Υποθέσεις σχετικά με το χρονοδιάγραμμα των επιπτώσεων στη σεληνιακή επιφάνεια
Ο προσδιορισμός των ηλικιών των πλανητικών επιφανειών και γεγονότων δεν είναι εύκολη υπόθεση. Οι επιφάνειες συχνά στρώνονται σε εναποθέσεις από πιο πρόσφατη δραστηριότητα. Αυτό το γεγονός αναγνωρίζεται εύκολα στη Γη, αλλά συμβαίνει και σε άλλους πλανήτες, φεγγάρια και μικρά σώματα. Η δική μας Σελήνη είναι ένα τέτοιο μέρος.
Ενώ οι πλανητικοί επιστήμονες έχουν μια στέρεη υπόθεση για το σχηματισμό της Σελήνης μας, η περίοδος μετά τον σχηματισμό θολώνεται από τα μυριάδα των γεγονότων που έλαβαν χώρα. Τα δείγματα του Απόλλωνα βοήθησαν στην επίλυση ορισμένων μυστηρίων, αλλά τα γεγονότα πριν από περίπου 4 δισεκατομμύρια χρόνια είναι ακόμα σχετικά άγνωστα ως προς την κλίμακα και το χρόνο τους. Ωστόσο, χάρη σε δεδομένα από μια δορυφορική αποστολή της NASA στον σεληνιακό γείτονά μας, έχουμε τώρα μια καλύτερη ιδέα για το τι συνέβη σε αυτό το χρονικό πλαίσιο και τους περιορισμούς για το πότε.
Η αποστολή GRAIL της NASA έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αποκάλυψη κρυμμένων χαρακτηριστικών κάτω από τον σεληνιακό φλοιό. Μερικά από τα μεγαλύτερα από αυτά τα χαρακτηριστικά που αποκαλύφθηκαν είναι οι περιοχές του αραιωμένου φλοιού κάτω από τους μεγαλύτερους κρατήρες πρόσκρουσης της Σελήνης. Για να δώσουμε κάποιο πλαίσιο, οι κρατήρες πρόσκρουσης που αναλύθηκαν σε αυτή τη μελέτη είναι, στο μικρότερο μέγεθος, του μεγέθους της πολιτείας του Μιζούρι των ΗΠΑ (περίπου 450 km). Η αποστολή αποκάλυψε επίσης νέα στοιχεία κρατήρων πρόσκρουσης που είχαν διαγραφεί από νεότερα γεγονότα. Χρησιμοποιώντας ένα πιο ισχυρό σύνολο κρατήρων πρόσκρουσης, με βάση τα αποτελέσματα του GRAIL, η μελέτη μου ποσοτικοποίησε την ηλικία και την κατάσταση υποβάθμισης των μεγαλύτερων κρατήρων πρόσκρουσης της Σελήνης για να διερευνήσει εάν υπήρχε τάση υποβάθμισης των κρατήρων πρόσκρουσης κατά την άγνωστη περίοδο της Σελήνης.
Αυτό που διαπιστώθηκε είναι ότι υπάρχει μια απότομη αλλαγή στην κατάσταση υποβάθμισης των μεγάλων κρατήρων πρόσκρουσης περίπου στο 1/3 της διαδρομής μέσω του συνόλου των κρατήρων πρόσκρουσης όταν είναι διαδοχικοί. Αν και ο ακριβής χρόνος για το πότε συνέβη αυτή η αλλαγή είναι ακόμη άγνωστος, ο χρόνος αυτής της αλλαγής σχετίζεται με την ψύξη και τη στερεοποίηση της Σελήνης μετά το γιγάντιο συμβάν πρόσκρουσης που τη σχημάτισε.
Ωστόσο, ανάλογα με τις υποθέσεις, ο υποτιθέμενος χρόνος αυτού του γεγονότος κυμαίνεται από μερικά εκατομμύρια χρόνια έως περίπου 200 εκατομμύρια χρόνια μετά το σχηματισμό της Σελήνης. Ο αριθμός των κρατήρων πρόσκρουσης μπορεί επίσης να συνδεθεί με υποθέσεις που στοχεύουν να υπολογίσουν τον συνολικό αριθμό των κρούσεων που έπληξαν τη Γη και τη Σελήνη και το χρονοδιάγραμμα αυτών των κρούσεων. Από αυτές τις υποθέσεις, υπάρχουν δύο βασικές μορφές που εξετάζουν οι πλανητικοί επιστήμονες:αυτές που έχουν έναν απλό φθίνοντα ρυθμό κρούσεων, όπου η αλλαγή του ρυθμού δεν αλλάζει και εκείνες που έχουν μια ηρεμία στις κρούσεις που αυξάνεται αργότερα στη σεληνιακή ιστορία.
Με βάση τον αριθμό των κρατήρων πρόσκρουσης που υποβαθμίζονται, μπορούμε να συνδέσουμε τις υποθέσεις σεληνιακής ψύξης με τις υποθέσεις του ρυθμού πρόσκρουσης. Αυτή η μελέτη διαπιστώνει ότι οι πιθανοί συνδυασμοί είναι η υπόθεση βραχείας ψύξης με την υπόθεση ηρεμίας του ρυθμού πρόσκρουσης και η υπόθεση μακράς ψύξης με την τυπική υπόθεση φθίνουσας ταχύτητας κρούσης. Αυτή η σύνδεση μπορεί να βοηθήσει στον περιορισμό περαιτέρω υποθέσεων όταν διεξάγονται νέες σεληνιακές αποστολές και όταν μια από τις προηγούμενες υποθέσεις επιβεβαιωθεί ή απορριφθεί, θα υπάρχουν περισσότερα στοιχεία για τη συνδεδεμένη υπόθεση ότι έχει παρόμοια επιβεβαίωση ή απόρριψη.
Αυτά τα ευρήματα περιγράφονται στο άρθρο με τίτλο Ιστορικό σεληνιακής πρόσκρουσης περιορισμένο από μετρήσεις χαλάρωσης λεκάνης που προέρχονται από το GRAIL, που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο περιοδικό Icarus. Αυτή η εργασία διεξήχθη από τους Jack W. Conrad και Francis Nimmo από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια Santa Cruz, Caleb I. Fassett από το Κέντρο Διαστημικών Πτήσεων Marshall της NASA και Shunichi Kamata από το Πανεπιστήμιο Hokkaido.
