Το φεγγάρι της Γης περιπλανήθηκε από τον άξονα πριν από δισεκατομμύρια χρόνια
Ερευνητές που μελετούν τον πάγο της Σελήνης έχουν βρει στοιχεία ότι το φεγγάρι της Γης περιπλανήθηκε από τον αρχικό του άξονα πριν από περίπου 3 δισεκατομμύρια χρόνια. Αυτό θα σήμαινε ότι ο δορυφόρος μας βρίσκεται σε μια επιλεγμένη ομάδα περιπλανώμενων, μαζί με λίγα άλλα πλανητικά σώματα.
Ο πλανητικός επιστήμονας Matt Siegler στο Southern Methodist University του Ντάλας και οι συνεργάτες του εξέταζαν δεδομένα της NASA σχετικά με το πολικό υδρογόνο της Σελήνης. Το υδρογόνο, που ανιχνεύθηκε, υπολογίζεται ότι έχει τη μορφή πάγου που κρύβεται από τον ήλιο σε κρατήρες που περιβάλλουν τον βόρειο και τον νότιο πόλο της σελήνης. Ο πάγος μπορεί να υπάρχει μόνο εκεί επειδή οποιαδήποτε σημαντική έκθεση στις ηλιακές ακτίνες θα τον εξατμίσει στο διάστημα. Επομένως, ο πάγος είναι ένας καλός δείκτης του άξονα της Σελήνης (βασικά, αν υπήρχε πάγος, ξέρουμε ότι κάποτε ήταν πόλος).
Οι ερευνητές έκαναν εικασίες για τον σεληνιακό πάγο για αρκετό καιρό, αλλά μόλις τη δεκαετία του 1990 τα αποτελέσματα της αποστολής Lunar Prospector της NASA παρείχαν στοιχεία για πάγο νερού – αλλά τα αποτελέσματα ήταν εκπληκτικά. Δεν έμοιαζαν όλες οι περιοχές γύρω από τους πόλους να περιέχουν πάγο νερού, ενώ κάποιες μη πολικές περιοχές περιείχαν, παρά το γεγονός ότι δέχονταν κάποιο ηλιακό φως. Αυτό ήταν επίσης σε αντίθεση με αυτό που παρατηρήθηκε στον Ερμή για παράδειγμα, όπου το νερό ήταν στους πόλους, ακριβώς εκεί που προβλεπόταν. Για πολύ καιρό αυτό ήταν ένα μόνιμο ερώτημα, αλλά τώρα, η αμερικανική έρευνα πιστεύει ότι έχει την απάντηση.
Για να συμβεί κάτι τέτοιου μεγέθους, απαιτείται μια τεράστια πηγή ενέργειας. Αυτό συμβαίνει συνεχώς στη Γη, ως αποτέλεσμα λόγω της κίνησης των ηπειρωτικών πλακών. Η πολική περιπλάνηση στον Άρη προήλθε από μια βαριά ηφαιστειακή περιοχή. Αλλά η μετατόπιση της Σελήνης ήταν εσωτερική - ένα τεράστιο ηφαιστειακό λοφίο ήταν ο πιθανός ένοχος.
Κάποιο από το υλικό έλιωσε, σχηματίζοντας τα σκοτεινά μπαλώματα που βλέπουμε τη νύχτα, τα οποία είναι αρχαία βασαλτική λάβα, είπε.
Αυτό το γεγονός θα μπορούσε να αλλάξει την κατανόησή μας για την εξέλιξη της Σελήνης, αλλά θα μπορούσε επίσης να έχει κάποιες πιο πρακτικές επιπτώσεις, ειδικά για τις κυβερνήσεις και τις υπηρεσίες που σχεδιάζουν «επισκέψεις» στη Σελήνη. Ο εντοπισμός και ο καθορισμός της δυναμικής του νερού στη Σελήνη θα είναι ζωτικής σημασίας για τη δημιουργία μιας επιστημονικής βάσης ή εξορυκτικών επιχειρήσεων.
