Πώς το κοινωνικό πλαίσιο μπορεί να βοηθήσει το Zebrafish να αναρρώσει από τους στρεσογόνους παράγοντες

Η εργασία που διεξήχθη ως μέρος αυτής της μελέτης είχε ως στόχο να μειώσει τον συνολικό αριθμό των zebrafish που χρησιμοποιούνται σε πειράματα επικυρώνοντας τη χρήση του μη θανατηφόρου μέτρου του στρες καθώς και να βελτιώσει τον τρόπο με τον οποίο φροντίζονται επί του παρόντος τα ψάρια zebra στα εργαστήρια.

Τα ψάρια ζέβρα έχουν γίνει ένα από τα πιο πειραματισμένα ζώα στον κόσμο. Είναι ιδανικά για έρευνα καθώς μπορούν να διατηρηθούν σε υψηλή πυκνότητα, έχουν σχετικά χαμηλό κόστος συντήρησης και έχουν γρήγορο χρόνο παραγωγής. Καθώς ο αυξανόμενος αριθμός ψαριών χρησιμοποιούνται σε επιστημονικές μελέτες, απαιτείται περαιτέρω έρευνα για να διασφαλιστεί ότι χρησιμοποιούνται οι κατάλληλες συνθήκες για την προώθηση της καλής συμπεριφοράς και της σωστής στέγασης καθώς και για την εξασφάλιση επιστημονικά έγκυρων αποτελεσμάτων.

Το Zebrafish είναι γνωστό ότι βιώνει άγχος με τρόπο που είναι άμεσα συγκρίσιμος με τον άνθρωπο. Κάτω από αγχωτικές συνθήκες, ξεκινά η απόκριση στο στρες που οδηγεί στην απελευθέρωση της ορμόνης του στρες, της κορτιζόλης, στην κυκλοφορία του αίματος. Αυτό, με τη σειρά του, επηρεάζει τη φυσιολογία και τη συμπεριφορά των ψαριών. Επιπλέον, τα ψάρια ζέβρα είναι ένα φυσικά ασυνήθιστο είδος και είναι γνωστό ότι βιώνουν στρες απομόνωσης εάν διαχωριστούν από μια ομάδα, ωστόσο, μετά από πειραματισμούς, συχνά απομονώνονται για αποκατάσταση.

Το επίκεντρο της δουλειάς μας ήταν να προσδιορίσουμε εάν μεμονωμένα ψάρια που εκτέθηκαν σε ένα αγχωτικό πείραμα θα αναρρώσουν γρηγορότερα αν επανασυνηθίζονταν σε μια οικεία ομάδα ή αν τους επιτρεπόταν να αναρρώσουν μεμονωμένα. Επιπλέον, θέλαμε να επικυρώσουμε μια μη επεμβατική μέτρηση της κορτιζόλης, της κορτιζόλης που μεταφέρεται στο νερό, για να δείξουμε ότι είναι μια ακριβής μέτρηση του φυσιολογικού στρες στα ψάρια ζέβρα, συγκρίνοντάς την με τη θανατηφόρα μέτρηση κορτιζόλης σε ολόκληρο το σώμα που χρησιμοποιείται συνήθως.

Τα ψάρια εκτέθηκαν σε έναν στρεσογόνο παράγοντα και στη συνέχεια είτε επέστρεψαν σε μια δεξαμενή ομάδας, είτε τοποθετήθηκαν σε ένα ζευγάρι είτε αφέθηκαν σε απομόνωση για να αναρρώσουν. Στη συνέχεια παρακολουθήθηκαν για δείκτες συμπεριφορικού στρες και επίπεδα κορτιζόλης νερού που μετρήθηκαν σε χρονικά σημεία 1, 2 και 3 ωρών και συλλέχθηκε κορτιζόλη ολόκληρου του σώματος στο τέλος του πειράματος.

Υπήρχαν σαφείς διαφορές συμπεριφοράς μεταξύ των ατόμων, με τα άτομα σε ομάδες να παρουσιάζουν πολύ ταχύτερη ανάκαμψη σε φυσιολογικά επίπεδα στρες μέχρι το τέλος του πειράματος. Όταν μετρήσαμε τόσο τα επίπεδα κορτιζόλης στο νερό όσο και σε ολόκληρο το σώμα, αυτά αντιστοιχούσαν επίσης στα μέτρα συμπεριφοράς του στρες. Είναι ενδιαφέρον ότι τα άτομα που τέθηκαν σε ζευγάρια μετά από έκθεση στο στρες είχαν τη χειρότερη ανάκαμψη. Αυτό είναι πιθανό να οφείλεται σε διαταραχή της κοινωνικής ιεραρχίας και στο στρεσαρισμένο άτομο να δείχνει περισσότερη επιθετικότητα από τον σύντροφό του.

Συνολικά, τα αποτελέσματα από αυτό το πείραμα υποδεικνύουν ότι η ομαδική στέγαση είναι σημαντική για τα ψάρια ζέβρα τόσο πριν όσο και μετά τη διεξαγωγή του πειραματισμού, με ταχύτερη ανάκτηση που παρατηρείται στα ψάρια που στεγάζονται σε ομάδες. Αυτό δεν είναι μόνο σημαντικό για την ευημερία των εργαστηριακών ζέβρα αλλά και για τα αποτελέσματα που μπορούμε να συλλέξουμε από αυτά. Εάν έχουν λιγότερο άγχος, αυτά τα άτομα θα επιδεικνύουν πιο φυσικές συμπεριφορές και θα έχουν μια πιο φυσιολογική φυσιολογία. Επιπλέον, δείξαμε ότι υπάρχει ισχυρή θετική συσχέτιση μεταξύ των επιπέδων κορτιζόλης σε ολόκληρο το σώμα και του νερού. Αυτό θα επιτρέψει τον έλεγχο της καλής διαβίωσης των ψαριών ζέβρα με μη θανατηφόρο τρόπο και θα μειώσει τον αριθμό των ατόμων που απαιτούνται για πειράματα χρονοσειρών.

Αυτά τα ευρήματα περιγράφονται στο άρθρο με τίτλο Ο αντίκτυπος του κοινωνικού πλαισίου στη συμπεριφορά και η ανάκαμψη από τις προκλήσεις της ευημερίας στα ψάρια ζέβρα, Danio rerio, που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο περιοδικό Animal Behaviour. Αυτή η εργασία διεξήχθη από τους Lewis J. White, Jack S. Thomson, Kieran C. Pounder και Lynne U. Sneddon από το Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ και Robert C. Coleman από το Πανεπιστήμιο του Chester.