Η άλλη κρίση στα σύνορα του Μεξικού

Πριν από οκτώ χρόνια, ενώ πετούσα 800 πόδια πάνω από τα λιβάδια του νότιου Νέου Μεξικού, μια απίθανη παρατήρηση άλλαξε την πορεία της ζωής μου. Καθώς έγερνα έξω από το παράθυρο ενός μικρού Cessna πάνω από τα σύνορα των Ηνωμένων Πολιτειών και του Μεξικού, ένας κρύος άνεμος του Μαρτίου βρυχήθηκε μέσα από το αεροπλάνο και μετά βίας μπορούσα να διακρίνω τα ενθουσιασμένα λόγια του επιστήμονα άγριας ζωής Rurik List Sánchez:

«Εδώ είναι, στα σύνορα!»

Βόνασος! Τους αναζητούσαμε όλο το πρωί και την προηγούμενη μέρα, και τους εντοπίσαμε τη στιγμή που πηδούσαν από το Μεξικό στις Ηνωμένες Πολιτείες, πάνω από έναν φράχτη από συρματοπλέγματα που περνούσε ανάμεσα στους κύριους πόρους τροφής και νερού τους. Είχα έρθει για να γράψω μια ιστορία για αυτούς τους μοναδικούς διασυνοριακούς βίσωνες για την Προστασία της Άγριας Ζωής περιοδικό και, κατά τύχη, έτυχε να παρακολουθήσω το διεθνές ταξίδι τους σε πραγματικό χρόνο. Έρευνα στο Μεξικό είχε δείξει ότι αυτό το συγκρότημα βίσωνας - ένα από τα έξι κοπάδια ελεύθερης βοσκής που είχαν απομείνει στη Βόρεια Αμερική - έκανε αυτό το ταξίδι σχεδόν καθημερινά τον τελευταίο μισό αιώνα καθώς το κοπάδι εργαζόταν για να επιβιώσει από τις δοκιμασίες της ζωής σε μια άνυδρη γη. Το να τους εντοπίσω στα ίδια τα σύνορα είχε κάνει το μακρύ ταξίδι από το σπίτι μου στην Ουάσιγκτον DC.

Αλλά καθώς παρακολουθούσα αυτούς τους βίσωνες, ο ενθουσιασμός μου μετριάστηκε από τον φόβο ότι η μεγαλύτερη δοκιμασία τους περίμενε σε έναν κοντινό ορίζοντα. Οι απαρχές του τείχους στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού είχαν ήδη σχεδιαστεί και κατασκευαστεί αλλού σε αυτά τα σύνορα των 2.000 μιλίων. Πόσο καιρό θα χρειαζόταν αυτό το φράγμα για να φτάσει σε αυτό το απομακρυσμένο λιβάδι και να χωρίσει τη λίμνη και το λιβάδι του βίσωνα;

Είχα ακολουθήσει την πολιτική των συνόρων και την κατασκευή τείχους, αν και όχι στενά, αλλά σε μια στιγμή καθώς έβλεπα αυτούς τους βίσονες να περνούν τα σύνορα, οι πραγματικές συνέπειες που θα ακολουθούσαν το χτίσιμο ενός συνοριακού τείχους ήρθαν στο σπίτι μου. Από εκείνη τη στιγμή, άρχισα να προσανατολίζω την επαγγελματική μου ζωή για να αφηγηθώ την ιστορία τους και τις ιστορίες όλων των άλλων αμέτρητων πλασμάτων στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού που θα αντιμετώπιζαν τις συνέπειες αυτού του ξαφνικού φραγμού.

Η δύσκολη θέση αυτών των βίσονων, και των χιλιάδων άλλων άγριων ειδών στα σύνορα, είναι μόνο ένα παράδειγμα ενός άπειρου φραγμού που κατασκευάζουμε συνεχώς μέσα από τις ζωές άλλων πλασμάτων. Τα εμπόδια είναι παντού γύρω μας.

