Οι δεύτεροι Ολυμπιακοί Αγώνες της Σελήνης παραλίγο να τελειώσουν σε καταστροφή

Πριν από πενήντα χρόνια, δύο αστροναύτες χρησιμοποίησαν τις τελευταίες στιγμές του ταξιδιού τους στη Σελήνη για να κάνουν τους κανονικούς Ολυμπιακούς Αγώνες να μοιάζουν με σχολική ημέρα αθλητισμού φιλοξενώντας τους «Σεληνιακούς Ολυμπιακούς Αγώνες». Ωστόσο, παραλίγο να καταλήξει σε θάνατο ενός αστροναύτη.

«Ήταν το 1972 και επρόκειτο να γίνονταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Μόναχο εκείνη τη χρονιά, οπότε θα κάναμε τους «Ολυμπιακούς Αγώνες της Σελήνης», είπε ο αστροναύτης του Apollo 16 Τσάρλι Ντιουκ στο Business Insider για την απόφαση, αν και η ιδέα «Ολυμπιακοί της Σελήνης». του δικαιολογεί τον εαυτό του.

Ο Ντιουκ και ο διοικητής του, Τζον Γιανγκ, επιχείρησαν πολλά γήινα γεγονότα, γνωρίζοντας ότι η μειωμένη βαρύτητα (περίπου το ένα έκτο της ισχυρής αυτής της Γης) θα βοηθούσε τις προσπάθειές τους να συντρίψουν τα αρχεία της Γης. Σε ένα από τα γεγονότα, ο Γιανγκ πέταξε ένα κομμάτι εξοπλισμού που δεν χρειαζόταν πλέον σαν ακόντιο.

«Τόνι, θα βγω για τους Ολυμπιακούς Αγώνες», είπε, σύμφωνα με τις επίσημες μεταγραφές της αποστολής της NASA. "Μόλις κούνησα αυτό το μικρό, αυτό το μικρό γκρι μπαρ στο πακέτο ALSEP, το στραβό περίπου 200 μέτρα [650 πόδια], έμοιαζε. Πηγαίνει το άλλο. Θα ήταν πραγματικά άγριο στο σφυροκόπημα. Κοιτάξτε το ομορφιά πάει."

"Εξαιρετικό, Τσάρλι", απάντησε ο Γιανγκ, προσθέτοντας στη NASA, "Είμαι σίγουρος ότι θα κρατήσει το ρεκόρ τώρα."

Το άλμα εις ύψος αποδείχθηκε ότι ήταν το μέρος των Ολυμπιακών Αγώνων που είναι πολύ επικίνδυνο για να επιχειρήσουν στη Σελήνη, αν και δεν το γνώριζαν ακόμα.

«Αποφάσισα να συμμετάσχω και έκανα μια μεγάλη ώθηση από το φεγγάρι, φτάνοντας περίπου 1,2 μέτρα ύψος», εξήγησε ο Young στο βιβλίο του χρόνια αργότερα. "Αλλά καθώς ίσιωσα, το βάρος του σακιδίου μου με τράβηξε προς τα πίσω. Τώρα κατέβαινα ανάσκελα. Προσπάθησα να διορθώσω τον εαυτό μου αλλά δεν τα κατάφερα και καθώς η καρδιά μου γέμισε φόβο έπεσα στα 1,2 πόδια μέτρα], χτυπώντας δυνατά – ακριβώς πάνω στο σακίδιό μου."

"Πανικός!" συνέχισε. "Η σκέψη ότι θα πεθάνω πέρασε στο μυαλό μου. Ήταν η μόνη φορά σε όλη τη σεληνιακή παραμονή μας που είχα μια πραγματική στιγμή πανικού και νόμιζα ότι είχα αυτοκτονήσει. Το κοστούμι και το σακίδιο πλάτης δεν ήταν σχεδιασμένα για να υποστηρίξουν ένα 4 -πτώση 1,2 μέτρων.

Αν είχε σπάσει το σακίδιο ή αν είχε ανοίξει το κοστούμι, θα είχα χάσει τον αέρα μου. Μια γρήγορη αποσυμπίεση, ή όπως την αποκαλεί ένας φίλος, ένα σφύριγμα σε μεγάλο υψόμετρο, και θα είχα πεθάνει αμέσως. Ευτυχώς, όλα συγκρατήθηκαν."

Το σακίδιο - το οποίο περιείχε όλα τα συστήματα υποστήριξης της ζωής του - ζύγιζε όσο ο Ντιουκ, είπε αργότερα στο Insider. Ο διοικητής του δεν εντυπωσιάστηκε από την πτώση, λέγοντάς του "δεν είναι πολύ έξυπνο". Ο Young συμφώνησε, λέγοντας "αυτό δεν είναι πολύ έξυπνο. Λοιπόν, λυπάμαι γι' αυτό."

Οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες της Σελήνης έλαβαν χώρα τον προηγούμενο χρόνο, στις 6 Φεβρουαρίου 1971, όταν οι αστροναύτες Άλαν Σέπαρντ και Εντ Μίτσελ πέταξαν ένα κομμάτι ηλιακού συλλέκτη ανέμου σαν ακόντιο. Το πιο διάσημο είναι ότι ο Shepherd πήρε μαζί του ένα μπαστούνι του γκολφ στο Φεγγάρι, το προσάρτησε στη λαβή ενός εργαλείου συλλογής δειγμάτων και χτύπησε πολλές μπάλες του γκολφ.

Οι πρώτες του βολές δεν πήγαν καλά (θα παρατηρήσετε ότι οι επαγγελματίες δεν ευνοούν τις κεφαλές των μπαστούνι του γκολφ προσαρτημένες στα εργαλεία δειγματοληψίας) σκουπίζοντας την κορυφή της μπάλας και στέλνοντάς την μόλις λίγα μέτρα. Στην τρίτη αιώρηση, σαφώς παρακινημένος από αυτό το μέτρημα στο σκορ του, συνέδεσε και η μπάλα πέταξε εκτός σουτ σε αρκετά χαμηλή τροχιά. Ο Σέπαρντ κατάφερε να χτυπήσει τη δεύτερη μπάλα στην πρώτη προσπάθεια, πιστεύοντας ότι είχε περάσει "μίλια και μίλια και μίλια".

Μία από τις μπάλες βρέθηκε από τον συνάδελφο αστροναύτη Έντγκαρ Μίτσελ σε έναν κοντινό κρατήρα, αλλά η δεύτερη βρέθηκε μόλις μισό αιώνα αργότερα, όταν ο ειδικός απεικόνισης Andy Saunders βελτίωσε ψηφιακά τις σαρώσεις της αρχικής ταινίας που τραβήχτηκε κατά τη διάρκεια του Apollo 14. Αντί για τα "μίλια και μίλια και μίλια" Ο Σέπαρντ είχε σκεφτεί ότι είχε χτυπήσει, η ανάλυση του Σάντερς αποκάλυψε ότι, παρά τη χαμηλή βαρύτητα στη Σελήνη, η μπάλα δεν είχε πάει καθόλου μακριά.

«Μπορούμε πλέον να προσδιορίσουμε με μεγάλη ακρίβεια ότι η μπάλα νούμερο ένα ταξίδεψε 24 γιάρδες [22 μέτρα]», έγραψε ο Σάντερς για την Ένωση Γκολφερ των ΗΠΑ (USGA), «και η μπάλα νούμερο δύο ταξίδεψε 40 γιάρδες [36 μέτρα]."

Ανεξάρτητα από αυτό, ήταν ακόμα μια τεράστια νίκη για την Αμερική στους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σελήνης.