα.
"Δεν ασχολείται με τη στέγαση"
Βασιζόμενοι σε έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό προσανατολισμένο στα πάρκα – αντί για έναν επίσης αφιερωμένο στη στέγαση – για τη διαχείριση Το 606 συνέβαλε στον κατακερματισμό μεταξύ των πρωτοβουλιών για την κατασκευή χώρων πρασίνου και των προσπαθειών για την κατασκευή ή τη διατήρηση οικονομικά προσιτών κατοικιών. Ο μη κερδοσκοπικός οργανισμός που διαχειρίστηκε την ανάπτυξη του The 606 έχει δεσμευτεί να επιτύχει ισότητα στην πρόσβαση στα πάρκα, αλλά το προσωπικό του παραδέχτηκε ότι ο οργανισμός απλώς δεν έχει την τεχνογνωσία να εργαστεί σε οικονομικά προσιτή στέγαση. Αναθέτοντας καθήκοντα διαχείρισης έργου σε έναν οργανισμό που «δεν ασχολείται με τη στέγαση», η πόλη του Σικάγο δημιούργησε μια διαδικασία σχεδιασμού με πολύ μικρή εστίαση στην οικονομική προσιτή στέγαση, αυξάνοντας πολλές φορές τις πιθανότητες εξευγενισμού.
Επιπλέον, οι ερωτηθέντες σημείωσαν ότι η προληπτική αντιμετώπιση των ανησυχιών εξευγενισμού είναι ιδιαίτερα δύσκολη στο Σικάγο, επειδή κανένας συνασπισμός δεν εργάζεται από κοινού σε πάρκα και κατοικίες. Αυτό το αποδίδουμε σε ιστορικές εθνοφυλετικές διαφορές μεταξύ μη κερδοσκοπικών οργανισμών που εργάζονται σε πάρκα –οι οποίοι είναι κυρίως λευκοί– και εκείνων που εργάζονται για περιβαλλοντική δικαιοσύνη και οικονομικά προσιτή στέγαση – κυρίως έγχρωμους. Επειδή λοιπόν οι κατακερματισμένες οργανώσεις γειτονιάς δεν κατέληξαν σε μια ολοκληρωμένη στρατηγική που να συνδυάζει πάρκα και κατοικίες, εκείνες οι ομάδες που ήθελαν το The 606 να ολοκληρωθεί χωρίς να εφαρμόσουν σοβαρές πρωτοβουλίες οικονομικά προσιτές στέγασης – συμπεριλαμβανομένου του Δημάρχου Rahm Emanuel και της ισχυρής κοινότητας ανάπτυξης – κέρδισαν το πάνω χέρι.
Greenwashing και δημόσια υγεία
Οι τοπικοί μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί ήταν οι αρχικοί πρωταθλητές του έργου The 606, το οποίο θεώρησαν ως ένα μέσο για τη δημιουργία πράσινων, υγιών χώρων για κοινότητες που δεν εξυπηρετούνταν από καιρό. Όμως, καθώς οι ανησυχίες σχετικά με το gentrification και τον εκτοπισμό αυξήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, οι υποστηρικτές της κοπής κορδέλας, της περιβαλλοντικής δικαιοσύνης και της οικονομικής στέγης του The 606 ένιωσαν ότι η πόλη του Σικάγο και οι προγραμματιστές είχαν χρησιμοποιήσει επιχειρήματα για τη βιωσιμότητα και τη δημόσια υγεία για να «πρασινίσουν» το έργο και να κερδίσουν οποιοδήποτε αρνητές που αποδοκιμάζουν την αναπόφευκτη εξευγενισμό που θα έφερνε το έργο. Αυτοί οι υποστηρικτές ήταν σε δεσμό:Πώς θα μπορούσαν να διαφωνήσουν ενάντια σε μια ευκολία που θα απέφερε οφέλη για την υγεία και το περιβάλλον για τα οποία αγωνίζονταν τόσα χρόνια;
Χαμηλότερη λογοδοσία
Η στήριξη σε μια μη κερδοσκοπική οργάνωση προσανατολισμένη στα πάρκα για τη διαχείριση του σχεδιασμού και της κατασκευής έργων όπως το The 606 μειώνει την ευθύνη των δημόσιων και μη κερδοσκοπικών οργανισμών. Μερικοί τοπικοί υποστηρικτές υποστήριξαν ότι η πόλη και ο Δήμαρχος μπορεί να χρησιμοποίησαν αυτή τη στρατηγική σκόπιμα:πρώτον, η χρήση ενός μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα ως πρόσωπο του έργου επέτρεψε στο ίδιο το γραφείο του Δημάρχου να αποφύγει τις δύσκολες συζητήσεις σχετικά με το gentrification και την οικονομική προσιτότητα της στέγασης. Επιπλέον, οι μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί δεν μπορούν να ψηφιστούν εκτός έδρας όπως οι εκλεγμένοι αξιωματούχοι. Καθώς ο μη κερδοσκοπικός οργανισμός που προσανατολίζεται στα πάρκα «δέχτηκε τα πλήγματα» όταν προέκυψαν ανησυχίες για εξευγενισμό, ο Δήμαρχος και άλλοι δημόσιοι αξιωματούχοι εμφανίστηκαν ως επί το πλείστον σε φωτογραφήσεις, όπως το πρωτοποριακό έργο.