Αυτή η πραγματικότητα μου ήρθε στο σπίτι πριν από μερικές μέρες, ενώ καθόμουν στο σπίτι μου στο βορειοανατολικό άκρο της Ουάσιγκτον DC, λίγο μετά την επιστροφή μου από τα γυρίσματα αυτής της ταινίας «Think Like a Scientist» στο Τέξας πάνω σε εμπόδια. Είχα λάβει ένα μήνυμα από έναν γείτονα:«Ένας γύπας τρέφεται φρενίτιδα στην μπροστινή αυλή σου!» Την ώρα που κοίταξα έξω οι γύπες είχαν φύγει, αλλά στο δρόμο λίγο πιο πέρα ​​από το μπροστινό μου περίπατο απλώθηκε ένα εκσπλαχνισμένο οπόσουμ της Βιρτζίνια, που σκοτώθηκε από ένα αυτοκίνητο τη νύχτα. Ήξερα αυτό το οπόσουμ της γειτονιάς και στεναχωριόμουν για το άδοξο τέλος του. Αλλά υπήρχε κάτι περισσότερο.

Τα δύο γεγονότα, με τον βίσονα και το οπόσουμ, αν και χωρίστηκαν από καιρό και χώρο, ήταν θεμελιωδώς συνδεδεμένα. Δύο πολύ σημαντικές δυνάμεις υπαγορεύουν συχνά τις ενέργειες και τις φιλοδοξίες όλων των ζωντανών όντων:η ανάγκη για κίνηση και τα εμπόδια που στέκονται εμπόδιο.

Πάντα υπήρχαν φυσικά εμπόδια στην κίνηση των φυτών και των ζώων:κλίμα, οροσειρές, ωκεανοί, αλλά ο ρυθμός της αλλαγής με αυτά τα εμπόδια προσφέρει μια ευκαιρία προσαρμογής και ως εκ τούτου συχνά ανάβει τις φλόγες της φυσικής ποικιλότητας. Ωστόσο, τα ανθρωπογενή εμπόδια, είτε πρόκειται για προαστιακούς δρόμους είτε για διεθνή συνοριακά τείχη, τείνουν να έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα:είναι ξαφνικά, αψηφούν τη λογική της φύσης και, αν και ορισμένα είδη μπορεί να έχουν οφέλη, η συνολική επίδραση διαβρώνει τη βιολογική ποικιλότητα.

Ένα καθαρό δάσος, ένας φράχτης, ένα ποικιλόμορφο λιβάδι που αντικαθίσταται από μονοκαλλιέργεια, ακόμη και η αόρατη γραμμή που χαράσσεται όπου ένα προστατευμένο τοπίο σαν καταφύγιο άγριας ζωής μετατρέπεται σε εμπορική ιδιοκτησία:Όλα μπορούν να δημιουργήσουν απότομες προκλήσεις για την επιβίωση.

Στις παραμεθόριες περιοχές, οι διαχειριστές γης και οι βιολόγοι άγριας ζωής παλεύουν με τις συνέπειες αυτών των προκλήσεων:ένα κοπάδι ακανθών που πεθαίνει στα σύνορα της Αριζόνα επειδή όλα τα αρσενικά αναπαραγωγής παγιδεύτηκαν στη μεξικανική πλευρά του φράγματος. μια αύξηση των θανάτων bobcat σε δρόμους στο Νότιο Τέξας μετά την κατασκευή συνοριακών τειχών κατακερματίστηκε ο βιότοπός τους και τους ώθησε να αναζητήσουν τροφή, νερό και συντρόφους.

