Πού πήγε το ουράνιο;
Τον Αύγουστο του 1943, το έργο του Μανχάταν ιδρύθηκε υπό την καθοδήγηση του μεγάλου στρατηγού Leslie Groves, με στόχο την ανάπτυξη της ατομικής βόμβας. Οι επιστήμονες του έργου, συμπεριλαμβανομένων των Oppenheimer, Fermi, Szilárd, και πολλοί άλλοι, αντιμετώπισαν διάφορες προκλήσεις, συμπεριλαμβανομένης της προμήθειας επαρκών ποσοτήτων ουρανίου. Το ουράνιο είναι ένα σχετικά σπάνιο στοιχείο και τα γνωστά αποθέματα τότε ήταν περιορισμένα.
Για να αποκτήσει αρκετό ουράνιο για τη βόμβα, η ομάδα του έργου του Μανχάταν ξεκίνησε μια μεγάλη προσπάθεια να προμηθεύσει και να βελτιώσει το μεταλλεύμα ουρανίου. Η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών διαπραγματεύτηκε συμφωνίες με τον Καναδά, το Βέλγιο και το Ηνωμένο Βασίλειο για να εξασφαλίσουν πρόσβαση στους πόρους του ουρανίου τους. Επιπλέον, ξεκίνησε μια τεράστια επιχείρηση εξόρυξης στο Βελγικό Κονγκό (σημερινή Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό) για την εξαγωγή μεταλλεύματος ουρανίου.
Το εξαγόμενο μεταλλεύμα ουρανίου μεταφέρθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες και υποβλήθηκε σε επεξεργασία σε διάφορες εγκαταστάσεις, συμπεριλαμβανομένου του Εθνικού Εργαστηρίου Oak Ridge στο Τενεσί. Εκεί, το μετάλλευμα υποβλήθηκε σε διάφορα στάδια καθαρισμού και εμπλουτισμού για την παραγωγή ουρανίου κατάλληλου για χρήση στις ατομικές βόμβες.
Παρά τις προσπάθειες αυτές, οι επιστήμονες αντιμετώπισαν δυσκολίες στην παραγωγή αρκετού ουρανίου στα επιθυμητά επίπεδα καθαρότητας. Η διαδικασία ήταν πολύπλοκη, χρονοβόρα και απαιτούσε εξειδικευμένο εξοπλισμό, ο οποίος οδήγησε σε καθυστερήσεις και αποτυχίες στο έργο. Παρ 'όλα αυτά, μέχρι το 1945, το έργο του Μανχάταν παρήγαγε με επιτυχία επαρκή ουράνιο για τη δημιουργία των ατομικών βόμβων, "Little Boy" και "Fat Man", που χρησιμοποιήθηκαν στις βομβιστικές επιθέσεις της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι αντίστοιχα.
