Πόσο ραδιενεργό είναι ο ωκεανός μας;

Το επίπεδο ραδιενέργειας στον ωκεανό ποικίλλει ανάλογα με τη θέση και το βάθος του νερού. Γενικά, η συγκέντρωση ραδιενεργών ισότοπων στον ωκεανό είναι σχετικά χαμηλή, χάρη στον τεράστιο όγκο του νερού και το αποτέλεσμα της αραίωσης. Οι φυσικές πηγές ραδιενέργειας στον ωκεανό περιλαμβάνουν το κάλιο-40, το ουράνιο-238 και το θόριο-232, οι οποίες υπάρχουν στα ιζήματα του θαλασσινού νερού και διαλύονται σε θαλασσινό νερό. Οι κοσμικές ακτίνες συμβάλλουν επίσης στη ραδιενέργεια στα επιφανειακά νερά του ωκεανού.

Οι ανθρώπινες δραστηριότητες, όπως οι δοκιμές πυρηνικών όπλων και τα πυρηνικά ατυχήματα, έχουν επίσης απελευθερώσει ραδιενεργά υλικά στον ωκεανό. Αυτά περιλαμβάνουν ισότοπα όπως το Cesium-137 και το Strontium-90, τα οποία απελευθερώθηκαν κατά τη διάρκεια των δοκιμών πυρηνικών όπλων στη δεκαετία του 1950 και του 1960. Οι συγκεντρώσεις αυτών των τεχνητών ραδιονουκλεϊδίων έχουν γενικά μειωθεί με την πάροδο του χρόνου, αλλά μπορούν ακόμα να ανιχνευθούν στο περιβάλλον των ωκεανών.

Σε περιοχές κοντά στα εργοστάσια ηλεκτροπαραγωγής ή στις περιοχές διάθεσης πυρηνικών αποβλήτων, τα επίπεδα ραδιενέργειας στον ωκεανό μπορεί να είναι υψηλότερα λόγω απορρίψεων ή διαρροών ραδιενεργών υλικών. Ωστόσο, οι αυστηροί κανονισμοί και η παρακολούθηση είναι τυπικά για να ελαχιστοποιηθούν οι επιπτώσεις αυτών των δραστηριοτήτων στο θαλάσσιο περιβάλλον. Συνολικά, ο ωκεανός θεωρείται ότι έχει σχετικά χαμηλά επίπεδα ραδιενέργειας σε σύγκριση με άλλα περιβάλλοντα, όπως ορισμένα χερσαία οικοσυστήματα ή εγκαταστάσεις αποθήκευσης πυρηνικών αποβλήτων.