Φαντάζομαι τη ζωή του τοπικού μου οπόσουμ, τις δοκιμασίες που δοκίμασαν την επιβίωσή του και τον θάνατο που τελικά ήρθε σε έναν προαστιακό δρόμο. Η γειτονιά μου είναι γεμάτη φραγμούς, από φράχτες, δρόμους και κτίρια, μέχρι λιγότερο εμφανή εμπόδια όπως ο έντονος φωτισμός του δρόμου που εμποδίζει τις κινήσεις των ντροπαλών νυχτερινών πλασμάτων και οι μονοκαλλιέργειες χόρτου που προσφέρουν ελάχιστα τρόφιμα ή κάλυψη. Τα Opossum τα πήγαν καλύτερα από τα περισσότερα στην πλοήγηση στον λαβύρινθο του αστικού μας κόσμου. Η Κόκκινη Λίστα της IUCN κατηγοριοποιεί τα είδη ως «Λάγιστες ανησυχίες» λόγω της προσαρμοστικότητάς τους στον κατακερματισμένο κόσμο μας. Ωστόσο, πρόσφατες έρευνες που έγιναν από βιολόγους άγριας ζωής στην Ουάσιγκτον δείχνουν ότι οι πληθυσμοί του οπόσμου μειώνονται.

Υπάρχει, για όλα τα έμβια όντα, ένα οριακό σημείο, όπου οι σωρευτικές προκλήσεις κατακλύζουν την ικανότητα προσαρμογής. Στην Ουάσιγκτον, τα εμπόδια που τέθηκαν επί αιώνες συνέβαλαν στη μείωση της βιοποικιλότητας της περιοχής σε μια σκληρή χούφτα. Στα σύνορα, τα πολιτικά κλίματα έχουν ήδη επιβαρύνει την άγρια ​​ζωή, καθώς τα τεχνητά εμπόδια υψώνονται σε ένα τοπίο που μέχρι τώρα ήταν σχετικά απαλλαγμένο από αυτά. Και στον κόσμο γενικότερα, οι ανθρωπογενείς φραγμοί και τα εμπόδια πάντα ανεβαίνει και πέφτει, εμφανίζεται και εξαφανίζεται.

Σε μια εποχή κλιματικής αλλαγής, αυτό που κάποτε ήταν φυσικός παράγοντας για την επιβίωση των φυτών και των ζώων έχει αγγιχτεί από το χαοτικό χέρι της ανθρώπινης βιομηχανίας. Αυτό το νεφελώδες φράγμα, και το πώς παίζει στον κόσμο των άγριων πραγμάτων, είναι εικασία κανενός. Ορισμένα επιστημονικά μοντέλα έχουν προβλέψει ότι στα επόμενα 50 χρόνια το ένα τρίτο των ειδών της Γης θα μπορούσε να εξαφανιστεί λόγω της επικής αναδιαμόρφωσης του πλανήτη μας και της ατμόσφαιράς του από την ανθρωπότητα. Και διάφορα μοντέλα έχουν προβλέψει μεγάλες κλιματικές αλλαγές τόσο για τα σύνορα όσο και για την Ουάσιγκτον - παρατεταμένη ξηρασία για τα σύνορα, έντονη ζέστη για την D.C. Από την άποψη του κλίματος, ένας από τους σημαντικότερους καθοριστικούς παράγοντες για το μέλλον του βίσωνα των συνόρων, του τοπικού μου οποσούμου και μάλιστα όλα τα άγρια ​​είδη, θα είναι η ικανότητά τους να μετακινούνται και να βρίσκουν κατάλληλο βιότοπο καθώς το κλίμα κλονίζεται. Τα φυσικά εμπόδια μπορεί τελικά να αποδειχθούν καθοριστικοί παράγοντες σε μια κρίση εξαφάνισης.

Και η ανθρώπινη συνείδηση ​​και η φροντίδα είναι το υπομόχλιο στο οποίο στηρίζονται όλα τα άλλα.

Η Krista Schlyer είναι μια ανεξάρτητη φωτογράφος και συγγραφέας που ζει στην περιοχή του μετρό της Ουάσιγκτον D.C. Ο Schlyer είναι συγγραφέας τριών βιβλίων, μεταξύ των οποίων το Continental Divide:Wildlife, People and the Border Wall και Σχεδόν οπουδήποτε; είναι επίσης νικήτρια του Εθνικού Βραβείου Βιβλίου εξωτερικού χώρου 2013 και του Βραβείου Ansel Adams του Sierra Club .

Βίντεο που παράγεται από την Day's Edge Productions και το Ιατρικό Ινστιτούτο Howard Hughes ως μέρος της σειράς "Think Like a Scientist" για Ναυτίλος.