Τι μπορούμε να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε την περιβαλλοντική ευγένεια
Τι μπορούμε να μάθουμε από την ιστορία του The 606; Υπάρχουν τρόποι για να πρασινίσετε τις ιστορικά αποκλεισμένες γειτονιές χωρίς να τιμολογήσετε τους πιο ευάλωτους κατοίκους τους; Τα αποτελέσματα της μελέτης μας προτείνουν δύο ελπιδοφόρες στρατηγικές.
Πρώτον, οι μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί με προσανατολισμό στα πάρκα και τη στέγαση θα πρέπει να σχηματίσουν συνασπισμούς μέσω των οποίων τα πάρκα και τα στεγαστικά ζητήματα αντιμετωπίζονται από κοινού. Η συλλογικότητα του Los Angeles Regional Open Space and Affordable Housing (LA ROSAH) είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα. Το LA ROSAH δημοσίευσε πρόσφατα ένα έγγραφο εργασίας σχετικά με αυτό που αποκαλούν «κοινή ανάπτυξη» ή την ταυτόχρονη κατασκευή πάρκων και οικονομικά προσιτή στέγαση σε ολοκληρωμένες τοποθεσίες.
Ένα δεύτερο πολλά υποσχόμενο μοντέλο καλεί τους μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς να εργάζονται σε τομείς πάρκων, στέγασης και εργασίας. Το Building Bridges Across the River, ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός που ηγείται της ανάπτυξης του 11 Street Bridge Park στην Ουάσιγκτον, DC, επιδιώκει να αντιμετωπίσει τις ανησυχίες εξευγενισμού που σχετίζονται με αυτό το έργο 55 εκατομμυρίων δολαρίων αναπτύσσοντας και εφαρμόζοντας προληπτικά ένα Σχέδιο Δίκαιης Ανάπτυξης. Αυτό το σχέδιο περιλαμβάνει δημιουργικές στρατηγικές για την παραγωγή και τη διατήρηση οικονομικά προσιτών κατοικιών, καθώς και διατάξεις για τη δημιουργία θέσεων εργασίας για τους μακροχρόνια κατοίκους των πληγεισών κοινοτήτων.
Τα ευρήματά μας και αυτές οι βέλτιστες πρακτικές καταδεικνύουν ότι οι προσπάθειες σχεδιασμού από μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς και δημόσιους φορείς πρέπει να είναι διατομεακές και προορατικές για την πρόβλεψη του φαινομενικά αναπόφευκτου gentrification που προκύπτει από τις επενδύσεις σε πάρκα.
Αυτά τα ευρήματα περιγράφονται στο άρθρο με τίτλο "Δεν ασχολούμαστε με τη στέγαση:" Περιβαλλοντική εξευγενισμός και μη κερδοσκοπία έργων πράσινης υποδομής, που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο περιοδικό Cities. Αυτή η εργασία διεξήχθη από τον Alessandro Rigolon από το University of Illinois at Urbana-Champaign και τον Jeremy Németh από το Πανεπιστήμιο του Κολοράντο Ντένβερ.
